อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1159

เสิ่นเสวียนกับผู้อาวุโสจี้สบตากัน หัวเราะขึ้นมา

ชิ่งอวิ๋นเซียวก็อยู่

พวกเขาล้วนกำลังมองเซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงที่จูงมือเบียดไหล่กันเดินเข้ามา

"ดูท่า อ๋องเจวี้ยนจะพูดถูกเสียแล้ว จาวหนิงกลับมาจริงๆ ด้วย" ผู้อาวุโสจี้เอ่ยขึ้น

"ท่านเสิ่น ผู้อาวุโสจี้ พวกเท่านรู้สึกไหมว่าระหว่างอ๋องเจวี้ยนกับพระชายาเหมือนมีอะไรเพิ่มเข้ามา?" ชิ่งอวิ๋นเซียวถาม

"มันคืออะไร?"

"ก็ของที่ทำให้คนเข็ดฟันน่ะสิ" ชิ่งอวิ๋นเซียวเอาลิ้นดุนแก้ม ถอนหายใจออกมา "ตอนนี้อ๋องเจวี้ยนดูเป็นมิตรกว่าก่อนหน้าขึ้นเยอะแล้ว วันนี้ยังยอมให้ข้ามากินข้าวด้วยกันอีก ถ้าเป็นก่อนหน้านี้นะ เขาคงจะพูดประมาณว่าเจ้ากลับไปเถอะ ข้าไม่เหลือข้าวไว้ให้ ขับไล่ไสส่งข้า"

เสิ่นเสวียนยิ้มๆ

ผู้อาวุโสจี้เอ่ยขึ้นบ้าง "นี่ก็ต้องยกยอดคุณความดีให้ศิษย์รักข้า เป็นเพราะจาวหนิงนั้นแสนดี จนทำให้อ๋องเจวี้ยนเปลี่ยนไปน่ะสิ"

ฟู่จาวหนิงเดินเข้ามา พอเห็นอาหารเต็มโต๊ะ ก็ทิ้งเซียวหลันยวนทันที ร้องขึ้นมาว่า "หอมจังเลย กับข้าวเยอะขนาดนี้! ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว รีบกินกันเถอะ"

เสิ่นเสวียนเรียกให้สาวใช้ยกน้ำอุ่มกับผ้าแห้งมา "ล้างมือก่อน"

"ล้างแน่นอน"

ฟู่จาวหนิงไม่ลืมล้างมือแน่นอน นางล้างละเอียดกว่าคนอื่นเสียอีก

พอล้างมือเสร็จนางก็ลุกขึ้นนั่ง "ท่านอาจารย์กินข้าว ท่านลุงกินข้าวเร็ว ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งก็ไม่ต้องเกรงใจนะ"

เซียวหลันยวนนั่งลงข้างๆ นาง เดิมทียังคิดว่านางเรียกคนอื่นหมดแต่ไม่เห็นจะเรียกเขา ในใจรู้สึกจี๊ดๆ ขึ้นมา และก็เห็นฟู่จาวหนิงคีบเนื้อกรอบเปรี้ยวหวานชิ้นหนึ่งมาวางในชามเขา

"รีบกินเถอะ"

เซียวหลันยวนถูกปลอบประโลมจนอารมณ์ดีทันที