อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1092

เขาตกตะลึงจนพูดไม่ออก

เสิ่นเสวียนกับฟู่จาวหนิงก็มองไปยังอีกฝ่ายพร้อมกัน ล้วนเห็นความรู้สึกซับซ้อนหน่อยๆ ออกมาจากตาของอีกฝ่าย

"เสิ่นเชี่ยว เป็นนางนั่นล่ะ"

ฟู่จาวหนิงถอนใจเอบาพูดชื่อนางออกมา

นางกับเสิ่นเสวียนยืนยันได้

นี่คือเสิ่นเชี่ยว

พวกเขาคิดไม่ถึงเลย ว่าเสิ่นเชี่ยวจะปรากฏตัวอยู่ข้างกายพวกเขาเช่นนี้

"แล้วเขาล่ะ?" เสิ่นเสวียนมองไปทางหมอเจี่ยบนเตียง

ฟู่จาวหนิงเม้มริมฝีปาก "ข้าจะไปดูว่าเขาใส่หน้ากากไหม"

สายตาของนางยังไม่เฉียบคมเท่าเสิ่นเสวียน เสิ่วเสวียนเมื่อครู่พอเหลือบมองก็มองออกทันทีว่นางสวมหน้ากากหนังมนุษย์ นางยังมองไม่ออกเลย

นางรีบเดินมาอยู่ข้างกายหมอเจี่ย กมหน้าลงตรวจสอบใบหน้าเขา สดท้ายจึงปลดหนังหน้านั้นลงมา

รูปร่างหน้าตาเขาไม่เปลี่ยนไปมากนัก ยิ่งดูประณีตขึ้นสามส่วน และเพราะสามส่วนนี้ ทำให้เขากับนางดูคล้ายกันไปอี

ฟู่จาวหนิงม งใบผน้านี้

ในใจนางมีความ่รู้สึกที่อธิบายออกมาไม่ได้กระจายออกมา

ราวกับว่าคนตรงหน้านี้คือพ่อแม่ของนางอย่างไรอย่านั้น ทั้งที่ตนเองก็ไม่ได้มีความทรงจำอะไรกับพ่อแม่เลย แต่ตอนนี้พอเห็นเขา อารมณ์ของนางก็ถูกเกี่ยสะกิดเข้าแล้ว

ฟู่จาวหนิงนึกถึงคำพูดที่เคยพูดกับปรมาจารย์ฉือเชินก่อนกหน้านี้ คิดถึงตอนที่ปรมาจารย์ฉือเชินมาเคาะหัวนาง ความรู้สึกว่างเปล่างงงันนั้นของนาง

"เจ้าคือฟู่จิ้นเชิน"

เสิ่นเสวียนไม่รู้ว่าตอนไหนที่มาอยู่ข้างนาง แล้วเห็นชายหล่อเหลาที่อยู่บนเตียง

ตอนนี้พอดูแล้ว ฟู่จาวหนิงก็เหมือนกับพ่อแม่อยู่บ้าง จากนั้นก็รวมจุดแข็งของพ่อแม่เติบโตขึ้นมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน