อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 187

หมอเทวดาหลี่กระแทกไหล่ สะบัดมือของเขาออก

"ผู้อาวุโสจี้ หางของเจ้าชี้ขึ้นไปบนฟ้าแล้วหรือไร? เป็นคนก็อย่าได้หยิ่งทะนงนัก ศิษย์ของเจ้าอายุเท่าไรกันเชียว? จะเติบโตต่อไปได้หรือไม่ก็ยังไม่แน่หรอก!"

"หมอเทวดาหลี่คำพูดนี้เหมือนคุกคามกันนะ" ซือถูไป๋ที่อยู่ข้างๆ เอ่ยประโยคที่ดูไม่ค่อยจะอบอุ่นขึ้นอย่างอบอุ่น "ข้ารู้สึกว่าคุณหนูฟู่ฉลาดเฉลียวเช่นนี้ เส้นทางหลังจากนี้ยังยาวไกลเสียเหลือเกิน"

"คุณชาย ท่านปกป้องนางทำไมกัน" อาเพียนเอ่ยค้านขึ้นเสียงแผ่ว

ฟู่จาวหนิงเมื่อครู่ไม่เห็นโรงหมอทงฝูในสายตา แม้เขาจะไม่ชอบรองเถ้าแก่หู แต่ว่ารองเถ้าแก่หูก็ถือเป็นคนของตนเอง เขาถูกคนของฟู่จาวหนิงหักนิ้ว เขาแน่นอนว่าต้องไม่ชอบฟู่จาวหนิง

หมอเทวดาหลี่ฟังความหมายของซือถูไป๋ออก

และชิงอีเองก็ฟังออกแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมองท่านอ๋องบนต้นไม้ เอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา "ท่านอ๋อง ซือถูไป๋แสดงออกว่าปกป้องพระชายาแล้วใช่ไหม?"

ใช่ไหม?

นี่เป็นการแสดงออกต่อหน้าหมอเทวดาหลี่เลย ว่าหลังจากนี้เขาจะยืนอยู่ฝั่งฟู่จาวหนิง หมอเทวดาหลี่ถ้าจะคุกคามก็ต้องคิดหนักหน่อย

ท่านอ๋องหลบมองอยู่ห่างๆ มาตลอด และไม่ยอมออกไปช่วยพระชายาด้วย ทั้งที่เป็นที่พึ่งของนาง แต่ต้องมาให้ผู้ชายคนอื่ีนมีโอกาสแสดงออกมาเช่นนี้!

ถ้าพระชายาถูกซือถูไปทำให้หวั่นไหวขึ้นมาล่ะ ไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะมาเสียใจหรือไม่

บนหัวมีเสียงกร๊อบดังขึ้น กิ่งไม้กิ่งหนึ่งถูกอ๋องเจวี้ยนหักทิ้งไปแล้ว

อ๋องเจวียนมองฝ่ามือที่ถูกกิ่งไม้แทงจนเลือดไหล กระโจนตัวลงมา เอามือไพล่หลัง

"ท่านอ๋อง มือท่านบาดเจ็บหรือ? ชิงอีตกตะลึง"

แต่ว่าก็แค่หักกิ่งไม้ไปกิ่งเดียวเอง แต่กลับแทงมือท่านอ๋องเสียแล้วหรือ? ท่านอ๋องไปพลาดเอาตอนไหนนี่?

"พูดมากจริง"

อ๋องเจวี้ยนตะคอกเสียงเย็นไปคำหนึ่ง หมุนตัวจะเดินออก