อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1112

หลังจากพูดประโยคนี้นางก็ไม่พูดอะไรต่อ และไม่บอกว่าได้หรือไม่ได้ นั่งอยู่อย่างนั้น ค่อยๆ ดื่มชา

ห้องอุ่นห้องนี้ของนาง ตกแต่งไว้อย่างหรูหรา บนกำแพงแขวนภาพไว้ อักษรลงไว้ว่าหัวใจพระสูตร ภาพที่วาดคือวัตถุสีไม่ฉูดฉาด

บนโต๊ะมีถาดผลไม้วางอยู่ วางสาลี่ในฤดูกาลของต้าชื่อเอาไว้หลายผล สาลี่นี้ยังส่งกลิ่นหอมหวานออกมา บวกกับควันจางๆ ที่ลอยกรุ่นจากชา บวกกับแสงตะวันอบอุ่นของฤดูใบไม้ร่วงจางๆ นอกหน้าต่าง ทำให้รู้สึกเงียบสงัด กาลเวลาเงียบสงบ

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสวมชุดกระโปรงสีเรียบๆ ที่ผมก็มีเพียงปิ่นหยกสีเขียวเล่มหนึ่ง ใบหน้าขาวสะอาดดุจจันทร์กระจ่าง ดูเข้ากับห้องอุ่นนี้เป็นพิเศษเลยทีเดียว

เดิมทีนั่งอยู่ในสถานที่เช่นนี้ มององค์หญิงใหญ่เช่นนี้ ซือถูไป๋ก็รู้สึกว่าตนเองควรจะสงบและผ่อนคลาย

แต่แปลกมากๆ เขาไม่ผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย กระทั่งยังรู้สึกตึงเครียดเสียด้วยซ้ำ

ความรู้สึกที่นั่งดื่มชากับองค์หญิงใหญ่ แตกต่างกับการดื่มชากับฟู่จาวหนิงหลายขุม

ฟู่จาวหนิงไม่ได้นุ่มนวลอ่อนโยนแบบนี้กับเขา

ซือถูไป๋รู้สึกแปลกๆ ในใจ

ตอนนี้เอง ด้านนอกก็มีเสียงคนส่งเข้ามา "องค์หญิงใหญ่ องค์ชายสองและพระชายาองค์ชายสองมาขอพบ"

ซือถูไป๋งงงันไป พอตั้งตัวได้ก็ยืนขึ้นมาทันที

"องค์หญิงใหญ่ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน"

ไม่รู้เพราะอะไร จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่ใช่คนที่จะรับปากช่วยเหลือเขาได้ง่ายๆ เขาออกไปก่อนดีกว่า

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นโบกไม้โบกมือ เสียงยังคงอ่อนโยน

"ไม่ต้องรีบร้อน คุณชายซือถูนั่งก่อนเถอะ ไม่ได้ติดขัดอะไร"

"แต่องค์ชายสองกับพระชายาองค์ชายสองมาแล้ว"

"ไม่เป็นไร ข้ารู้สึกว่าพวกเขาแค่เข้ามาทักทายข้าไม่กี่คำ ไม่มีอะไรหรอก"

นางถึงกับพูดเช่นนี้แล้ว ซือถูไป๋เองก็ออกไปไม่ได้ ทำได้แค่นั่งลงอีกครั้งเท่านั้น

องค์ชายสองกับพระชายาองค์ชายเข้ามาแล้ว พอเห็นซือถูไป๋ สองสามีภรรยาก็ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง