อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1204

ตัวฟู่จาวหนิงไหลลงไปในน้ำ

เซียวหลันยวนตกตะลึง รีบเข้าไปอุ้มนางขึ้นมา

พออุ้มขึ้นมา ก็เหมือนจะมีปฏิกิริยาอยู่บ้าง เหมือนเปลือกตาจะเผยอเล็กน้อย น่าจะเพราะพอเห็นเขาจึงปิดลงไปอีก

นางยังขดตัวเข้ามาในอ้อมกอดเขา เสียงก็งึมงำเหมือนละเมอ

"อายวน ข้าง่วง"

ไม่เคยได้ยินฟู่จาวหนิงใช้น้ำเสียงเช่นนี้พูดกับเขามาก่อน ดูออดอ้อนเสียเหลือเกิน แค่สี่คำนี้ก็ทำเอากระดูกของเซียวหลันยวนอ่อนยวบไปแล้ว

เดิมทีเขาที่เลือดกำลังพล่านไปทั้งตัว ตอนนี้ใจก็อ่อนลงมาเสียอย่างนั้น

นางคงเหนื่อยแล้วจริงๆ

แล้วเขายังคิดอย่างป่าเถื่อนอีกว่าตอนที่อาบน้ำด้วยกันจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้ต้องตื่นเต้นเร้าใจอีก

"เจ้านอนเถอะ" เสียงทุ้มต่ำของเขาปลอบมาคำหนึ่ง หลังจากนั้นก็ปลดเสื้อผ้าที่เปียกของนางออก หยิบชุดคลุมนอกสะอาดที่อยู่ข้างๆ มา จากนั้นก็อุ้มนางไปบนเตียง

เขาไปหยิบชุดมาชุดหนึ่งจากตู้ที่กำแพง เปลี่ยนให้กับนางอย่างเบามือที่สุด

ฟู่จาวหนิงก็เหมือนรู้ว่าเป็นเขา จึงไม่ได้ขัดขืน แล้วยังให้ความร่วมมือด้วย เพียงแต่ง่วงหนักมาก กระทั่งหนังตายังหนักจนลืมไม่ขึ้น

เซียวหลันยวนตั้งแต่เล็กจนโตเคยทำเรื่องอย่างการปรนนิบัติคนเช่นนี้เสียที่ไหน?

แต่สวมเสื้อผ้าให้ฟู่จาวหนิง เขาก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีเลย แค่กังวลว่าจะขยับตัวมากจนทำนางตื่น ดังนั้นท่าทางจึงทั้งช้าและเบา

จับแขนของนางเบาๆ สวมเข้าไปในเสื้อ

พอเห็นส่วนเว้าหน้าอกที่เผยออกมาของนาง เขาก็แทบกลั้นหายใจ

ถ้าหากหายใจแรงไปจนนางตื่นขึ้นมาจะทำอย่างไร?

แต่ตัวของนางก็ขาวและอ่อนนุ่มเหลือเกิน ราวกับหยกขาวอย่างไรอย่างนั้น ทำเอาดวงตาของเขาลุกโชนเลยทีเดียว

ฟู่จาวหนิงหมุนตัว เอวบางของนางก็สะกิดใจเขา

ใช้สองมือจับเอวของนาง...

เซียวหลันยวนหางตาแดงไปหมดแล้ว

แต่นิ้วก็ยังขยับ ดึงเสื้อผ้าให้นางจนเสร็จ ผูกผ้าคาดเอว