อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1061

"ใช่เลยใช่เลย"

พวกหมอใหญ่ที่ไม่ได้รับวัตถุดิบยายังรู้สึกไม่ยินยอม ยังทยอยพูดกันขึ้นมาอีก

"ถ้าเป็นเช่นนี้ พวกเจ้าที่พูดมาแบบนี้ก็ต้องการแบ่งวัตถุดิบยาไปอย่างนั้นสินะ แล้วจะเขียนอาการคนป่วยเพื่ออะไรกัน? กฏที่องค์หญิงใหญ่กำหนด พวกเจ้าตอนนี้คิดจะปฏิเสธทั้งกระดานแล้วหรือไร? วัตถุดิบยาตั้งมากมายขนาดนี้ พวกเจ้าเองก็ไม่มีทางเฉลี่ยให้เท่ากันทุกคนได้หรอก!"

ผู้อาวุโสจี้เดือดขึ้นมา

ต่อให้เขาจะไม่รู้ว่าเป็นฟู่จาวหนิง แต่เขาก็ทนเจ้าคนพวกนี้ไม่ไหวเหมือนกัน

กฏที่กำหนดกันดิบดีแล้ว ก่อนหน้านี้ไม่เห็นมีความเห็นอะไร ตอนหลังก็อย่ามาจุกจิกแบบนี้!

"พวกเราไม่ได้ปฏิเสธองค์หญิงใหญ่แน่นอน องค์หญิงใหญ่ถึงอย่างไรก็มีน้ำใจ..."

"แค่นั้นก็จบแล้วนี่? ก็แค่ให้ท่านหมอหนิงได้วัตถุดิบยาไปก็เอาไปรักษาผู้คนแค่นี้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว! จะเขาช่วยหรือพวกเจ้าช่วยมันต่างกันตรงไหน?"

ซือถูไป๋ตอนนี้ก็เอ่ยขึ้นบ้าง "ถึงแม้พวกเจ้าหลังจากนี้อาจจะพบกับคนป่วยที่ต้องการวัตถุดิบยาเหล่านี้ แต่ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ยังไม่มี ท่านหมอหนิงในเมื่อพบแล้ว ดังนั้นวัตถุดิบยาเหล่านี้ถ้าต้องรีบนำไปให้กับคนที่ต้องการก็ไม่ผิดอะไร แล้วจะบอกว่าตอนนี้มีคนที่กำลังรอยาชนิดนี้ แต่กลับจะเก็บวัตถุดิบยาเอาไว้ให้กับคนป่วยในอนาคตที่ไม่รู้จะมีหรือเปล่าอย่างนั้นหรือ?"

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอได้ยินคำพูดนี้ก็อดพยักหน้าขึ้นมาไม่ได้

"คุณชายซือถูพูดมามีเหตุผล"

ทำให้คนไม่สามารถคัดค้านได้

คนอื่นเองก็สีหน้าเหยเก แต่ว่าองค์หญิงใหญ่ก็พูดขนาดนี้แล้ว พวกเขาเองก็ไม่กล้าจะมีความเห็น

ผู้อาวุโสจี้ถลึงตามองเซียวหลันยวน

ฟู่จาวหนิงเองก็รู้สึกใจเย็นวาบ

นางกำลังแย่งชิงวัตถุดิบยานี้ให้ใครกัน?

ผลคือกลายเป็นซือถูไป๋ที่มาพูดแทนนาง เซียวหลันยวนที่มองนางออกแล้วชัดๆ กลับไม่หือไม่อือสักคำ