อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1111

"หลักๆ คือข้าถาม ถามว่าพวกเขาเดิมทีคิดจะหาตัวข้าใช่ไหม มีเรื่องอะไร ถามพวกเขาว่าเป็นสามีภรรยากันไหม ก่อนหน้านี้อยู่ที่ไหน"

เสิ่นเสวียนสีหน้าดูซับซ้อน "พวกเขาตอบกลับง่ายอย่างกระชับ แต่ก็ยังพอฟังออกว่า ช่วงสิบกว่าปี้นี้ พวกเขาน่าจะไม่ได้พักที่ไหนนานๆ เลย ระหกระเหินอยู่ภายนอกตลอด"

เขาฟังแล้วรู้สึกปวดใจหน่อยๆ ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นเสิ่นเชี่ยวน้องสาวเขาที่หายสาบสูญไปหลายปี

คนเองก็หาพบแล้ว เสิ่นเชี่ยวกระทั่งตัวตนฐานะฟู่หลินซื่อของนางก็ยังนึกไม่ออก ไม่ตอ้งพูดเรื่องตัวตนของเสิ่นเชี่ยวเลย

เกรงว่าจะยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่

ดังนั้นเสิ่นเสวียนจึงไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้

แต่ว่าเซียวหลันยวนไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องที่พวกเขาระหกระเหินอยู่ภายนอกสิบกว่าปี ถึงอย่างไรก็เป็นศัตรูของเขาอยู่แล้ว

ใครจะไปสนใจว่าศัตรูจะมีความสุขหรือเปล่าในช่วงหลายปีนี้?

"หลังจากที่ข้าแต่งงานกับจาวหนิงได้ไม่นาน แคว้นเจาก็ยกเลิกการไล่จับพวกเขาแล้ว พวกเขาถ้าหากรู้ อยากจะกลับบ้านมาดูก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้"

แต่เป็นพวกเขาที่เลือกระหกระเหินอยู่ภายนอกเอง

"อ๋องเจวี้ยน พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าหลังจากกลับมาท่านจะไม่ยัดพวกเขาเข้าคุกทันที?"

"ตอนนี้ดูท่าพวกเขาจะลืมตัวตนของตัวเองไปแล้ว ลืมว่าตัวเองมาจากไหน แล้วทำไมต้องออกจากเมืองหลวงแคว้นเจา" เซียวหลันยวนกลับรู้สึกว่า พวกเขาลืมเรื่องในอดีตที่คนไม่อยากเอ่ยถึงไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้กลับไป

เสิ่นเสวียนนิ่งงัน

"พวกเขารู้สึกว่าข้าควรจะตายไปตั้งแต่ยังเด็ก" จุดนี้แปลกมากๆ

เป็นเพราะหลังจากได้ยินข่าวว่าข้าตายไปตั้งแต่ยังเด็กเมื่อหลายปีก่อน พวกเขาจึงปฏิเสธที่จะรับฟังข่าวคราวเกี่ยวกับตัวเขาอีกหรือเปล่านะ?

ไม่ใชเช่นนั้นคงไม่ปิดรับถึงขนาดนี้

เพียงแต่ถ้าพวกเขารู้สึกเป็นห่วงพ่อกับลูกสาวบ้าง ต่อให้ไม่กล้ากลับไป ก็ต้องหาข่าวคราวพวกเขาบ้างสิ และถ้าพอหาข่าวดู ก็น่าจะรู้ได้ไม่ยาก ว่าฟู่จาวหนิงเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนแล้ว

แต่พวกเขาไม่ได้ทำ

และไม่รู้อะไรทั้งนั้น

"ก็จริง ไม่รู้ว่าพวกเขาผ่านอะไรมาบ้าง"