อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1184

เหอเซี่ยนอันถ้าไม่ใช่เพราะขาเจ็บ เขาคงเดินบนเส้นทางพวกเด็กเจ้าสำราญในเมืองหลวงจักรพรรดิไปไกลแล้ว

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยกลัวพ่อของเขา ด่าหนึ่งคำเถียงสิบคำอะไรแบบนั้นเลย

ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินมาแต่ไหนแต่ไร

แต่ว่าตอนนี้พอถูกพ่อตวาดเสียงดังเช่นนี้ เขาก็สั่นเทิ้มขึ้นมาทั้งตัว

"ข้าไม่รู้ ข้าบอกกับพวกเขาว่าอย่าเพิ่งไปกันเลย..."

วันนั้นพวกเขาแอบดอดเข้ามาหาเขา เพื่อมาบอกเขาว่า พวกเขาจะเข้าไปดูในภูเขานั่นอีกครั้ง

เหอเซี่ยนอันตอนนั้นก็โพล่งออกมาคำหนึ่ง ว่าอย่าเพิ่งไป รอให้ขาดีขึ้นก่อนแล้วพวกเราค่อยไปด้วยกัน

"พวกเขาบอกว่ารอข้าไม่ไหว บอกว่าขาของข้าจะไม่มีทางดีขึ้นมา ได้ยินพ่อแม่ของพวกเขาคุยกัน บอกว่าขาของข้าไม่มีหมอคนไหนรักษาได้ ชาตินี้กลายเป็นคนพิการไปแล้ว ให้พวกเขาไม่ต้องมาเล่นกับข้าอีก"

เหอเซี่ยนอันพูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย "หลังจากข้าได้ยินข้าก็โกรธมาก และเสียใจมาก ข้าไล่พวกเขาออกไป ข้าให้พวกเขาไสหัวไปให้หมด บอกว่าข้าไม่สนใจหรอกที่พวกเขามาหาข้า ไม่สนใจว่าพี่น้องอย่างพวกเขา โฮ! ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรสาปแช่งพวกเขา จนทำให้พวกเขาตายกันหมด?"

"เจ้าลูกชั่ว!"

ผิงเหอกงทนไม่ไหวขึ้นมา โบกมือจะตีไปทางเขา

แต่มือของเขาถูกฟู่จาวหนิงขวางไว้

"ผิงเหอกง พูดจากันดีดี อย่าลงไม้ลงมือเลย"

ฟู่จาวหนิงฟังคำพูดของพวกเขาแล้วอารมณ์ก็ค่อนข้างซับซ้อน

โดยเฉพาะตอนที่นางเพิ่งได้ยินเด็กไม่กี่คนนั้นจากเหอเซี่ยนอันตายไปหมดแล้ว ฟังแล้วเด็กพวกนั้นก็ยังไม่ใช่เด็กที่เลวร้ายจนดึงกลับไม่ไหว แต่พอมาตายกันหมดเช่นนี้ก็ทำเอารู้สึกอึดอัดหม่นหมองขึ้นมา

"หมอเทวดาฟู่!"

เหอเซี่ยนอันจู่ๆ ก็กำมือของนางแน่น ถลึงตาที่ร้องไห้จนแดงก่ำมองมาที่นาง น้ำเสียงสั่นพร่า

"ท่านช่วยพวกเขาได้ไหม? ข้าขอท่านล่ะ วิชาแพทย์ท่านดีขนาดนั้น ขนาดข้าของข้าท่านยังรักษาได้ เจ้าจะต้องช่วยชีวิตพวกเขาได้แน่!"

ผิงเหอกงพอได้ยินก็อยากจะซัดเขาขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว