อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1093

"นายท่าน ฮูหยินคนนั้น คือคุณหนูเสิ่นเชี่ยวที่หายสาบสูญไปเมื่อตอนเด็กจริงหรือ?"

"คิดแล้วน่าจะใช่" เสิ่นเสวียนถอนหายใจ

"เช่นนั้น เขาจะลืมท่านไปแล้วหรือเปล่า?"

"รอนางตื่นถึงจะรู้"

ดูสภาพพวกเขาตอนนี้ ทั้งสองคนล้วนดูผิดปกติกันหมด นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่พวกเขาหายตัวไปตลอดหลายปี ไม่ได้กลับไปแคว้นเจาเพื่อดูผู้เฒ่าฟู่กับจาวหนิงมาโดยตลอดก็ได้

บางที สาเหตุนี้ อาจจะทำให้พวกเขาจำกันไม่ได้ไปชั่วขณะ

แต่คนก็หาเจอแล้ว เรื่องหลังจากนี้ค่อยๆ ไปกันทีละก้าวก็ได้ เสิ่นเสวียนตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองมีความรู้สึกเหมือนเรื่องราวกำลังสิ้นสุดลงแล้ว

"เช่นนั้นหลังจากนี้พวกเราต้องเรียกนางว่าอะไร คุณหนูจาวหนิงกับคุณหนูเสิ่นเชี่ยว พวกเราคงไม่เรียกอยู่ในรุ่นเดียวกันหรอกกระมัง?"

เสิ่นเสวียนเหลือบมองหลิวหั่วผาดหนึ่ง

ตอนนี้ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ไหม?

คนยังไม่ตื่นเลย เขาก็คิดไปถึงเรื่องชื่อเรียกแล้ว

หลิวหั่วถอยออกไปก้าวหนึ่ง "ข้าจะดูแลเอง จะดูแลแล้ว ไม่รบกวนท่านแล้ว"

มองออกว่า อารมณ์ของนายท่านตอนนี้เหมือนจะซับซ้อนมาก หาตัวคุณหนูเสิ่นเชี่ยวพบแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่น่าตื่นเต้นยินดีหรือไรกัน?

เป็นเพราะเห็นความผิดปกติทางร่างกายพวกเขาหรือ?

"ไม่รู้ว่าคุณหนูจาวหนิงจะตรวจอะไรออกมาได้บ้าง" ไป๋รื่อฟังความเคลื่อนไหวในห้อง

"ท่านลุง"

และฟู่จาวหนิงก็ให้พวกเขาเข้ามาในห้องพอดี

พอเข้าประตู เสิ่นเสวียนมองฟู่จาวหนิง "เป็นอย่างไรบ้าง?"

"ไม่ค่อยดี แต่ไม่มีความน่ากังวลถึงกับชีวิต"

ฟู่จาวหนิงตอบกลับคำหนึ่ง ถึงอย่างไรพูดไปพูดมาก็ยังไม่ชัดเจน ตอนนี้บอกว่าไม่ต้องกังวลเรื่องชีวิต เสิ่นเสวียนอย่างน้อยก็วางในลงชั่วคราวแล้ว

"พาพวกเขากลับไปเถอะ" เสิ่นเสวียนเอ่ยขึ้น