อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1186

"เจ้ามาหาเรื่องที่นี่ใช่ไหม!"

คนเฝ้าประตูของจวนหลิวพอได้ยินคำพูดฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสีทันที

รู้ทั้งรู้ว่าคุณชายบ้านพวกเขาแทบจะไม่มีลมหายใจอยู่แล้ว นี่ยังมาบอกว่าตนเองเป็นหมออีก

ขนาดหมอยังถอนใจส่ายหัวให้พวกเราเตรียมพิธีหลังจากนี้ และเดินออกไปแล้ว

"คุณชาย..."

ตอนนี้เอง ฟู่จาวหนิงก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังลอดมารางๆ จากด้านใน

นายท่านหลิวคนนี้เพิ่งจะเลื่อนตำแหน่งขึ้นมา ยังไม่ทันได้ย้ายบ้านใหม่ บ้านตระกุลหลิวค่อนข้างเล็ก พอลมพัดมาจากทางนั้น จึงนำการเคลื่อนไหวรางๆ ส่งมาด้วย

ฟู่จาวหนิงหน้าเปลี่ยนสี ไม่หยุดเท้า บุกเข้าไปด้านในทันที

"นี่!"

คนเฝ้าประตูคิดจะห้าม แต่สืออีกับสือซานก็ดึงเขาเอาไว้

"ผิงเหอกงจะมาถึงเดี๋ยวนี้แล้ว!"

พูดจบพวกเขาเองก็รีบสาวเท้าตามฟู่จาวหนิงเข้าไป

พระชายาของพวกเขาจะช่วยคน พวกเขาต้องคอยคุ้มกันแน่นอน ช่วยเปิดทางให้

พวกคนใช้ที่จะเข้ามาขวางฟู่จาวหนิง ล้วนถูกสืออีสือซานผลักออกไป ฟู่จาวหนิงพุ่งตามเสียงเข้าไป

ผิงเหอกงตอนนี้เพิ่งควบม้ามาถึง หายใจหอบหนัก เขาไล่ตามมาจนแทบหายใจหายคอไม่ทัน

คิดไม่ถึงว่าทักษะขี่ม้าของหมอเทวดาฟู่จะร้ายกาจขนาดนี้!

"อย่า อย่าขวางนาง! หมอ หมอเทวดา นางเป็นหมอเทวดาที่มารักษาขาลูกชายข้า!"

เขารีบตามเข้าไป

"ลูกของข้า เจ้าทำไมถึงให้พ่อที่ผมหงอกมาส่งคนผมดำอย่างเจ้าด้วย ย่าของเจ้ายังไม่ทันกลับมาเลย เจ้ายังไม่ได้เจอนางแล้วจะมาหมดลมได้อย่างไรกัน..."

ฟู่จาวหนิงมาถึงเรือนของหลิวเกาไหลก็ได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญ ใจดิ่งวูบลงทันที

หรือว่านางจะช้าไปก้าวหนึ่ง?

แต่เท้าของนางก็ไม่หยุด รีบตรงเข้าไป

ความสนใจคนทั้งหมดอยู่บนตัวหลิวเกาหลิน ไม่มีใครสังเกตเห็นนาง

ฟู่จาวหนิงผลักชายที่ร้องห่มร้องไห้อยู่ข้างเตียงออก วางกล่องยาแล้วเปิดออกอย่างรวดเร็ว หยิบขวดยาเล็กใบหนึ่งเปิดออก เทลูกกลอนคุ้มครองหัวใจเม็ดหนึ่งออกมา

นางบีบแก้มเด็กชายที่นอนอยู่บนเตียง จะยัดยาเข้าไป

นิ้วกดลงไปบนคอ พอเห็นเขากลืนคอ ยาลูกกลอนนั้นก็ถูกกลืนลงไป