อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1205

เมื่อคืนนี้นางเหมือนจะหลับไปในบ่อน้ำพุร้อน!

นางเดิมทีรู้สึกว่าสองวันนี้เหนื่อยจริงๆ คิดไม่ถึงว่าร่างกายจะเหนื่อยกว่าที่นางจินตนาการไว้เสียอีก ถึงกับแช่น้ำพุร้อนแล้วหลับไปเลยแบบนี้

แล้วใครอุ้มนางมาบนเตียงล่ะ ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางล่ะ?

"เซียวหลันยวน!"

ฟู่จาวหนิงร้องขึ้นมาด้วยสัญชาติญาณ

เซียวหลันยวนผลักประตูเข้ามา

"ตื่นแล้วหรือ?" เขายืนอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้เข้ามาทันที เพราะอุณหภูมิด้านนอกลดต่ำลงมาแล้ว บนตัวเขามีความเย็นอยู่ "ตอนดีดีก็เรียกว่าอายวน ตอนนี้กลับมาเรียกชื่อสกุลแล้วหรือ?"

"เมื่อคืน..."

เขาเห็นนางใช้สองมือจับเสื้อผ้า ดวงตาขรึมลงเล็กน้อย

นี่หน้าแดงหน่อยๆ ด้วยหรือ? คิดอะไรอยู่ในหัวกัน?

จู่ๆ เขาก็เกิดความอยากจะหยอกล้อนางขึ้นมา ถามว่า "เรื่องเมื่อคืนนี้เจ้าลืมหมดเลยหรือ?"

พูดอะไรน่ะ!

ฟู่จาวหนิงมองตาเขา เลิกผ้าห่มลงมาจากเตียง

"หมายถึงเรื่องที่ท่านอุ้มข้ามาบนเตียงแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้าหรือ?"

"ยังมีค่ำคืนที่ยาวนานตอนหลังอีก ครั้งแรกของเจ้ากับข้า..."

"เฮอะ ข้าเป็นหมอนะ ท่านคิดว่าข้าโง่หรือ?"

ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่าเขาจะแหย่นางเช่นนี้ ยื่นนิ้วออกมาแทงหน้าอกเขา "หลังจากครั้งแรกร่างกายจะมีความรู้สึกเถอะ ท่านคิดว่าข้าจะติดกับหรือ?"

นางตอนนี้หลังจากที่หลับจนเพียงพอร่างกายก็เบาสดชื่นเต็มไปด้วยกำลังวังชา จะไปมีครั้งแรกอะไรนั่นได้อย่างไร

ชายคนนี้นิสัยเสียไปแล้วหรือ

เซียวหลันยวนหัวเราะเสียงต่ำ ดึงตัวนางมาไว้ในอ้อมกอด ก้มหน้าลงประกบริมฝีปากนางเอาไว้

เมื่อคืนทรมานเขาเสียขนาดนั้น ต้องเอาคืนเสียหน่อย

ฟู่จาวหนิงถูกเขาจูบจนขาอ่อน พิงหน้าอกเขาจนยืนไม่มั่นคง "ข้าเพิ่มจะตื่นยังไม่ได้แปรงฟันเลย..."