อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1079

เซียวหลันยวนดึงนางมาในอ้อมกอด

เขาเดิมทีนั่งอยู่บนแคร่นิ่ม พอนางถูกดึงมาเช่นนี้ จึงทับลงไปบนหน้าอกเขา

สองมือนางดันหน้าอกเขาไว้ ถลึงตามองเขา

"จะหย่าอยู่แล้วแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือหรือ?"

"ไม่หย่าหรอก"

เซียวหลัยยวนตอนนี้ก็กลัวจริงๆ แล้ว เมื่อคืนนี้ฟู่จาวหนิงไล่เขาออกจากห้องเป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้นางไม่เคยทำเลย

เสิ่นเสวียนเองก็ตรวจสอบความลับเขาจนหมดแล้ว ถึงกับลงมือเขียนหนังสือหย่าร้างด้วยตนเอง

เขากลัวว่าเสิ่นเสวียนจะดึงฟู่จาวหนิงเข้าไปพูดคุยอย่างมีเหตุผลเหมือนกัน ด้วยความเคารพต่อตัวท่านลุงของฟู่จาวหนิง แล้วด้วยนิสัยที่มีเหตุผลและใจเย็นมากกว่าหญิงสาวทั่วไปแต่เดิมของนาง ก็อาจจะถูกเสิ่นเสวียนกล่อมเอาได้

เรื่องหย่าร้างสำหรับนางแล้ว แทบจะไม่มีผลเสียอะไรเลย เป็นผลดีเสียด้วยซ้ำ

ด้วยความสามารถของนาง นางจะปีนไปยังคนมีอำนาจอื่นๆ ไม่ได้เลยหรือ? ถ้านางคิดจะหาผู้ชายที่รักมั่นต่อนางจะหาไม่ได้เลยหรือ?

ไม่ใช่ว่ามีซือถูไป๋อยู่คนหนึ่งหรือไร?

ไหนจะยังองค์ชายสองแห่งต้าชื่อ ที่แทบจะเข้ามาร่วมศึกชิงนางอยู่แล้วอีกคน

พูดได้ว่า ถ้าแค่เขาปล่อยมือไป ฟู่จาวหนิงคงบินหนีไปไกลอย่างแน่นอน เป็นสิ่งที่เขาไม่มีทางได้ย้อนกลับมาอีกทั้งชีวิต

"หนิงหนิง ข้าผิดไปแล้ว เจ้าจะให้ข้าชดเชยอย่างไรก็ได้ ข้าไม่มีทางปล่อยวางจากเจ้าหรอก"

เซียวหลันยวนโอบนางแน่น

เขาคิดถึงนางมาตั้งนาน ตอนนี้พอได้กอดนางอยู่ในอ้อมอกแล้ว ใจก็ชาไปหมด

"จริงๆ นะ ก่อนหน้านี้ข้าคิดผิดไป ข้ากังวลว่าถ้าเจ้าอยู่กับข้า หลังจากนี้คนอื่นพอเห็นสถาพข้าแล้วจะมาหัวเราะเยาะเจ้า เย้ยหยันเจ้าที่มีสามีหน้าตาอัปลักษณ์ และจะหัวเราะเยาะไปถึงวิชาแพทย์ของเจ้า ยิ่งไปกว่านั้น ข้าเองก็กังวลว่าตอนที่พวกเรานอนอยู่เตียงเดียวกัน เจ้าอาจจะถูกใบหน้าของข้าทำให้ตกใจกลางดึกก็ได้..."

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน