อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1110

"นี่คือสลบไปแล้วหรือ? ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้ยังสลบลงไปพร้อมกันด้วย?"

เสิ่นเสวียนรู้สึกไม่อยากเชื่อเลย

ดังนั้น ถ้าพูดถึงอ๋องเจวี้ยนก็ไม่ได้อีก

สามีภรรยาตระกูลฟู่ถูกประคองไปนอนที่เตียงอีกครั้ง

ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวน "ท่านเองก็เห็นแล้ว พวกเขาประหลาดไปจริงๆ"

"ยืนยันได้ว่าไม่ใช่แกล้งทำใช่ไหม?"

เซียวหลันยวนเสียงขรึมลงมาเล็กน้อย

"ยืนยัน"

ฟู่จาวหนิงมองออกว่าเป็นลมจริงหรือแกล้งเป็นลม ยิ่งไปกว่านั้นนางเองยังจับชีพจรให้ด้วย

เซียวหลันยวนกัดฟัน ไม่พูดอะไรอีก

คนก็สลบไปแล้ว เขายังจะพูดอะไรได้? ยังไม่ได้ถามให้ชัดเลยสักอย่าง

"ท่านลุง ท่านกับอายวนออกไปก่อนเถอะ ข้าจะตรวจพวกเขาอย่างละเอียด น่าจะต้องใช้เวลานานหน่อย"

ฟู่จาวหนิงมองอย่างขอโทษไปที่เซียวหลันยวน "ท่านอดทนหน่อยได้ไหม? หากอย่างจะรู้ความจริงในครั้งนั้น ดูท่าต้องให้พวกเขาหายเป็นปกติเสียก่อน"

"ได้ ข้าจะรอ"

เซียวหลันยวนก้มหน้าต่ำเล็กน้อย จูบเบาๆ ไปที่หน้าผากนาง และเพราะนาง เขาจึงเต็มใจจะรอ

เสิ่นเสวียนหมุนตัวออกไป ทำเป็นว่าตัวเองไม่เห็นฉากนี้

"จาวหนิง เช่นนั้นเจ้าก็เหนื่อยหน่อยนะ พวกเราจะออกไปแล้ว มีอะไรก็เรียกไป๋หู่"

ไป๋หู่จะคอยคุ้มกันอยู่ด้านนอก

เซียวหลันยวนเองก็หมุนตัวออกไป "สืออีกับสือซษนเองก็คอยคุ้มกันอยู่ด้านนอกด้วย มีเรื่องเจ้าก็เรียกพวกเขาได้"

"ข้ารู้แล้ว"

รอจนพวกเขาออกไป ปิดประตูให้นาง ฟู่จาวหนิงมองไปยังสามีภรรยาตระกูลฟู่ที่นอนเรียงอยู่บนเตียง ถอนหายใจยาวออกมาเสียงหนึ่ง