อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1137

"อาเสวียน เจ้าพูดอะไรออกมากัน? ไม่เข้าใจความพยายามของข้าเลยหรือ?"

ท่านอารองเสิ่นถอนใจเสียงหนัก ทำท่าเตรียมจะพูดคุยดีดีกับพวกเขา

"ท่านมีอะไรต้องพยายามกัน?"

คำพูดนี้ของเสิ่นเสวียนดูประชดประชันหน่อยๆ แต่ว่าท่านอารองเสิ่นก็ฟังไม่ออก เสิ่นเสวียนยังไม่อยากจะแยกตระกูลเสิ่นออก หลักๆ คือเวลายังไม่เหมาะสม ตอนนี้ถ้ามาตัดขาดทางใครทางมัน เกรงว่าพวกเขาจะทำตัวเป็นสุนัขจนตรอกกัน

เขาเองยังมีบางเรื่องที่ทำไม่เสร็จ จึงคิดจะให้คนเหล่านี้อยู่กันนิ่งๆ ก่อน

แต่ตอนนี้พวกเขากลับทำตัวเหมือนหมาจนตรอกขึ้นเสียแล้ว คิดจะลงไม้ลงมือกับฟู่จาวหนิง

"ตระกูลเสิ่นของพวกเราตอนนี้มีสถานการณ์เช่นไรห เจ้าเองก็รู้ สวนตระกูลเสิ่นตอนแรกก็จะส่งให้พวกข้า แล้วป้ายชื่อคำว่าสวนตระกูลเสิ่นนั่นองค์จักรพรรดิรุ่นก่อนก็ทรงเขียนให้ด้วยตนเอง ตอนนั้นคนทั้งต้าชื่อล้วนกำลังคิด ว่าใครเองก็ไม่โดดเด่นเท่านั้นบ้านตระกูลเสิ่นของพวกเรา"

ท่านอารองเสิ่นถอนหายใจเคร่งขรึมออกมา

"องค์จักรพรรดิรุ่นที่แล้วยังมีรับสั่ง ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร ก็ห้ามบุกรุกเข้ามายังสวนตระกูลเสิ่นค้นบ้านจับคน สวนตระกูลเสิ่นเป็นสิ่งที่เหล่าประชาชนต้าชื่อรู้สึกว่ายอดเยี่ยมมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ล่ะ? ตอนนี้สวนตระกูลเสิ่นถูกจวนทางการยึดไปใช้งานเสียอย่างนั้น กระทั่งไม่ถามไถ่ตระกูลเสิ่นเสียด้วยซ้ำ แค่มาแจ้งก็ยังไม่มี!"

"ดูเจ้าสิ พอเข้าเมืองหลวงจักรพรรดิมีบ้านก็กลับไปไม่ได้ สวนตระกูลเสิ่นก็เข้าไปไม่ได้ นี่อธิบายอะไรได้กัน? การยินยอมของฝ่าบาทมันใกล้จะถึงจุดสิ้นสุดแล้ว พวกเราถ้าไม่ทำอะไรอีก ถึงตอนนั้นกระทั่งชีวิตก็ยังต้องกังวลเลย"

เสิ่นเสวียนไม่แสดงสีหน้า ย้อนถามมาคำหนึ่ง "แล้วนี่มันเกี่ยวข้องอะไรกับจาวหนิง?"

"แม่นางฟู่ตอนนี้เรียนเจ้าว่าท่านลุงใช่ไหม?"