อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1189

องค์จักรพรรดิเห็นท่าทีของนาง ความคิดในใจก็เลือนหายไป

ฝูอวิ้นอยากแต่งงาน อยากเป็นแม่คน

เขาเองก็ไม่รู้ว่านางทำไมจึงมีทิฐิขนาดนี้ คอยอยู่แต่ในวังไปทั้งชีวิตมันไม่ดีหรอกหรือ?

ถ้าเผ่านางแต่งงานกับคนอื่นไป ไปมีทายาทให้กับผู้อื่น แล้วโชคลาภถูกทำให้เบาบางลงล่ะ ถ้าถูกแบ่งออกไปจะทำอย่างไรกัน?

แต่ว่าเขาเองก็ไม่สามารถคันค้านอย่างขึงขังได้ เขาไม่มีทางทำลายความรู้สึกระหว่างพี่น้องของพวกเขาแน่ จะให้ฝูอวิ้นเกิดความไม่ลงรอยกับเขาแม้แต่นิดเดียวก็ไม่ได้ ไม่เช่นนั้น ถ้านางไม่ยอมอวยพรให้อย่างเต็มร้อยแล้วจะทำอย่างไรกัน?

ดังนั้น เรื่องการขัดขวางการแต่งงานของนาง ยังต้องวางแผนให้ละเอียดอีก

"ในคลังส่วนตัวของข้า มีผ้าไหมงามจันทร์พิสุทธิ์ที่สะสมไว้อยู่สองสามม้วน อีกเดี๋ยวให้คนไปนำออกมาแล้วตัดชุดกระโปรงให้เจ้าก็แล้วกัน ผ้าไหมงามจันทร์พิสุทธิ์ทั้งแผ่นดินเหลืออยู่แค่ไม่กี่ม้วนนี้แล้วเท่านั้น เป็นผ้าไหมที่ล้ำค่ามาก สูงสง่ามาก ข้าจะให้เจ้ากลายเป็นแม่นางที่งดงามที่สุดในฟ้าดินนี้ ใครก็เทียบเจ้าไม่ได้"

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นดวงตาเปล่งประกายเล็กน้อย ดูท่าทางชอบใจมาก

"ขอบคุณองค์จักรพรรดิ"

"ขอบคุณอะไรกัน ฝูอวิ้น เจ้าต้องจำไว้ ใต้แผ่นฟ้านี้ไม่มีใครที่จะดีกับเจ้าได้เท่าข้าอีกแล้ว เจ้าเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในใจข้า รู้ไหม?"

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก้มหน้าเล็กน้อย "ฝูอวิ้นรู้แล้ว"

ฟู่จาวหนิงเก็บอุปกรณ์ช่วยชีวิต ถอนหายใจโล่งออกมา

นางเห็นสีหน้าของหลิวเก่าไหลค่อยๆ มีสีเลือดขึ้นแล้ว ยื่นมือไปจับชีพจรตรงคอเขา

ตอนนี้ เต้นชัดเจนขึ้นมาก

การหายใจของเขาก็จับวัดได้เรียบร้อย

ช่วยกลับมาได้แล้ว

นางรู้สึกว่าสองแขนหมดเรี่ยวแรง

เกือบไปแล้วจริง อีกแค่นิดเดียวก็ช่วยกลับมาไม่ได้แล้ว หลิวเกาไหลน่าจะตกลงมาจากที่สูง แต่ระหว่างทางเหมือนมีอะไรขวางไว้จนลดแรงกระแทก ตอนที่ตกลงมาใต้ส่วนหัวมีอะไรมาลดแรงกระแทกพอดี แต่แผ่นหลังกระแทกอย่างรุนแรง หัวใจได้รับเสียหาย มีเลือดคั่งที่ทรวงอก

กระดูกมือกับกระดูกขาของเขาเองก็หัก

แต่ตอนนี้เลือดที่คั่งระบายออกไปแล้ว ถัดจากนี้แม้จะยังมีการรักษาที่ซับซ้อน แต่ก็ถือว่ารักษาชีวิตไว้ได้แล้ว