อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 188

ฟู่จาวหนิงยังคิดอยู่ ว่าวันนี้ไห่ฉางจวิ้นทำไมถึงไม่โผล่มาเสียที

ครั้งที่แล้วก่อนที่นางจะออกไปทิ้งคำพูดไว้ แล้วก็ไม่โผล่ออกมาเลย ฟู่จาวหนิงก็นึกอยู่ว่าเรื่องอะไรที่ยังทำไม่เสร็จ

ตอนนี้พอเห็นไห่ฉางจวิ้นมาแล้ว ฟู่จาวหนิงก็วางใจขึ้นมา

ไห่ฉางจวิ้นพอมาถึง ซือถูไป๋ก็ขยับตัวเข้ามาขวางสายตาที่นางจ้องเขม็งฟู่จาวหนิงไว้ด้วยสัญชาตญาณ

"คุณชายซือถู?"

ฟู่จาวหนิงมองเขา ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา แต่พอเห็นว่าเขาคิดจะมาปกป้องฟู่จาวหนิง ไฟโกรธของนางก็ปะทุขึ้นมาแล้ว

"ฟู่จาวหนิง ถ้าเจ้ามีความสามารถก็ยืนขึ้นมา หลบอยู่ด้านหลังคุณชายซือถูทำไมกัน?" ไห่ฉางจวิ้นเอ่ยขึ้นเย็นชา

ฟู่จาวหนิงเก็บของเสร็จเรียบร้อย เดินออกมาจากศาลา

ฮูหยินคนนั้นเองก็กำลังขอบคุณนางจากนั้นก็รีบกลับบ้านไป นางจะรีบไปบอกข่าวดีกับคนที่บ้าน

ส่วนคนอื่นก็ล้วนพาคนไข้เข้ามา แล้วยังมีคนนำวัตถุดิบยาที่อยู่ในกล่อง วิธีเดิมพันต่างๆ ก็เริ่มขึ้นมา หมอคนอื่นเองก็กำลังวุ่นวายขึ้น

พวกเขาอยากจะจับตาดูฟู่จาวหนิงต่อ แต่อะไรก็ไม่ได้สำคัญกว่าการเดิมพันหมอการรู้จักยาของพวกเขา

รอบๆ มีเสียงจอแจขึ้นมา ฟู่จาวหนิงเก็บของเดินออกมาอีกด้านหนึ่ง ห่างออกจากกลุ่มคนหน่อย

เมื่อครู่ถูกคนรุมล้อมไว้แบบนั้น นางรู้สึกอึดอัดพอสมควร

"ถ้าเจ้ามีฝีมือก็อย่าหนีสิ ทำไม กลัวหรือ?" ไห่ฉางจวิ้นพาคนเดินตามมาทันที

"จาวหนิง"

ไห่ฉางจวิ้นข้างกายมีแม่นางอายุสิบแปดสิบเก้าคนหนึ่งกำลังขมวดคิ้วพิจารณาตัวฟู่จาวหนิง

"คุณหนู คุณหนูรองจากบ้านสอง ฟู่รั่วเสวี่ย"

บ้านสองบ้านสามมีลูกสาวอยู่ไม่น้อยเลย