อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1162

"ท่านลุง ก่อนหน้านี้ที่ข้าคิดถึงองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น แต่ก็ไม่เคยเจอกับนางเลย แค่เอามาเป็นเงื่อนไขพิจารณาเท่านั้น ถ้าหากไม่มีจาวหนิง บางทีต่อให้แต่งงานเพื่อผลประโยชน์กันจริงๆ อย่างมากสุดก็แค่เคารพกันและกันเหมือนแขก คล้ายกับคำที่ประชาชนพูดกันประโยคนั้น อยู่กันแบบไม่มีความรัก"

"เจ้าเคยคิดเรื่องจะอยู่ด้วยกันแบบไม่มีความรักกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นด้วยหรือ?"

เสิ่นเสวียนฟังประโยคนี้แล้วเสียดหูหน่อยๆ ขมวดคิ้วขึ้นมา สายตาที่เขามองเซียวหลันยวนเริ่มไม่สบอารมณ์แล้ว

เซียวหลันยวนชะงักไป

"นี่ก็แค่สมมติ เป็นความคิดที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่ก่อนที่จะได้มาเจอจาวหนิงเท่านั้น"

"หลังจากนี้แค่ความคิดก็ไม่ควรมี ไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือไม่เป็นผู้ใหญ่ก็ตาม"

"ขอรับ แน่นอนว่าจะไม่มี"

เซียวหลันยวนยังคิดว่าเสิ่นเสวียนจะพูดคุยเป็นกันเองระหว่างลูกผู้ชายกับเขา แต่ผลคือตอนนี้ เขายังยืนอยู่ในตำแหน่งลุงของจาวหนิงแล้วหันมาคุยกับเขา

โชคดีที่ไม่มีความคิดอื่นใด

"ไม่ปิดบังท่านลุง สำหรับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก่อนนห้านี้ ต่อให้นางจะมีเงื่อนไขที่ดีขนาดนั้น ข้าก็ไม่มีความคิดที่คิดจะแต่งงานกับนางจริงๆ เพียงแต่ตอนที่คิดว่าตนเองต้องมีชีวิตต่อไป ต้องมีทายาทสืบสายเลือด พอพิจารณาดูแล้วก็รู้สึกว่านางน่าจะเหมาะสม แต่ว่าสำหรับหนิงหนิง..."

เซียวหลันยวนคิดถึงสถานการณ์ที่รู้จักกับฟู่จาวหนิงครั้งแรก น่าขันเสียจริงเชียว

"ตอนนั้นยังไม่ได้เลิกม่านรถออกเพื่อเห็นหน้าตาของนางเลย ข้าเองก็รู้สึกสนใจตัวนางขึ้นเสียแล้ว"

ดังนั้น ตอนที่ฟู่จาวหนิงเสนอตัวจะแต่งงานกับเขา เขาถึงได้รับปากไป เพราะตอนนั้นเขาถูกฟู่จาวหนิงกระตุ้นความสนใจในใจขึ้นมา

แต่ตอนนี้พอเขาเห็นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น กลับไม่มีความคิดแบบนี้เลย กระทั่งรู้สึกไม่น่าสนใจเสียด้วยซ้ำ