อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1177

ฟู่จาวหนิงล้วนรู้สึกแปลกประหลาด

เพราะอะไร? นี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาร้อนรนที่สุดหรือ?

เขารอมาหลายปีแล้ว อยากจะถามสถานการณ์ในครั้งนั้นให้ชัดเจน

"เจ้าเหนื่อยแล้ว แถมหิวอีก ไปกินข้าวแล้วพักผ่อนสักหน่อยเถอะ" เซียวหลันยวนมองฟู่จาวหนิง "ตอนนี้ถ้ายังไม่ดึงออกพวกเขาจะตายไหม?"

"ไม่หรอก เมื่อครู่ช่วยเอาไว้แล้ว..."

"ถ้าอย่างนั้นก็ฟังข้าเถอะ"

เซียวหลันยวนยื่นมามาดึงนาง "พรุ่งนี้ตื่นมาแล้วค่อยดึงออกก็ได้ ไม่เช่นนั้น คืนนี้เจ้าคงไม่ได้พักแน่"

เมื่อคืนนางก็อยู่จนดึกดื่นเพื่อเตรียมตัวรักษาเหอเซี่ยนอัน ตอนนี้อดนอนต่อไม่ได้แล้ว

ใจของเสิ่นเสวียนเองก็ปล่อยวางลงมาตามคำพูดเซียวหลันยวนเช่นกัน

เขาพยักหน้า "อายวนพูดถูกต้อง เจ้าจะเหนื่อยจนเป็นลมไม่ได้ ไหนๆ ตอนนี้ก็ช่วยพวกเขากลับมาได้แล้วก็ให้พวกเขาพักผ่อนก่อนเถอะ เจ้าเองก็ต้องกินข้าวนอนพักผ่อนด้วย"

ผู้อาวุโสจี้เองก็มองเซียวหลันยวนอย่างเห็นด้วย

อ๋องเจวี้ยนทำให้เขารู้สึกเกินคาดจริงๆ ต่อหน้าศัตรูเช่นนี้ แต่กลับวางเรื่องการค้นหาความจริงหลายปีนั้นไว้ก่อน แล้วหันไปห่วงสุขภาพของจาวหนิงแทน

เขาหวั่นไหวต่อจาวหนิงแล้วกระมัง?

แต่ก็หวังว่าเรื่องในครั้งนั้นจะไม่เกี่ยวข้องกับสามีภรรยาคู่นี้จริงๆ ไม่เช่นนั้นระหว่างเขากบจาวหนิง คงได้ยุ่งยากขึ้นเป็นแน่

ผู้อาวุโสจี้ถอนหายใจในใจเบาๆ

ฟู่จาวหนิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

แต่ว่านางก็ยังไม่สามารถยืนยันได้ว่าหลังจากดึงเจ้าของสองชิ้นนั่นออกมาแล้วจะเป็นอย่างไร ตอนนี้ยังไม่แตะต้องพวกเขาก็น่าจะดีกว่า

"พวกเขาอีกเดี๋ยวก็จะฟื้นแล้ว"

"ข้าจะคอยดูที่นี่ให้ ข้าจะพูดคุยกับพวกเขา" เสิ่นเสวียนบอก

"ท่านลุงอยู่ที่นี่ พวกเราไปกินข้าวกัน"

"อย่างนั้นก็ได้"

ฟู่จาวหนิงกำชับอีกไม่กี่คำ หลังจากล้างมือก็ออกไปกับเซียวหลันยวน

เสิ่นเสวียนอยู่ที่นี่คอยดูแลฟู่จิ้นเชินกับเสิ่นเชี่ยว

พอเดินมาในสวน ฟู่จาวหนิงก็ยืนนิ่ง มองไปทางเซียวหลันยวน

"ท่านกังวลหรือ?"

"ทำไมถามอย่างนี้ล่ะ?"