อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1062

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นออกไปแล้ว

ก่อนที่ผู้อาวุโสจี้จะออกไปก็ถลึงตามองฟู่จาวหนิงผาดหนึ่ง ทำสัญญาณมือให้

สือซานที่อยู่ประตูใหญ่ชั้นล่างพอเห็นอ๋องเจวี้ยนออกไปด้วยกันกับซือถูไป๋และองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น ก็งงงันไปแล้ว

พระชายาไม่ได้ตามลงมา ท่านอ๋องทำไมจึงแยกตัวมากับองค์หญิงใหญ่ล่ะ?

ตอนนี้เองเขาถึงขึ้นไปได้ ถึงอย่างไรองค์หญิงใหญ่ก็ออกไปแล้ว สือซานรีบเดินขึ้นไปชั้นบน เห็นไป๋หู่หิ้ววัตถุดิบยากองหนึ่งอยู่ ส่วนฟู่จาวหนิงกลับพูกคนกลุ่มหนึ่งล้อมหน้าล้อมหลัง พวกเขาก็พูดกันขโมงโฉงเฉง พูดกันแต่เรื่องที่ได้ยินแล้วไม่สบอารมณ์

"ท่านหมอหนิงเป็นหมอเทวดาเลื่องชื่อของแคว้นเจาหรือ?"

"จะมีชื่อเสียงในแคว้นเจาได้อย่างไรกัน? ถ้ามีชื่อเสียงขนาดนั้นจริง ต้าชื่อของพวกเราก็ต้องเคยได้ยินบ้างสิ ตอนนี้ไม่เห็นจะเคยได้ยินชื่อท่านหมอหนิงมาก่อนเลย หรือท่านหมอนิ่งจะไม่ทำตัวเด่นกัน?"

"ถ้าไม่ทำตัวเด่นจริงๆ วันนี้ทำไมถึงมาเชิดหน้าที่นี่กันล่ะ?"

"ก็นั่นน่ะสิ ขนาดวัตถุดิบยาที่ผู้อาวุโสจี้ยังยืนยันไม่ได้ ท่านหมอหนิงแค่ปราดเดียวก็บอกชื่อวัตถุดิบยาออกมาได้แล้ว เก่งกาจจริงๆ"

"ท่านหมอหนิงบอกพวกเราหน่อยสิ ว่าผู้ป่วยคนนั้นของท่านเป็นอย่างไร..."

"ท่านอาจารย์!"

ไป๋หู่กับสือซานเดินเข้ามา เบียดพวกเขาออกเข้าปกป้องฟู่จาวหนิง

"พวกเราไปกันเถอะ"

สือซานระงับความโกรธ เขาอยากจะตบเจ้าคนพวกนี้ให้กระเด็นไปเสียเหลือเกิน

"อย่าเพิ่งไปสิ ท่านหมอหนิงคงไม่ได้ขี้เหนียวขนาดนี้หรอกกระมัง? ไม่ยอมกระทั่งจะเสวนากับพวกเราแบบนี้" หมออ้วนขาวคนเมื่อครู่ขวางตัวด้านหน้าฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงตอนนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี เดิมทีก็ว่าจะทนไว้ตลอด แต่ตอนที่พวกเขาขวางไว้ก็เข้ามาใกล้เหลือเกิน แล้วยังดูมีท่าทีจะชนนางให้ล้มอีก นางจะทนไหวได้อย่างไรกัน?

ฟู่จาวหนิงตบลงไปบนบ่าเขาทีหนึ่ง

บ่าของหมออ้วนขาวคนนั้นชาขึ้นมาในพริบตา แขนทั้งข้างเหมือนหมดสิ้นความรู้สึก ตัวคนก็ล้มพับลงไปข้างๆ แล้ว กระแทกเข้ากับตัวหมออีกคนหนึ่งพอดี