อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2505

เงาคนด้านนอกกลุ่มนั้น สังหารกันจนประกายดาบสาดส่องไปทั่ว

พวกของผู้คุมกฎจูยืนดูอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง ก็เห็นคนหลายคนล้มลงไปแล้ว

และมีเสียงกรีดร้องดังลอดเข้ามาเป็นระยะ

"ผู้คุมกฎ ที่ล้มลงไปคงไม่ใช่คนของพวกเราหรอกใช่ไหม?"

ข้างๆ มีคนที่ได้ยินเสียงกรีดร้องเหล่านี้ รู้สึกหวาดหวั่นในใจขึ้นมา

ลัทธิเทพทำลายล้าง นอกจากบนภูเขาเหมืองแล้ว ยังมีกลุ่มเล็กๆ ที่เจ้าลัทธิฝั่งขวาพาเข้าไปในภูเขาด้วย ที่เหลือถ้าไม่ได้อยู่ในเมืองอวิ๋นจิง ก็อยู่กันบนเขาจำนงเทพแล้ว

ที่สำคัญที่สุดก็คือบนเขาจำนงเทพนี้

ดังนั้น ที่นี่คือที่ตั้งกำลังหลักของพวกเขา

ถ้าหากที่ตายไปล้วนเป็นคนของพวกเขา เช่นนั้นไม่ใช่อธิบายได้ว่า อ๋องเจวี้ยนพาคนเข้ามาจำนวนมากจริงๆ หรือ?

"ผู้คุมกฎ เจ้าลัทธิให้พวกเราออกไปสู้ รู้สึกเหมือนให้พวกเราออกไปตายเปล่าอยู่นะ"

"นั่นสิ ผู้คุมกฎ เดิมทีก็ไม่ใช่พวกเราด้วยที่ไปยั่วโมโหอ๋องเจวี้ยน เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายกับผู้คุมกฎถูพวกนั้นต่างหาก ที่หลายปีนี้คอยแต่จะต่อต้านอ๋องเจวี้ยนอยู่ตลอด อีกอย่าง เมื่อก่อนที่วางยาพิษอ๋องเจวี้ยน ก็เป็นคำสั่งของเจ้าลัทธิ แต่ตอนนี้พวกเขากลับให้พวกเราเข้าไปสู้กับอ๋องเจวี้ยนเนี่ยนะ มันยุติธรรมไหม?"

มีคนรู้สึกว่าคนในกลุ่มพวกเขาไม่ได้รับความเป็นธรรม ต้องมาเป็นแพะรับบาป

ตอนนี้ให้พวกเขาออกไปสู้ มันเสียเปล่าไม่มีใครเห็นค่านะ

"เจ้าลัทธิสั่งการมาแล้ว หรือว่าพวกเราทรยศได้กัน?" ผู้คุมกฎเองก็รู้สึกเคียดแค้นมาก แต่กลับจนใจอยู่หน่อยๆ

"ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าเขาจะบุกเข้ามาไม่ได้" มีเจ้าแท่นบูชาคนหนึ่งยังรู้สึกไม่อยากสู้ เขาภาวนาอยู่ตลอดว่ากลไกกับค่ายกลหลายชั้นนี้จะสามารถขวางอ๋องเจวี้ยนไว้ได้

"เตรียมตัวให้ดีเถอะ" ผู้คุมกฎจูคิดถึงสิ่งที่เจ้าลัทธิพูดเมื่อครู่ อายุยืนยาวไม่แก่ไม่เฒ่าอะไรนั่น เขาเองก็หวั่นไหวมากเช่นกัน "พวกเราอย่างน้อยต้องไปให้ถึงป่าไผ่ชั้นที่สามก่อน ไปเถอะ"

เขายกเท้าเดินออกไปก่อนแล้ว