อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1136

"สถานที่นี้ หลายปีก่อนหน้าก็ไม่ได้ปิดบังเขา เขาต้องเคยไปจะต้องไปหาที่บ้านหลังอื่นาาแล้วแน่ๆ ถึงได้มาที่นี่"

ตอนนั้นเขาป่วยจนไม่ไหวแล้ว จึงไม่อยากจะปิดบังท่านอารอง เพราะตอนนั้นเขายังรู้สึกว่าถ้าตนเองป่วยตาย พอแม่กับบ้านตระกูลเสิ่นจากสามารถไหว้วานให้บ้านสอง ให้พวกเขาช่วยคิดหาวิธี ไม่ปล่อยวางเรื่องที่จะช่วยพี่ใหญ่กลับมา

แต่ตอนนี้...

"จาวหนิงปลอมโฉมเสีย อย่าให้คนจำได้ก็พอ" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น "ถ้าอย่างนั้นให้ข้าพานางหลบไปก่อน"

"กลัวแค่ว่า..." จะไม่มีประโยชน์

ยังไม่ทันพูดว่าไม่มีประโยชน์ ด้านนอกก็มีเสียงเอะอะลอดเข้ามาแล้ว มีคนรีบตรงเข้ามาทางนี้

"อาเสวียน! แม่นางฟู่!"

เสียงท่านอารองเสิ่นดังลอดเข้ามา เขายังดูร้อนรนมากด้วย จังหวะก้าวทั้งหนักทั้งเร่ง

"ท่านผู้เฒ่ารองท่านเข้าไปไม่ได้..." เสียงของไป๋รื่อดังลอดเข้ามาด้านนอก แล้วยังมีเสียงคนอีกหลายคนเตือนขึ้นมา

"เขามาถึงแล้ว" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

ท่านอารองเสิ่นนางรู้จัก อายุก็มากแล้ว ร่างกายก็ผอมโซ สีหน้าเองก็ดูไม่ค่อยดี ดูท่าองครักษ์ด้านนอกพอเห็นเขาก็คงไม่กล้าจะขวางจริงๆ หรอก

ถ้าเผื่อไปกระแทกตรงนั้นตรงนี้เข้าจะทำอย่างไรกัน?

ดังนั้นพอความลังเลนี้พัวพัน จึงทำให้ท่านอารองเสิ่นเข้ามาเคาะประตูแล้ว

"จาวหนิง เจ้ารีบออกมาเลย เจ้าไม่ใช่หมอมีชื่อหรอกหรือ? วิชาแพทย์ดีเสียขนาดนั้น รีบออกมารักษาคนสิ เร็วเข้า เรื่องนี้ถือว่าดีต่อบ้านตระกูลเสิ่นของพวกเรามากเลยนะ"

เซียวหลันยวนพอได้ยินเสียงของชายชราเรียกว่า "จาวหนิง" สีหน้าก็ดูไม่ดีเสียแล้ว

"เจ้าอยู่ที่บ้านตระกูลเสิ่น ก็ต้องเรียกว่ารุ่นหลานรุ่นลูกสิ แต่นี่เรียกเจ้าว่าจาวหนิงเลยหรือ?"

"ไม่ใช่"

ฟู่จาวหนิงเองก็พูดไม่ออก นางก่อนหน้าที่พักอยู่ในบ้านตระกูลเสิ่น ไม่ได้สนทนาพาทีอะไรกับท่านผู้เฒ่ารองเลย กระทั่งพูดก็ไม่ได้พูดกันด้วยซ้ำ ไปสนิทขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหนกัน?