อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2537

เมืองหลีอยู่ในสายตา

ตอนที่เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างเห็นเมืองหลีอยู่ลิบๆ ในใจก็ถอนใจโล่งออกมา

พอเข้าเมืองหลี สำหรับเขาแล้วก็ถือว่าเรื่องราวทั้งหมดคลี่คลายลงเรียบร้อย

เขารู้สึกว่าพอเข้าเมืองหลี ในมือเขาก็มีคนมากมายให้ใช้งานแล้วต่อให้เซียวหลันยวนยังไม่ตาย แล้วรอดมาได้จริง การลุกออกมาจากในซากปรักหักพังนั่นแล้วไล่ตามเข้ามา พอเขาเข้าไปในเมืองหลีได้ มันก็ไม่มีประโยชน์อีกแล้ว

สามพันคนนั่นของเซียวหลันยวน สู้คนมากมายในเมืองหลีของเขาไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้นในเมืองหลี ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นถิ่นของเขาด้วย

อยู่ในถิ่นที่เขาจัดวางเอาไว้นานแล้ว เซียวหลันยวนยังจะมีโอกาสชนะอีกหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้นคนของเซียวหลันยวนยังไม่ตามเข้ามา ก็น่าจะจบสิ้นไปแล้วจริงๆ

เขาได้ยินเสียงหอบหายใจหนักๆ ของคนแบกเกี้ยวทั้งสี่

ก่อนหน้านี้หนึ่งวันหนึ่งคืน เขาไม่ได้ให้คนแบกเกี้ยวสี่คนนี้หยุดลงพักผ่อนเลย

เร่งเดินทางมาตลอดหนึ่งวันหนึ่งคืน

ตอนนี้ใกล้จะถึงเมืองหลีแล้ว ตอนที่เข้าเมืองหลี เขาเองก็จะดูซมซานน่าสมเพชไม่ได้

ดังนั้น เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างคิดๆ เอ่ยขึ้นว่า

"หยุดก่อน"

พอคำสั่งนี้ของเขาออกมา คนแบกเกี้ยวทั้งสี่ก็ถอนใจโล่งอย่างเห็นได้ชัด

แบกคนแล้วเร่งเดินทางตลอดแบบนี้ ต่อให้พวกเขาที่ใช้ยาจนไม่ใช่คนธรรมดา ก็ยังรู้สึกทนไม่ค่อยไหวอยู่เหมือนกัน

แล้วเส้นทางจากเมืองอวิ๋นจิงจนถึงเมืองหลี ก็ไม่ใช่ว่าเดินได้สบายๆ

โดยเฉพาะช่วงก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นถนนภูเขา แล้วยังมีทางขาดที่ต้องกระโดดข้ามคูน้ำด้วย

สถานที่ต่างๆ ของตงฉิงเดิมทีก็มีถนนมากมายที่ขาดไปตั้งแต่แรกแล้ว หรือไม่ก็มีหินร่วงลงมาขวางไว้

บางแห่งพวกเขาก่อนหน้านี้ก็จัดการอุปสรรคไปแล้ว แต่เส้นทางจากเมืองอวิ๋นจิงมาเมืองหลี เจ้าลัทธิมีคำสั่งไว้ ว่าให้คงอยู่ในสภาพเดิม

น่าจะเป็นวิธีที่เอาไว้พรางตา ไม่ให้คนรู้ว่ามีคนจำนวนมากเดินผ่านไป

นี่จึงทำให้คนแบกเกี้ยวทั้งสี่อย่างพวกเขาเดินได้ลำบากมาก