อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1080

"ใช่ พอยิ่งหลงรัก ก็ยิ่งกลัว"

เซียวหลันยวนหอมไปเบาๆ บนหน้านาง "หนิงหนิง ข้าชอบเจ้า มีแต่เจ้าเท่านั้น"

ฟู่จาวหนิงคิดว่าตนเองยังโกรธอยู่ แต่พอได้ยินคำพูดเหล่านี้จะไม่รู้สึกอะไร แต่เอาจริงๆ นางกลับพบว่าพอได้ยินเขาพูดออกมาเหมือนจะคลุ้มคลั่งแบบนี้ ใจของนางเองก็อดใจเต้นระส่ำขึ้นมาไม่ได้

นางกัดริมฝีปากล่าง กลัวว่าตนเองจะใจอ่อนตอบรับเขา

เช่นนั้นที่โมโหก่อนหน้านี้ก็เสียเปล่าน่ะสิ?

นางไม่ตอบ แต่ก็ไม่ได้ดิ้นให้หลุด ทั้งสองคนนิ่งเงียบขึ้นมาพร้อมกันอยู่พักหนึ่ง ราวกับกำลังฟังเสียงใจเต้นของอีกฝ่ายอยู่

ฟู่จาวหนิงไม่ดิ้นรนอีกแล้ว และไม่ได้ผลักไสเขา แล้วยังไม่ด่าเขาต่อ ใจของเซียวหลันยวนก็เหมือนแช่อยู่ในน้ำผลไม้เปรี้ยวหวาน พ่นฟองอากาศออกมา

เขารู้ว่าตนเองก่อนหน้านี้ทำผิดกับนางจริง และเขาที่ทำผิดใหญ่โตขนาดนั้น ฟู่จาวหนิงก็ยังยอมให้อภัยเขาเร็วขนาดนี้

เขาเกือบจะเสียภรรยาที่แสนดีขนาดนี้ไปแล้ว

ผ่านไปพักหนึ่ง ฟู่จาวหนิงจึงยื่นมือมาหยิกที่เอวเขา

"ท่านปล่อยมือก่อน มีเรื่องหนึ่งที่ร้ายแรงมากที่ท่านยังไม่ได้พูดให้ชัดเจน!"

เซียวหลันยวนใจกระตุก เรื่องอะไร?

ดูเหมือนจะร้ายแรงมากเสียด้วย?

เขาไม่กล้าชักช้า ปล่อยมือจากนางทันที ปรับสีหน้าให้จริงจัง "อยากให้ข้าอธิบายอะไร เจ้าถามมาเลย ข้ามีคำอธิบายให้แน่นอน"

"เมื่อวานนี้ท่านคอยคุ้มครององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอยู่ตลอดใช่ไหม?"

"ไม่ใช่แน่นอน"

เซียวหลันยวนจึงรู้ว่านางเข้าใจผิดเรื่องอะไร เรื่องนี้จะถูกเข้าใจผิดไม่ได้

"ผู้อาวุโสจี้มาแล้วใช่ไหม? เขาไม่ได้บอกกับเจ้าหรือ? ว่าข้าตามพวกเขาไปกินข้าวกลางวัน แต่ก็นิ่งเงียบอยู่ตลอด ไม่ได้กินไม่ได้พูดกับนางเลย หลังจากกินเสร็จข้าก็ออกไปแล้ว"

"ชุดวันนี้ของท่าน ไม่ใช่ชุดที่ใส่เมื่อวานนี้ สืออีก็พูดอยู่ ยิ่งไปวก่านั้นท่านคิดว่าข้าฟังไม่ออกหรือ? เมื่อคืนนี้ตอนท่านกลับมายังมีกลิ่นหอมติดตัวอยู่อีก นั่นเป็นสิ่งที่ท่านไม่เคยใช้มาก่อน"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน