อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1201

"ดีเลย"

เสิ่นเสวียนเปลี่ยนที่พักมาอีกแห่ง ครั้งนี้คือเรือนที่ไม่เด่นสะดุดตาในซอยที่ค่อนข้างเงียบสงบมืดสลัวเส้นหนึ่ง

สวนคะนึง

หลังจากเข้าประตูมาจึงพบว่า ด้านในยังใหญ่กว่าเรือนเดิมระดับหนึ่ง

เซียวหลันยวนหลังจากเข้าไปก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสงบเยือกเย็นรอบๆ

"ที่นี่ท่านลุงจัดวางองครักษ์ลับไว้ไม่น้อย" เซียวหลันยวนเอ่ยเสียงต่ำกับฟู่จาวหนิง

เดินมาไม่กี่ก้าวไป๋รื่อก็ออกมาต้อนรับ

เซียวหลันยวนมองการก้าวเดินเข้ามาของเขา สายตาขรึมลงเล็กน้อย

"คุณหนูจาวหนิง อาเขย เชิญตามข้ามา"

ไป๋รื่อมาพาพวกเขาเข้าไป แล้วยังกำชับให้เดินตามเขาด้วย

เซียวหลันยวนจูงมือฟู่จาวหนิง

พูดขึ้นมาก็แปลก แม้จะเห็นทางเดินปูด้วยหินเรียบง่าย มีต้นไม้ดอกไม้สูงเท่าคนอยู่สองฝั่ง แต่พอเดินขึ้นมากลับรู้สึกสับสน

"ที่นี่วางค่ายกลประตูพิเศษไว้" เซียวหลันยวนพูดบาๆ ข้างหูฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงรู้สึกประหลาดใจ

พอตรงหน้าสว่าง หอสองชั้นหอหนึ่งก็ปรากฏขึ้น

"เอ๋? ที่นี่ดูใหญ่โตกว่ามากเลย"

"คุณหนู อาเขย นายท่านกำลังรอท่านข้าวเย็นกับพวกท่าน"

"ท่านลุงยังไม่กินอีกหรือ? ค่ำขนาดนี้ยังทนหิวรอพวกเราได้อย่างไรกัน?" ฟู่จาวหนิงรีบดึงเซียวหลันยวนเข้าไป

เทียนในโถงสว่างโร่

บนโต๊ะแปดเซียนวางกับข้าวรสเลิศเอาไว้ ข้างๆ ยังมีสาวใช้คอยรับใช้อย่างเยือกเย็นยืนอยู่อีก พอเห็นพวกเขาเข้ามา ก็มาเติมน้ำแกงให้กับพวกเขาด้วยท่าทีมั่นคง

สาวใช้เหล่านี้ไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้สึกได้ว่าบุคลิกภาพก็แตกต่างออกไป

เสิ่นเสวียนให้พวกเขานั่งลง

"ท่านลุง ที่นี่?" ฟู่จาวหนิงถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น

"อันที่จริงที่นี่ต่างหากจึงจะเป็นเรือนหลักของตระกูลเสิ่นอย่างแท้จริง" เสิ่นเสวียนเอ่ยขึ้น