อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1206

ฟู่จาวหนิงเปลี่ยนยาให้เซียวหลันยวน

ครั้งนี้พอเห็นแผลเป็นบนหน้าเขาอีกครั้ง ฟู่จาวหนิงก็หัวเราะมีเสียงขึ้นมาแล้ว

"เซียวหลันยวน ประสิทธิภาพยานั่นดีเอามากๆ เลย! แผลเป็นเล็กลงมามากแล้ว!"

พอได้ยินความตื่นเต้นในน้ำเสียงนาง อารมณ์ของเซียวหลันยวนก็เบิกบานขึ้นมา

เขามองออกถึงประกายที่เจิดจ้าในดวงตานาง

"ใบหน้าข้าจะดีขึ้นได้หรือ?"

"ข้าคิดว่าได้!"

"เจ้าดีใจขนาดนี้เชียว?"

"แน่นอนสิ" ฟู่จาวหนิงพยักหน้า ทายาให้เขาอย่างละเอียดพลางพูดขึ้นว่า "ถึงแม้ไม่ว่าหน้ของนานจะฟื้นฟูได้หรือไม่ก็ไม่ส่งผลกระทบอะไรกับข้า แต่มันส่งผลกับท่านี่ ท่านเองก็ไม่ลองคิดถึงท่าทีก่อนหน้านี้ของท่านดูล่ะ"

เซียวหลันยวนในตอนนั้นก็สุนัขเสียเหลือเกิน นางแค่คิดก็โมโหแล้ว

โชคดีที่เขาคิดออก ไม่เช่นนั้นถ้าเขายังทำตัวน่ารำคาญต่อไป พวกเขาคงได้แยกทางกันแน่นอน

นางไม่รังเกียจใบหน้าเขา แต่ว่ารังเกียจท่าทีพังทลายของเขา ที่เอาแต่คิดจะผลักไสนาง

จะผลักไสก็ไม่ให้มันเด็ดขาด มาอิดๆ ออดๆ ทำเอาคนอึดอัด

สายตาเซียวหลันยวนตกอยู่บนหน้านางตลอด "หลังจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว"

ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนเป็นเช่นไร เขาก็จะไม่ให้นางห่างกายอีก นางเป็นของเขา เขาไม่อาจยอมรับเรื่องที่วันหนึ่งนางต้องตกเป็นของชายคนอื่นได้

พอคิดถึงร่างของนางที่นอนอยู่บนผ้าห่ม ยั่วยวนราวปีศาจสาว นั่นเป็นสิ่งที่เขาเห็นได้คนเดียว มีแค่เขาเท่านั้นที่ครอบครองได้

เซียวหลันยวนตอนนี้ไม่เข้าใจว่าตนเองก่อนหน้านี้ทำไมจึงคิดแต่จะผลักไสนาง

พอคิดถึงนางไปนอนแบบนั้นอยู่ในอ้อมกอดชายคนอื่น เขาก็แทบจะคุ้มคลั่ง

เขาจู่ๆ ก็คิดถึงซือถูไป๋ขึ้นมา

วันนี้เขาเองก็ได้ข้อมูลมา ซือถูไป๋ไปพูดกับคนในสมาคมหมอใหญ่เรียบร้อยแล้ว หรือก็คือ เขาสำเร็จเงื่อนไขที่ฟู่จิ้นเชินเสนอออกมาวันนั้นแล้ว ตอนนี้ยังคอยตามหาตัวฟู่จิ้นเชินอยู่ตลอด

ดูท่า เขาเองก็อยากจะได้เอ็นมังกรหยกเช่นเดียวกัน