อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1088

"แล้วตอนนี้คนอยู่ไหน?"

"คุณชายซือถูตอนนั้นมองออกว่านางไม่ค่อยปกติ ดังนั้นจึงพานางไปหาหมอเจี่ย คนของพวกเราเองก็ตามไปด้วย จึงพบกับเรือนเล็กหลังนั้นเข้า"

"พาข้าไปหน่อย"

"ข้าตามเจ้าไปด้วย" เสิ่นเสวียนพูดขึ้น

ฟู่จาวหนิงให้สืออีไปหิ้วกล่องยาของนางมาทันที และบอกกับชิงอีหลานหรงว่า "พวกเจ้าคอยดูท่านอ๋องพวกเจ้าไว้ ตอนนี้หน้าของเขาข้าพันผ้าไว้แล้ว ใส่ยาไว้แล้ว ภายในสามวันห้ามถอดออก ให้เขาพักผ่อนอยู่ในบ้าน ที่ไหนก็ห้ามไปทั้งนั้น"

"ขอรับ"

ฟู่จาวหนิงกับเสิ่นเสวียนรีบออกไปทันที

ตอนที่รถม้าของพวกเขาผ่านถนนหลัก ฟู่จาวหนิงก็ได้ยินเสียงร้องอุทานดังขึ้น

นางเลิกผ้าม่านมองออกไป ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันฟังผู้เฒ่าคนหนึ่งพูดจนน้ำลายแตกฟอง

"จริงแท้อย่างที่สุด! ตอนนั้นที่หน้ากากของอ๋องเจวี้ยนถูกคนซัดจนร่วง ใบหน้าหนึ่งก็เผยออกมา ตอนที่สะท้อนเข้าไปในสายตาคนทั้งหมด แผลเป็นบนใบหน้านั้น น่าตกะใจจนประชาชนร้องไห้กันจ้าละหวั่น..."

ฟู่จาวหนิงหน้าเปลี่ยนสี

ก่อนหน้านี้ได้ยินที่เสิ่นเสวียนเล่า นางยังไม่รู้สึกสัมผัสได้โดยตรงสักเท่าไร ตอนนี้พอมาเห็นกับตาได้ยินกับหู นางถึงเข้าใจว่าคนเหล่าลือเรื่องเซียวหลันยวนใบหน้าพังไปแล้วกันอย่างไร

"มีเหตุผลแบบนี้เสียที่ไหน..."

ฟู่จาวหนิงโมโหแล้ว ผงยาในมือสาดลอยตามลมออกไป

ผู้เฒ่าคนนั้นที่กำลังอ้าปากยืนบนที่สูงแผดเสียงพูดอยู่ จู่ๆ ก็เหมือนดื่มผงอะไรเข้าไป เผ็ดร้อนจนเขาสำลักออกมา

"แค่กๆๆ" นี่มันอะไรกัน!

เขาสำลักจนน้ำหูน้ำตาเล็ดออกมา ทำอย่างไรก็หยุดไม่ได้

รถม้าแล่นผ่านไป ฟู่จาวหนิงยังเดือดอยู่