อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1086

แต่ตอนที่ฟู่จาวหนิงใช้มีดขูดบนหน้าเขา เขายังสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวที่อุปกรณ์มีคมกำลังลอกแผลเป็นแข็งของตนอยู่

รู้สึกแปลกประหลาดมาก

เซียวหลันยวนเองก็ไม่รู้ว่าเข็มยาชาของนางนั้นทำออกมาได้อย่างไร ก่อนหน้านี้ก็ยังไม่เคยเจอยาระงับความรู้สึกที่ใช้แบบนี้มาก่อนเลย ปกติจะต้องต้มแล้วดื่ม จากนั้นก็จะสลบไป

แต่ว่าบนหน้าเขาก็ชาดิกไปแล้ว สติสัมปชัญญะยังตื่นตัวอยู่ มือเท้าเองก็ยังขยับได้ นี่มันร้ายกาจจริงๆ

ก่อนหน้านี้เขากลัวฟู่จาวหนิงมาเห็นใบหน้าผีร้ายของตนมาก แต่ตอนนี้นางไม่ใช่แค่อยู่ใกล้ๆ เท่านั้น แต่ยังลงมือจัดการฝานเนื้อเน่าทิ้งให้ด้วย

การกระตุ้นทางสายตาต่อเลือดเนื้อที่เหวอะหวะแบบนี้ ตัวเขาพอคิดก็ยังรู้สึกว่าทนไม่ไหว

ฟู่จาวหนิงไม่ได้รังเกียจและไม่ได้เอ่ยอะไรคับแค้นใจเลย นางก่อนหน้านี้ทำอะไรมากันนะ

เซียวหลันยวนในใจอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกนี้ มีคำพูดมากมายที่อยากพูดกับนาง แต่ก็พูดไม่ได้

"ถ้าหากพวกเราหาเอ็นมังกรหยกเจอ พอเอาพิษของท่านออกไปจนหมด การรักษาแผลเป็นบนหน้าก็จะยิ่งมีประสิทธิภาพ ข้าช่วงนี้ก็ออกหาเอ็นมังกรหยกอยู่ตลอด อาจารย์วันนี้ก็ออกไปหาเพื่อเก่า ช่วยพวกเราหาด้วย"

ฟู่จาวหนิงกลัลว่าเขาตอนนี้จะมีแรงกดดันในใจมาก จึงขยับมีดไปด้วยพูดกับเขาไปด้วย

"ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านอาจารย์ อีกเดี๋ยวท่านก็ต้องบอกขอบคุณท่านอาจารย์ด้วยนะ เพราะครั้งนี้ที่ได้วัตถุดิบยาหลายชนิดนี้มา อันที่จริงท่านอาจารย์หามาให้ท่านโดยเฉพาะเลย แต่วัตถุดิบยากลับตกไปอยู่ในมือองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น กลายเป็นของที่นางส่งมอบให้ข้าแทน"

"วัตถุดิบยาเหลายชนิดนี้ มีผลมหัศจรรย์กับแผลเป็นของท่านพอดี ไม่เช่นนั้นข้าก็ยังไม่กล้าเริ่มลงมีดรักษาท่านหรอก"

ฟู่จาวหนิงพูดไปพูดไป แต่ท่าทางในมือก็ไม่ได้หยุดชะงัก มีดผ่าตัดทำให้รู้สึกไปถึงระดับที่สุดยอดไปแล้ว

เซียวหลันยวนเดิมทีกำลังปิดตามีความรู้สึกนึกคิดอยู่มากมาย แต่ก็ค่อยๆ หลับไปแล้ว

"เซียวหลันยวน อีกเดี๋ยวท่านต้องบอกข้าด้วย เพราะอะไรท่านกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถึงมีความสัมพันธ์..."

ฟู่จาวหนิงพูดไปพูดมา ก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเขา ร่างกายเองก็ผ่อนคลายลงมา จึงรู้ว่าเขาหลับไปแล้ว

เขาลับไปแล้ว นางก็ทำได้ดียิ่งขึ้น