อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1171

เมื่อครู่ถือโอกาสช่องว่างที่ผิงเหอกงไปพักหายใจ คุณหนูรองเหอเองก็ไปล้างปากพักผ่อน ที่นี่ไม่มีคน นางจึงใช้อุปกรณ์มาแสกนขาของเหอเซี่ยนอัน และพบว่าไม่มีแมลงเป็นอยู่อีกแล้ว นางจึงถอนใจโล่งออกมา

ถ้าไม่มีอุปกรณ์นี้ นางเองก็ไม่มีวิธียืนยันว่าไม่มีแมลงเหลือรอดอยู่สักตัวแล้วเหมือนกัน

ตอนนี้พอยืนยันได้ก็วางใจ

พอเสร็จเรื่อนี้ นางก็จะกลับแล้ว

"หมอเทวดาฟู่ พรุ่งนี้ท่านต้องมาอีกนะ!" ผิงเหอกงมาส่งฟู่จาวหนิงถึงหน้าประตูด้วยตนเอง โค้งคารวะให้หลายครั้ง กลัวว่าท่าทีจะไม่ดีพอ จนฟู่จาวหนิงไม่กลับมาอีก

"ข้าต้องกรรับไปสกัดยาให้ใหม่ พรุ่งนี้ตอนบ่ายจะมาอีกครั้ง"

"ได้เลยได้เลย"

ผิงเหอกงหยิบกล่องใบหนึ่งมาจากมือของคนใช้ข้างๆ ประเคนสองมือให้กับฟู่จาวหนิง "นี่คือน้ำใจส่วนหนึ่งของข้า วันนี้ลำบากหมอเทวดาฟู่เสียแล้ว วางใจเถิด เรื่องค่ารักษาถึงเวลาข้าจะมอบให้แน่นอน"

"นี่คืออะไรหรือ?" ไม่ใช่ค่ารักษาหรอกหรือ?

"ลูกเขยคนโตที่ไม่ได้เรื่องของข้าคนนั้นประจำการอยู่ที่เมืองหมาน ทางนั้นมีวัตถุดิบยาบางส่วนที่เมืองหลวงจักรพรรดิทางนี้ไม่มี บอกว่าให้เอาไว้ต้มดื่ม ดีต่อสตรีเพศ พวกเราเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง ท่านเป็นหมอเทวดา สู้มอบให้ท่านไปค้นคว้าจะดีกว่า"

วัตถุดิบยา?

ฟู่จาวหนิงจึงรับมาอย่างยินดี

หลังจากรับกล่องแล้วขึ้นไปบนรถม้า นางก็มีปฏิกิริยาขึ้นทันที

"เสี่ยวชิ่น ข้าจำได้ว่า ลุงคนโตของข้าถูกเนรเทศอยู่ที่เมืองหมานใช่ไหม?"

เสี่ยวชิ่นออกแรงพยักหน้า "เจ้าค่ะ!"

ฟู่จาวหนิงใจสั่นกึก

นางเปิดกล่องออกดู ด้านในมีของที่ดูเหมือนเถาเลื้อยอยู่หลายเส้น มีกลิ่นหมอสดชื่นเหมือนที่มีเฉพาะในท่อนไม้ แต่ยังหอมกว่าท่อนไม่หน่อยหนึ่ง

วัตถุดิบยานี้นางเองก็ไม่รู้จัก กลับไปค่อยให้ท่านอาจารย์ดู

พอกลับมาถึง ผู้อาวุโสจี้ก็กำลังรอนางพอดี

"เป็นอย่างไรบ้างเป็นอย่างไรบ้าง?"

เขาเองก็อยากรู้มากว่าขาของเหอเซี่ยนอันรักษาเป็นอย่างไร

เสี่ยวชิ่นสีหน้ายังดูขาวซีด