อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 174

ฟู่จาวหนิงแค่กวาดตามองพวกเขา มุมปากยกขึ้น ไม่สนใจ

หมอเทวดาหลี่ตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน

เขารู้สึกว่าคนทั้งหมดนี้ล้วนรักษาหญิงสาวคนนี้ไม่ได้

แต่ว่าตัวเขาเองก็ยังไม่มั่นใจ ถึงอย่างไรโรคประหลาดบนใบหน้าหญิงสาวคนนี้เขาก็ไม่เคยเห็นมาก่อน

"เป็นปานตำหนิตั้งแต่เกิดหรือเปล่า?" มีคนถามขึ้น

หมอเทวดาหลี่จุ๊ปาก "คำพูดแบบนี้เจ้าก็ยังพูดออกมาได้หรือ? ปานตำหนิอะไรกัน? มันต้องออกมาพร้อมกับในครรภ์สิถึงจะเป็นปานตำหนิ ฮูหยินคนนี้ใบหน้าเพิ่งจะมีสีม่วงโผล่ขึ้นมาเมื่อสองปีก่อนเอง ปานตำหนิอะไรถึงจะปรากฎออกมาหลังจากผ่านไปตั้งหลายปี?"

นี่มันพูดจาเหลวไหลชัดๆ

หมอหม่าลูบคาง ทำหน้าลึกซึ้ง "ข้ารู้สึกว่านี่น่าจะเป็นพิษ"

ฟู่จาวหนิงไม่รู้เพราะอะไรจู่ๆ จึงหันมองไป ใต้ร่มเงาไม้มองเห็นเซียวหลันยวน เขายืนอยู่ที่เงามืด ข้างๆ มีกำแพงดอกไม้อยู่ผืนหนึ่ง มองไปแล้วก็แทบไม่เห็นเลยว่าตรงนั้นมีคนยืนอยู่คนหนึ่ง

อ๋องเจวี้ยนกำลังทำตัวลึกลับหรือไรกัน?

ฟู่จาวหนิงมองไปทางหญิงสาวคนนี้อีก นางจู่ๆ ก็รู้สึกว่า เซียวหลันยวนเป็นไปได้มากว่าเข้ามาดูหญิงสาวคนนี้

ถึงอย่างไรหน้าของเขาก็มีรอยพิษขึ้นมารอยหนึ่งด้วยล่ะนะ และหญิงสาวคนนี้เองบนใบหน้าจู่ๆ ก็มีสีขึ้นมาผืนหนึ่ง ถ้าหากนางติดพิษล่ะก็ ถ้ามีคนที่ตรวจอาการแล้วขับพิษออกมาจากบนหน้าได้ เซียวหลันยวนอาจจะใช้วิธีตามนี้ดู

เซียวหลันยวนเองก็ไม่อยากให้คนอื่นเห็นแผลเป็นพิษบนหน้าเขา

สำหรับตัวนาง เขาอาจจะยังมีความระแวดระวังอยู่ ไม่ได้เชื่อมั่นเสียทั้งหมด

สายตาของเซียวหลันยวนกวาดผ่านมาทางนาง จากนั้นจึงย้ายออกไป