อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 188

ฟู่จาวหนิงยังคิดอยู่ ว่าวันนี้ไห่ฉางจวิ้นทำไมถึงไม่โผล่มาเสียที

ครั้งที่แล้วก่อนที่นางจะออกไปทิ้งคำพูดไว้ แล้วก็ไม่โผล่ออกมาเลย ฟู่จาวหนิงก็นึกอยู่ว่าเรื่องอะไรที่ยังทำไม่เสร็จ

ตอนนี้พอเห็นไห่ฉางจวิ้นมาแล้ว ฟู่จาวหนิงก็วางใจขึ้นมา

ไห่ฉางจวิ้นพอมาถึง ซือถูไป๋ก็ขยับตัวเข้ามาขวางสายตาที่นางจ้องเขม็งฟู่จาวหนิงไว้ด้วยสัญชาตญาณ

"คุณชายซือถู?"

ฟู่จาวหนิงมองเขา ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา แต่พอเห็นว่าเขาคิดจะมาปกป้องฟู่จาวหนิง ไฟโกรธของนางก็ปะทุขึ้นมาแล้ว

"ฟู่จาวหนิง ถ้าเจ้ามีความสามารถก็ยืนขึ้นมา หลบอยู่ด้านหลังคุณชายซือถูทำไมกัน?" ไห่ฉางจวิ้นเอ่ยขึ้นเย็นชา

ฟู่จาวหนิงเก็บของเสร็จเรียบร้อย เดินออกมาจากศาลา

ฮูหยินคนนั้นเองก็กำลังขอบคุณนางจากนั้นก็รีบกลับบ้านไป นางจะรีบไปบอกข่าวดีกับคนที่บ้าน

ส่วนคนอื่นก็ล้วนพาคนไข้เข้ามา แล้วยังมีคนนำวัตถุดิบยาที่อยู่ในกล่อง วิธีเดิมพันต่างๆ ก็เริ่มขึ้นมา หมอคนอื่นเองก็กำลังวุ่นวายขึ้น

พวกเขาอยากจะจับตาดูฟู่จาวหนิงต่อ แต่อะไรก็ไม่ได้สำคัญกว่าการเดิมพันหมอการรู้จักยาของพวกเขา

รอบๆ มีเสียงจอแจขึ้นมา ฟู่จาวหนิงเก็บของเดินออกมาอีกด้านหนึ่ง ห่างออกจากกลุ่มคนหน่อย

เมื่อครู่ถูกคนรุมล้อมไว้แบบนั้น นางรู้สึกอึดอัดพอสมควร

"ถ้าเจ้ามีฝีมือก็อย่าหนีสิ ทำไม กลัวหรือ?" ไห่ฉางจวิ้นพาคนเดินตามมาทันที

"จาวหนิง"

ไห่ฉางจวิ้นข้างกายมีแม่นางอายุสิบแปดสิบเก้าคนหนึ่งกำลังขมวดคิ้วพิจารณาตัวฟู่จาวหนิง

"คุณหนู คุณหนูรองจากบ้านสอง ฟู่รั่วเสวี่ย"

บ้านสองบ้านสามมีลูกสาวอยู่ไม่น้อยเลย

ฟู่รั่วเสวี่ยโตกว่าฟู่จาวหนิง แต่ในบ้านตระกูลฟู่ ฟู่จาวหนิงกลับเป็นคุณหนูใหญ่ ฟู่รั่วเสวี่ยพวกนางไม่ได้ถูกจัดเรียงไว้ด้วยกันกับนางเลย นี่เป็นการยืนหยัดยืนกรานของผู้เฒ่าฟู่

บ้านตระกูลฟู่มีฟู่จาวหนิงเป็นคุณหนูใหญ่คนเดียว พวกนางบ้านสองบ้านสามบ้านสี่กับคนอื่นๆ ล้วนเป็นผังตระกูลด้านข้าง ไม่ต้องมาจัดลำดับกับนาง

จุดนี้ฟู่รั่วเสวี่ยไม่ยินยอมมาโดยตลอด เพราะตอนที่นางออกไปร่วมงานเลี้ยงก็มักจะมีคนเอาเรื่องนี้มาถามนาง ทำไมนางโตกว่าฟู่จาวหนิง แต่ฟู่จาวหนิงถึงเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลฟู่กัน นางกลับเป็นแค่คุณหนูรอง?

ไห่ฉางจวิ้นพอจะมา นางจึงตามเข้ามาด้วย

ตอนนี้พอเห็นฟู่จาวหนิง ฟู่รั่วเสวี่ยก็พิจารณาตัวนางอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าที่พวกอาสะใภ้สามพูดไว้นั้นไม่ผิดเลย ฟู่จาวหนิงแตกต่างไปจากแต่ก่อนแล้วจริงๆ

ฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้พอเห็นนางก็จขะเรียกท่านพี่รั่วเสวี่ย แล้วยังดูหวาดๆ อีกด้วย

แต่สายตาฟู่จาวหนิงที่เหล่มาตอนนี้เรียบสงบมาก มองนางราวกับเป็นคนไม่รู้จักกัน

นางเป็นคนไม่รู้จักหรือ?

"เจ้าคิดจะเดิมพันอะไร?" ฟู่จาวหนิงไม่สนใจฟู่รั่วเสวี่ย พวกตระกูลฟู่เหล่านั้นนางก็กำลังจะไปรับมือด้วยแล้ว ก่อนหน้าที่จะไล่พวกเขาออกไปนางก็ขี้เกียจจะไปยุ่งด้วย

"ช้าจะเดิมพันบุปผาล้างราตรีกับอ๋องเจวี้ยน!"

พอคำพูดไห๋ฉางจวิ้นออกมาก็ทำเอาคนตกตะลึง

จงเจี้ยนที่อยู่ข้างๆ ก็หน้าเปลี่ยนสี

เสี่ยวเถาเองก็หน้าซีดไปเล็กน้อย จ้องมองไปทางจุดที่อ๋องเจวี้ยนยืนอยู่ก่อนหน้าด้วยสัญชาตญาณ แต่ก็เห็นว่าใต้ต้นไม้มีแต่ใบไม้ ไม่เห็นร่างของอ๋องเจวี้ยนแล้ว

ฟู่จาวหนิงพอได้ยินก็หัวเราะขึ้นมา

"ขอโทษด้วย ข้าไม่เดิมพัน"

พอนางพูดจบก็เตรียมตัวจะเดินออกไปจากไห่ฉางจวิ้น

บุปผาล้างราตรีนางใช้ไปแล้ว จะเอามาเดิมพันได้อย่างไร? ส่วนอ๋องเจวี้ยนก็เป็นผู้ชาย แล้วยังเป็นผู้ชายที่นางควบคุมไม่ได้อีกด้วย ไม่ใช่สิ่งของของนาง แล้วจะเอามาเดิมพันได้อย่างไร?

"หยุดก่อน!"

ไห่ฉางจวิ้นยื่นมือมาขวางนางไว้ "เช่นนั้นก็มาเดิมพันคุณชายซือถูกับข้า!"