อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1073

สืออีพูดจบก็ปิดประตูให้

เดิมทีเขาควรจะคอยเฝ้ายามช่วงกลางคืน แต่สถานการณ์ตอนนี้ ยิ่งเอาตัวเองไปหลับไม่ได้เด็ดขาด จะอย่างไรก็ต้องคอยเฝ้ายามพระชายาที่นี่

ฟู่จาวหนิงรู้ว่าจะพูดอีกเขาก็คงไม่ไป จึงทำได้แค่ปล่อยเขา

นางเดิมทีคิดจะนอนต่อ แต่หลังจากนอนแล้วสมองมันตื่นไปหมด นอนไม่หลับ

"เซียวหลันยวนเจ้าผู้ชายสารเลว!"

ฟู่จาวหนิงด่าออกมาคำหนึ่งอย่างทนไม่ไหว แล้วยังลุกขึ้นมา เข้าไปในห้องเภสัช

นานแล้วที่นางไม่ได้เข้ามาเปิดตู้ขนมขบเคี้ยวของตนเองในนี้ ตอนนี้ทนไม่ไหว หยิบข้าวเกรียบกุ้งถุงใหญ่ออกมา แล้วก็หยิบโคล่ามาอีกขวด นั่งลงบนโซฟาคนขี้เกียจ เปิดหน้าจอโปรเจคเตอร์ จากนั้นก็เปิดบทเรียนวิชาแพทย์ กินดื่มไปด้วย

ข้าวเกรียบกุ้งกรอบกร้วมๆ ความซาบซ่านของน้ำอัดลมไหลระเบิดที่คอหอย แต่บนหน้าจอกลับฉายแผลเป็นที่น่ากลัวของเคสคนป่วยรายหนึ่ง

ศาสตราจารย์กำลังอธิบายว่าแผลเป็นอย่างนี้ควรจัดการเช่นไร เสียงดังฟังชัด แต่สมองฟู่จาวหนิงก็อดลอยภาพเซียวหลันยวนขึ้นมาไม่ได้เลย

แผลเป็นพิษของเขามันเลวร้ายไปถึงระดับไหนแล้วนะ?

นางยัดข้าวเกรียบกุ้งเข้าไปในปากอีก เคี้ยวกร้วมๆ อย่างแรง ถือเสียว่าเป็นเซียวหลันยวน

พอเสียงดังกร๊อบ นางก็ค้นหาเคสอื่นต่อ

เคสการรักษาแผลเป็นของนักรบที่ผจญภัยในป่าฝนเขตร้อน ตอนที่ดูเคสคนป่วยรายนี้ นางก็ใจสั่นกึก รู้สึกว่าผู้ป่วยเคสนี้มันเหมาะเอามากๆ!

ฟู่จาวหนิงกดเปิดทันที

การเรียนรู้ครั้งนี้ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

และนางก็ไม่รู้เลย ว่าหลังจากที่เซียวหลันยวนออกจากเรือนไป เขาก็ไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น นั่งอยู่ที่เก้าอี้หินนอกเรือนที่ไม่ห่างออกไปนัก

ชิงอีที่รีบตามมาก็รีบหยุดเท้าลง

"ท่านอ๋อง" เขาเอ่ยขึ้นเสียงต่ำ "ท่านไปที่ห้องของพวกข้าดีไหม?"

พวกเขาเดิมทีก็เตรียมใจไว้บ้างแล้ว กลัวว่าท่านอ๋องจะถูกพระชายาไล่ออกมา

"ไม่ต้องแล้ว ข้าจะตั้งสติให้ตื่นตัวอยู่ที่นี่"

เซียวหลันยวนโบกไม้โบกมือ ปลดหน้ากากลง ถอนหายใจยาว

"ชิงอี ข้าเสียใจขึ้นมาเสียแล้ว"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน