อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1163

เซียวหลันยวนคิดถึงสีหน้าฟู่จาวหนิงตอนที่พูดถึงเรื่องนี้ จู่ๆ ก็อยากหัวเราะขึ้นมา

ไม่รู้เพราะอะไร เขารู้สึกว่าปฏิกิริยาของฟู่จาวหนิงดูน่ารักดี

เพราะเล่ห์เหลี่ยมเล็กๆ ของนางจุดนั้น ตอนที่เขาได้ยินนางพูดก็จับได้หน่อยๆ แล้ว

อย่างเช่นว่า หลังจากที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเดินออกไห ก็ยังให้เหอเซี่ยนอันมองเห็นข้อมือของนาง

ทั้งสองคนถูกเหอเซี่ยนอันตบไปที่มือ แต่ปฏิกิริยาของทั้งสองคนนั้นแตกต่างกันอย่างชัดเจน

เช่นนี้ทำให้เหอเซี่ยนอันยิ่งรู้สึกไม่ดีกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น

"เพราะว่าฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็เป็นคนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นชอบซุบซิบนินทาเหมือนกัน อย่างการรังสรรค์โชคที่ลือกันขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น กระทั่งพระพี่นางก็ยังอยากให้นางมาลูบขาเหอเซี่ยนอัน ใช้วิธีนี้เพื่ออวยพรให้กับเหอเซี่ยนอันเลย แต่จาวหนิงกลับพูดผ่านๆ เรื่องนี้ไปแค่ประโยคเดียว ท่านไม่คิดว่ามันแปลกหรือ?"

เขาพูดกับเสิ่นเสวียน

เสิ่นเสวียนเลิกคิ้ว หัวเราะขึ้นมา

"เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ"

"ท่านลุง เช่นนั้นข้าไปหาจาวหนิงนะ"

"ไปเถอะ"

เสิ่นเสวียนมองเซียวหลันยวนออกไป ปิดประตูให้เขา เอนหลังพิงเก้าอี้

เขาก้มหน้าลงมองหนังสือเล่มหนึ่งบนโต๊ะ หยิบกระดาษอื่นมาวางคลุมไว้

หนังสือเล่มนั้น อันที่จริงคือจะมอบให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น

แต่ว่าการแสดงออกขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นครั้งนี้ ทำให้เขารู้สึกแปลกประหลาด เมื่อครู่ตอนที่ได้ยินคำพูดของเซียวหลันยวน ก็ถือว่าเป็นการพิสูจน์จุดแปลกประหลาดนั้นในใจเขาแล้ว

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นยังต้องคอยตรวจสอบต่อไปจริงๆ