อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1105

"ฟู่จิ้นเชินมีเอ็นมังกรหยก!"

ฟู่จาวหนิงตอนที่บอกเรื่องนี่ก็ตัดสินใจไปแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ไม่ว่าฟู่จิ้นเชินจะแลกเอ็นมังกรหยกกับอะไร นางจะต้องนำมาให้ได้ จัดการขจัดพิษที่เหลือให้กับเซียวหลันยวน

เซียวหลันยวนมองนางเขม็ง

"เจ้าจะนำมันมาเพื่อข้าหรือ?"

"แน่นอนสิ!" ฟู่จาวหนิงตอบอย่างไม่ต้องคิด

นี่ยังต้องพูดอีกหรือ?

มีอะไรสำคัญยิ่งกว่าการขจัดพิษให้เขาอีก?

เซียวหลันยวนกอดนางอีกครั้ง

เพียงพอแล้ว เขารู้สึกว่าเพียงพอแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ระหว่างพ่อแม่กับตัวเขา ฟู่จาวหนิงเลือกตัวเขา

เขาที่อยู่ในใจนาง สำคัญยิ่งกว่าพ่อกับแม่ของนาง!

พอเข้าใจเช่นนี้ ทำให้เซียวหลันยวนรู้สึกว่าใจของตนเองอุ่นวาบขึ้นมา กระทั่งว่า เขารู้สึกว่าความแค้นอะไรก็ไม่สำคัญอีกแล้ว

ต่อให้พิษในครั้งนั้นจะทำให้เขาลำบากมามากหลายต่อหลายปี เจอกับความทุกข์ตรมมาหลายปี กระทั่งตอนนี้โฉมหน้าก็ยังย่อยยับ แต่แล้วจะทำไมกัน?

เขาได้นางมาแล้ว

ฟู่จาวหนิงคือสมบัติล้ำค่าของเขา สำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

"เช่นนั้นก็ต้องพึ่งเจ้าแล้ว" เสียงของเขามีความสะอื้นไห้

เดิมทีคิว่าฟู่จาวหนิงจะฟังไม่รู้ แต่นางได้ยินแล้ว ฟู่จาวหนิงตกตะลึงเล็กน้อย คิไม่ถึงว่าเขาจะซาบซึ้งกับการเลือกของนางเช่นนี้

"อายวน ท่านจะร้องไห้หรือ?" นางถาม

"ไม่มี อยู่ดีดีข้าจะร้องไห้ได้อย่างไร?"

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่เซียวหลันยวนก็ยังกดนางไว้ในอ้อมกอด ไม่ยอมให้นางเห็นดวงตาแดงรื้นของตนเอง

"ฟังเสียงแล้วไม่ค่อยจะใช่นะ?"

"แค่กระหายน้ำน่ะ คอแห้งไปหน่อย" เขาเอ่ยขึ้น

ฟู่จาวหนิงเม้มปากยิ้มๆ ไม่แหย่เขาแล้ว ตอนนี้เอง นางจู่ๆ ก็รู้สึกถึงความอ่อนแอลึกๆ ในใจเขา ราวกับว่าเขาเหลือแค่นางแล้วจริงๆ ไม่เช่นนั้นเขาจะกลัวว่านางไม่เลือกเขาขนาดนี้เลยหรือ?

"พวกเราตอนนี้ออกไปได้แล้วใช่ไหม? ไม่รู้ว่าท่านลุงจะถามอะไรออกมาได้บ้างแล้ว"