อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 177

"ผู้อาวุโสจี้ มีควงามสามารถก็ให้ศิษย์รับใหม่ของท่านมาดูฮูหยินคนนี้เสียสิ"

นางคิดจะกระตุ้นฟู่จาวหนิง และจะตบฉาดเข้าไปที่หน้าผู้อาวุโสจี้

"เจ้าที่เป็นเด็กสาว ตอนผู้ใหญ่เขาคุยกันแล้วสอดปากสอดคำเข้ามาได้ด้วยหรือ? พ่อของเจ้าไม่สั่งสอนมารยาทมาเลยหรือไร?" ผู้อาวุโสจี้ตำหนิใส่หลี่จื่อเหยาอย่างโกรธขึ้ง

สอดปากก็สอดปากสิ เด็กสาวคนหนึ่งยังมาพูดบีบคั้นผู้อาวุโสคนหนึ่งปาวๆ แบบนี้ ตระกูลหลี่สั่งสอนมาได้ดีจริงๆ!

"ท่านไม่ใช่ผู้อาวุโสตระกูลข้าเสียหน่อย พูดแล้วก็ตลกเสียจริง ไม่มีความสามารถก็คือไม่มีความสามารถ จะมาโกรธทำไมกัน?" หลี่จื่อเหยากลอกตาขาวใส่ฟู่จาวหนิง เบียดเขาหาตัวเซียวเหยียนจิ่ง

"พี่เซียว ท่านถอยออกไปหน่อย อย่าให้คนบางส่วนมาเกาะแกะท่าน!"

หลี่จื่อเหยาตอนที่พูดก็เข้ามาขวางหน้าเซียวเหยียนจิ่งด้วยสัญชาตญาณ

"ท่านบอกว่าใครมาเกาะแกะเขา?" เสี่ยวเถาเองก็โมโหขึ้นแล้ว

เดิมทีก่อนหน้านี้นางก็รู้สึกว่ารัททายาทเซียวไม่ได้อะไรเท่าไร ไม่ได้ดีกับคุณหนูเลยสักนิดเดียว คอยเตือนคุณหนูอยู่ตลอดว่าอย่าเอาแต่ไล่ตามรัฐทายาทเซียวเลย แต่คุณหนูสมัยก่อนก็ไม่ฟังเลยสักนิด

คุณหนูบอกว่ากรแต่งงานเข้าจวนชินอ๋องเซียวถือเป็นการปีนขึ้นที่สูงเกินตัว ดังนั้นที่รัฐทายาทเซียวเย็นยาใส่นางหน่อยก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว ถึงอย่างไรตระกูลฟู่ก็ไม่ได้ให้ความช่วยเหลืออะไรกับเขามากนัก

แต่ว่าจวนชินอ๋องเซียวก็กิจการใหญ่โต ถ้านางกลายเป็นฮูหยินของรัฐทายาทเซียว ท่านผู้เฒ่าก็คงจะวางใจต่ออนาคตของนางแล้ว

ผลลัพธ์ล่ะ?

ยังดีที่คุณหนูตอนนี้ได้สติกลับมา แล้วใครยังจะไปเกาะแกะกับรัฐทายาทเซียวอีก?

"ทำไม ทั่วทั้งเมืองใครบ้างที่ไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้วันๆ เอาแต่เกาะแกะพี่เซียวอย่างหน้าไม่อายบ้าง? แล้วที่นางหน้าด้านไปอ้อนวอนให้พี่เซียวแต่งงานกับนางอีก ตอนนี้ดูจากสภาพของฟู่จาวหนิง อ๋องเจวี้ยนคงไม่ได้ดีกับนางนัก คงลำบากมากับอ๋องเจวี้ยนทางนั้นแน่ ใครจะรู้ว่านางจะสำนึกเสียในจนอยากจะกลับมาคืนดีกับพี่เซียวหรือเปล่า?"

หลี่จื่อเหยายิ่งพูดก้ยิ่งรู้สึกว่าสิ่งนี้เป็นไปได้ จ้องเขม็งฟู่จาวหนิงอย่างเคร่งเครียด

ใบหน้าเซียวเหยียนจิ่งเองก็ขรึมลงมามาก เขามองฟู่จาวหนิง รู้สึกว่าที่หลี่จื่อเหยาพูดก็มีความเป็นไปได้อยู่หลายส่วน

"ฟู่จาวหนิง ทางที่ดีเจ้าจงคิดถึงตัวตนฐานะของตนเองด้วย อย่าทำอะไรให้วุ่นวาย"

นางเป็นถึงพระชายาอ๋องเจวี้ยนเลยนะ

"ท่านอ๋อง พวกเขารังแกกันมากเกินไปแล้ว พวกเขาแต่ก่อนก็รังแกพระชายาเช่นนี้หรือ?"

ชิงอีได้ยินจนกำปั้นแข็งขึ้นมาแล้ว

ฟู่จาวหนิงในสายตาเขา ทำไมจึงไม่เหมือนหญิงสาวไร้สติที่คอยเกาะแกะรัฐทายาทเซียวเอาเสียเลย! ยิ่งไปกว่านั้น ท่านอ๋องของพวกเขาดีกว่ารัฐทายาทเซียวตั้งเป็นร้อยเท่า ฟู่จาวหนิงทำไมจะต้องทิ้งอ๋องเจวี้ยนไปเกาะแกะกับรัฐทายาทเซียวกัน?

สาวตาอ๋องเจวี้ยนขรึมลึกเล็กน้อย "ว่ากันว่า ฟู่จาวหนิงตอนแรกก็ไล่ตามเซียวเหยียนจิ่งไปทั้งเมืองจริง"

"หา?"

"ดังนั้น เซียวเหยียนจิ่งในใจนาง ก็น่าจะพิเศษอยู่กระมัง?"

"เป็นไปไม่ได้ ท่านอ๋อง ท่านเห็นว่าพระชายาตรงไหนบ้างที่ชอบรัฐทายาทเซียว?"

"เพราะความรักสร้างความชิงชังกระมัง? เพราะว่าถูกเขาทำให้โกรธ เสียใจ ดังนั้นจึงโมโหจนมาขวางกลางถนนแล้วแต่งงานกับข้า เพื่อแค่จะทำให้เซียวเหยียนจิ่งโกรธ"

อ๋องเจวี้ยนมองอย่างสงบ "ถ้าหากตอนนั้นที่ผ่านมาไม่ใช่ข้า นางอาจจะเลือกหมาแมวที่ไหนแต่งงานด้วยก็เป็นได้"

ชิงอีฟังจนถึงตาอ้าปากค้าง

"ท่านอ๋อง ไม่ใช่กระมัง?"

อ๋องเจวี้ยนกลับร้องเฮอะเย็นชาไม่พูดอะไร

เสี่ยวเถามองมาทางนี้ ร้อนรนขึ้นมาแล้ว อ๋องเจวี้ยนก็อยู่ที่นี่นา เห็นคุณหนูของบ้านนางถูกคนอื่นรังแก แต่ทำไมจึงไม่มาปกป้องกันเล่า?

"ข้าว่า รัฐทายาทเซียวคงจำตัวตนฐานะตัวเองไม่ได้แล้วกระมัง? อ๋องเจวี้ยนคือน้องชายขององค์จักรพรรดิ เจ้าไม่ใช่ว่าควรจะเรียกเขาว่าท่นลุงอ๋องเจวี้ยน? แล้วเรียกข้า ไม่ใช่ควรจะเรียกว่าอาสะใภ้อ๋องเจวี้ยนหรอกหรือ?" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเย็นเยียบ