อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1127

"มีๆๆๆ" เสิ่นเชี่ยวเองก็รู้สึกแปลกมาก "ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พอข้าเห็นนางก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ตลอดเลย"

นางร้องไห้ไปหลายต่อหลายรอบแล้ว แต่พอเห็นฟู่จาวหนิงก็ยังอยากจะร้องไห้อีก

ฟู่จาวหนิงคิดในใจ พวกเขาทั้งสองลืมลูกสาวตัวเองไปแล้วแท้ๆ มีอะไรน่าร้องไห้กัน?

แต่ว่าเสี่ยวเฟย ยังอยู่ในความทรงจำพวกเขาตลอด ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่รู้ว่าจะเขียนจดหมายบอกท่านปู่กับเสี่ยวเฟยดีไหม ว่าหาตัวสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินพบแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เสี่ยวเฟยคงจะทิ้งปมในใจได้แล้วกระมัง เขาไม่ใช่ว่าถูกทอดทิ้ง

หญิงสาวเผ่าเฮ่อเหลียนคนนั้น ตอนนั้นหลอกพวกเขาไป แล้วอุ้มลูกของคนอื่นหนีไปหน้าตาเฉย

แต่หญิงสาวคนนั้นก็ตายไปแล้ว ไม่มีทางไปสืบสาวไล่เรียงอีก

ฟู่จาวหนิงฟังพวกเขาอยู่พักหนึ่ง จึงเพิ่งเคาะประตู นำสิ่งของเดินเข้าประตูมา

พอเห็นนาง ทั้งสองคนก็รีบวางสิ่งที่กำลังทำอยู่ทันที

พวกเขาเพิ่งกินข้าวกลางวันไป กำลังเก็บโต๊ะอยู่

ฟู่จาวหนิงมองมาผาดหนึ่ง ตกตะลึงไป

เพราะอาหารที่ส่งเข้ามาให้พวกเขา ทั้งหมดถูกกินจนเกลี้ยง ทุกจานล้วนว่างเปล่าสะอาดหมดจด กระทั่งน้ำผักก็ไม่เหลือ ในชามข้าวเองก็ว่างเปล่า กระทั่งข้าวสักเม็ดก็ยังไม่มี

อาหารที่พวกเขาส่งเข้ามานั้นเยอะพอสมควร ฟู่จาวหนิงตอนนั้นยังเหลือบมองผาดหนึ่ง ถึงอย่างไรนางก็รู้สึกว่าปริมาณนี้สำหรับสองคนมันมากเกินไป แต่ก็คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกินจนหมด

แต่ก็คิดไม่ถึงว่าพวกเขาไม่ใช่แค่กินหมด กระทั่งยังกินจนเกลี้ยง

"พวกท่านไม่ได้กินข้าวมานานแล้วหรือ?" ฟู่จาวหนิงอดถามขึ้นไม่ได้