อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1122

คำพูดของฟู่จิ้นเชินยังไม่ทันพูดจบ เซียวหลันยวนก็ตัดบทเขา

"ข้ายังไม่ตาย แต่การที่ไม่ตายมันหมายถึงว่าหลายปีนี้ข้าไม่ทุกข์ทรมานหรือไรกัน? ข้าทรมานในแบบที่พวกเจ้าจินตนาการไม่ออกด้วยซ้ำ มันเป็นประสบการณ์ที่ไม่มีวันลบหายไปได้"

อย่าคิดว่าเขาไม่ตาย แล้วเรื่องที่วางยาพิษจะจบไปนะ

"พวกเราไม่ได้หมายความเช่นนั้น"

ฟู่จิ้นเชินกัดฟัน อธิบายมาคำหนึ่ง "ความหมายของข้าคือ อ๋องเจวี้ยนไม่ตาย เช่นนั้นถ้าพวกเรามีความผิดจริง จะลงโทษมาที่ข้าคนเดียวได้ไหม?"

"ท่นคิดจะปกป้องนางหรือ?"

"คุณ ต่อให้เรื่องวางยาพิษเป็นเรื่องจริง นั่นมันก็เป็นข้าที่ทำ ไม่เกี่ยวอะไรกับท่านเลย" เสิ่นเชี่ยวหันกลับมาจับมือฟู่จิ้นเชิน เอ่ยขึ้นอย่างร้อนรนว่า "ดังนั้นถ้าจะเอาผิดจริงๆ ก็ต้องมาลงที่ตัวข้าสิ"

ฟู่จาวหนิงนิ่งงันไม่พูดอะไร

ดูท่าความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาของพวกเขาจะดีมากๆ มาโดยตลอด?

"เรื่องเลห่านี้รอตรวจสอบความจริงแล้วค่อยว่ากันเถอะ" เสิ่นเสวียนมองเซียวหลันยวน "ได้ไหม?"

เซียวหลันยวนหรุบตาต่ำ

เขาจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?

พอได้ยินพวกเขาพูดเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเรื่องในตอนนั้นมันแปลกประหลาด ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ในการพรรณนาของเสิ่นเชี่ยวไม่ได้พูดถึงขั้นตอนการเตรียมยาพิษของตนเอง ตอนได้สติกลับมาก็พบว่าชามอยู่ในมือแล้ว แต่ชามนั้นมาอย่างไร พิษมาอย่างไร นางนั้นจะไม่ได้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เรื่องนี้ก็น่าจะมีลับลมคมนัยอื่นอยู่

ตอนนี้ทำได้แค่ให้ฟู่จาวหนิงรักษาพวกเขาไปก่อน พวกเขาอาจจะนึกเรื่องเหล่านั้นออกมากขึ้นก็ได้

"เช่นนั้น เฟยเออร์คือใคร?"

ฟู่จาวหนิงถามออกมา นางอยากถามเรื่องฟู่จาวเฟยมาตลอด

พอได้ยินคำนี้ หน้าของฟู่จิ้นเชินก็เปลี่ยนไป กุมมือเสิ่นเชี่ยวไว้มั่น