อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1067

"ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นอะไร? บางทีอาจจะอยากรับโชคจากองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ได้กระมัง?"

"รับกะผีน่ะสิ"

ผู้อาวุโสจี้ทนไม่ไหวระเบิดคำหยาบออกมา

"ถ้าจะบอกว่ามีโชค โชคของตัวเจ้าก็น้อยเสียที่ไหน"

"อาจารย์อย่าพูดเช่นนี้เลย ข้าก็แค่ประชาชนธรรมดา กล้าไปเทียบกับองค์หญิงใหญ่เสียที่ไหน" ฟู่จาวหนิงยื่นชาให้เขา "ดื่มชาให้ใจเย็นเสียก่อน อย่าเพิ่งโกรธสิ ขนาดข้ายังไม่โกรธเลย"

"เฮอะ เจ้าไม่โกรธ? ไม่โกรธก็แปลกแล้ว!"

ผู้อาวุโสจี้รับถ้วยชามาจิบ

"เขาสวมหน้ากากอยู่ตลอดไม่ยอมถอดออกมาเลย แล้วจะคู่ควรไปนั่งกินข้าวกับองค์หญิงใหญ่หรือ?"

"ไม่ได้ไปกินหรือ?"

"กินเสียที่ไหน? หน้ากากก็ไม่ยอมถอดแล้วเขาจะกินอย่างไร? ดังนั้นข้าถึงได้แปลกใจนี่ไง! คนไม่กินข้าวแล้วจะไปนั่งด้วยทำไม! อ๋องเจวี้ยนไม่ได้เรื่องขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?"

ฟู่จาวหนิงอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

"ก็ดูไม่ได้เรื่องจริงๆ นั่นล่ะ"

"ยิ้มๆๆ เจ้ายังจะมายิ้มอีก!" ผู้อาวุโสจี้เอ่ยอย่าหวังดี "อย่าน้อยเจ้าก็ควรจะทะเลาะกับเขาบ้าง โกรธเขาบ้าง อาละวาดมาบ้าง!"

"ข้ารู้สึกว่าท่านกับลุงข้านี่เหมือนกันเลย สนับสนุนให้ข้าทะเลาะกับสามีอยู่นั่นล่ะ ทำไมไม่สอนข้าให้มองสันติภาพเป็นสิ่งล้ำค่าระหว่างสามีภรรยาบ้าง สามีคือแผ่นฟ้า จึงต้องเป็นภรรยาที่มีคุณ..."

"เจ้าหยุดเลย หยุด"

ผู้อาวุโสจี้ฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว

"เจ้าไม่ลองคิดดูว่าเจ้าเป็นคนแบบนั้นไหม? จะว่าไป เจ้าเองก็ไม่ได้พึ่งพาสามีเพื่อใช้ชีวิตด้วย แล้วทำไมต้องมาทนแบบนี้? ไม่ไหวจริงๆ แล้ว หย่าร้างไปเถอะ"

สืออีกับสือซานที่อยู่ข้างนอกพอได้ยินคำพูดผู้อาวุโสจี้ ก็สบตากันขึ้นมา

ทั้งสองคนกังวลใจอย่างมาก

ท่านอ๋องทำอะไรอยู่กันแน่นะ? พวกเขาทนดูไม่ไหวแล้ว อย่าว่าแต่ท่านลุงกับอาจารย์ของพระชายาเลย

"ท่านอ๋องถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พระชายาจะหย่าขึ้นมาจริงๆ ไหม" สืออีถามเสียงต่ำ

"ข้าว่าเป็นไปได้อยู่"