อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1175

ถ้าจะบอกว่ากังวล ก็มีอยู่จุดเดียว

"คนเป็นอย่างไรบ้าง?" เขาถามขึ้น

เสิ่นเสวียนมองเขา "ดูไม่ค่อยดี สลบไปกันหมดแล้ว จาวหนิงกำลังรักษาอยู่ด้านใน"

เซียวหลันยวนนิ่งงันไป

เดิมทีเขาคิดจะพูดอะไรที่น่าฟังหน่อย อย่างเช่น "จาวหนิงจะรักษาพวกเขาได้" แต่คำพูดก็ติดอยู่ที่มุมปากไม่ยอมพูดออกมา

เสิ่นเสวียนก็ไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจ

"บนตัวพวกเขามีความลับมากมายจริงๆ"

"อืม" เซียวหลันยวนขานรับคำหนึ่ง ยืนรอที่นี่พร้อมกับพวกเขา

"อ๋องเจวี้ยน ไม่ว่าจะอย่างไร คนก็ต้องช่วยกลับมาก่อน ความจริงใจอดีตจึงจะตรวจสอบได้ชัดเจน" ผู้อาวุโสจี้เตือนเสียงต่ำขึ้นมาคำหนึ่ง

เขายังคิดว่าเซียวหลันยวนอาจจะกำลังคิด ว่าสองคนนี้ถือเป็นศัตรูคู่แค้นเขา รักษาไม่ได้ก็ช่างปะไร

เซียวหลันยวนชะงักไปครู่หนึ่ง ตอบกลับมา "ข้ากำลังคิด ว่าหนิงหนิงหลังจากกลับมายังไม่ได้ดื่มน้ำเลย ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ได้กินข้าวด้วย"

นางตอนนี้คงทั้งกระหายทั้งหิวทั้งเหนื่อย ถึงอย่างไรเดิมทีก็เพิ่งจะไปรักษาเหอเซี่ยนอันกลับมานี่นา

คำพูดนี้ของเขาทำให้เสิ่นเสวียนอดหันมองเขาไม่ได้

"ตอนนี้เจ้ากำลังเป็นห่วงจาวหนิงว่าจะหิวหรือ?"

"ใช่แล้ว"

เรื่องอื่นเขาไม่คิดเลย

สำหรับสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินเสิ่นเชี่ยว ความรู้สึกของเขาจืดจางลงไปมากแล้ว

ตอนนี้ที่กังวลที่สุดคือกลัวฟู่จาวหนิงจะหิวโซ

เสิ่นเสวียนกับผู้อาวุโสจี้นิ่งงันไป

แล้วจะให้พวกเขาพูดอะไรล่ะ?

ฟู่จาวหนิงอยู่ในห้อง ฝังเข็มสองมือพร้อมกัน เข็มเงินสองชุดปกลงไปบนตัวพวกเขาทั้งสองแล้ว นางตอนนี้จึงผ่อนลมหายใจโล่งมากได้ บิดๆ ข้อมือเบาๆ

เหนื่อยจริงๆ

ในคืนเดือนหนาวขนาดนี้นางยังเหนื่อยจนเหงื่อชุ่ม

เข้มพวกนี้ต้องรอสักครึ่งชั่วยามจึงจะดึงออกได้ ในขั้นตอนนี้ ฟู่จาวหนิงจึงลากเครื่องมือรักษาช่วงศีรษะ ออกมาทำการแสกนให้พวกเขา