อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 174

ฟู่จาวหนิงแค่กวาดตามองพวกเขา มุมปากยกขึ้น ไม่สนใจ

หมอเทวดาหลี่ตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน

เขารู้สึกว่าคนทั้งหมดนี้ล้วนรักษาหญิงสาวคนนี้ไม่ได้

แต่ว่าตัวเขาเองก็ยังไม่มั่นใจ ถึงอย่างไรโรคประหลาดบนใบหน้าหญิงสาวคนนี้เขาก็ไม่เคยเห็นมาก่อน

"เป็นปานตำหนิตั้งแต่เกิดหรือเปล่า?" มีคนถามขึ้น

หมอเทวดาหลี่จุ๊ปาก "คำพูดแบบนี้เจ้าก็ยังพูดออกมาได้หรือ? ปานตำหนิอะไรกัน? มันต้องออกมาพร้อมกับในครรภ์สิถึงจะเป็นปานตำหนิ ฮูหยินคนนี้ใบหน้าเพิ่งจะมีสีม่วงโผล่ขึ้นมาเมื่อสองปีก่อนเอง ปานตำหนิอะไรถึงจะปรากฎออกมาหลังจากผ่านไปตั้งหลายปี?"

นี่มันพูดจาเหลวไหลชัดๆ

หมอหม่าลูบคาง ทำหน้าลึกซึ้ง "ข้ารู้สึกว่านี่น่าจะเป็นพิษ"

ฟู่จาวหนิงไม่รู้เพราะอะไรจู่ๆ จึงหันมองไป ใต้ร่มเงาไม้มองเห็นเซียวหลันยวน เขายืนอยู่ที่เงามืด ข้างๆ มีกำแพงดอกไม้อยู่ผืนหนึ่ง มองไปแล้วก็แทบไม่เห็นเลยว่าตรงนั้นมีคนยืนอยู่คนหนึ่ง

อ๋องเจวี้ยนกำลังทำตัวลึกลับหรือไรกัน?

ฟู่จาวหนิงมองไปทางหญิงสาวคนนี้อีก นางจู่ๆ ก็รู้สึกว่า เซียวหลันยวนเป็นไปได้มากว่าเข้ามาดูหญิงสาวคนนี้

ถึงอย่างไรหน้าของเขาก็มีรอยพิษขึ้นมารอยหนึ่งด้วยล่ะนะ และหญิงสาวคนนี้เองบนใบหน้าจู่ๆ ก็มีสีขึ้นมาผืนหนึ่ง ถ้าหากนางติดพิษล่ะก็ ถ้ามีคนที่ตรวจอาการแล้วขับพิษออกมาจากบนหน้าได้ เซียวหลันยวนอาจจะใช้วิธีตามนี้ดู

เซียวหลันยวนเองก็ไม่อยากให้คนอื่นเห็นแผลเป็นพิษบนหน้าเขา

สำหรับตัวนาง เขาอาจจะยังมีความระแวดระวังอยู่ ไม่ได้เชื่อมั่นเสียทั้งหมด

สายตาของเซียวหลันยวนกวาดผ่านมาทางนาง จากนั้นจึงย้ายออกไป

น่าจะกำลังก่นด่านางในใจที่ปลิ้นปล้อนปล้นเงินเขาไปตั้งหมื่นตำลึงกระมัง?

ฟู่จาวหนิงเองก็หันหน้าออกไม่มองเขาอีก

"ข้าเห็นด้วยกับความเห็นท่านหม่า" คนที่พูดคือหมอเฉียน "ข้าเองก็คิดว่านี่น่าจะเป็นพิษ อาจจะเป็นพวกแมลงพิษมดพิษจำศีลอยู่ครึ่งใบหน้านาง และมีพิษอยู่ใต้ผิวหน้า ดังนั้นจึงกลายมาเป็นเช่นนี้"

หมอเทวดาหลี่ถามขึ้นทันที "แล้วพวกเจ้าเห็นว่าบนหน้านางมีรอยต่อยกัดของแมลงไหม?"

หญิงสาวคนนี้แม้ใบหน้าจะสีม่วงไปทั้งผืน แต่ก็มองออกว่าใบหน้านางยังดูอ่อนเยาว์อยู่ ผิวหนังยังไม่หย่อนคล้อย ถึงอย่างไรพอมองอย่างละเอียดก็ไม่เห็นร่องรอยที่ถูกกัดต่อยอะไรเลย

"ครึ่งปีนี้ข้าไม่รู้สึกว่าถูกอะไรกัดต่อมาเลย" หญิงสาวเอ่ยขึ้น

"ถ้าตอนมันกัดแล้วไม่เจ็บไม่ปวดขึ้นมาล่ะ? เจ้าก็คงไม่รู้ตัวไหม จะว่าไป นี่ก็มันครึ่งปีมาแล้วไม่ใช่หรือ? ต่อให้มีรอยกัดอะไรก็คงจะหายไปนานแล้ว" หมอหม่ายังเชื่อมั่นว่าพิจารณาถูกอยู่

"ถ้าหากนี่เป็นพิษที่เกิดขึ้นจากการกัดต่อย เช่นนั้นแค่ลงเข็มขับพิษออกมาก็จบแล้วไหม?" ข้างๆ มีหมอคล้อยตามคำพูดของหมอหม่า

"ลองดู น่าจะไม่มีปัญหาอะไร ถึงตอนนั้นก็ใช้ยาประคบร้อนไล่ออกไปให้ไวที่สุดก็พอ" หมอหม่าพูดขึ้น

หญิงสาวคนนั้นตอนนี้กลับขมวดคิ้วขึ้นมา เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสิ้นหวังหน่อยๆ

"ไม่มีประโยชน์ วิธีนี้ข้าทดลองกับหมอท่านอื่นแล้ว ลงเข็มไปตั้งหลายครั้ง บีบเลือดออกมาก็เป็นสีแดง ไม่มีเลือดพิษอะไรเลย"

หมอหม่าเดิมทีก็เตรียมจะหยิงเข็มเงินของตนเองออกมาแล้ว มีท่าทางเชื่อมั่นอย่างมาก พอได้ยินคำพูดนี้ขงอนางก็เหมือนถูกตบฉาด หน้าชาไปหมด

"ข้าก็บอกแล้วว่าไม่ได้ ฮูหยินคนนี้ก่อนหน้าก็หาหมอมาเยอะแล้ว ถ้าเป็นอย่างที่พวกเจ้าพูดมาง่ายๆ เช่นนั้น นางยังต้องมาที่นี่อีกหรือ" หมอเทวดาหลี่ร้องเฮอะขึ้นมา

มาถึงที่นี่แล้ว จะเป็นเรื่องง่ายๆ ได้อย่างไร?

"หมอเทวดาหลี่พูดถูกต้อง"