อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 29

คนชุดดำสบตากันเองผาดหนึ่ง

"แม่นางคนนั้นวิ่งเร็วขนาดนี้เลยหรือ?"

พวกเขาเดิมทีคิดว่าหลังจากฟู่จาวหนิงขึ้นเขาจะเชื่องช้าอืดอาดเสียอีก ไม่คิดว่าตลอดทางกลับไม่พบตัวเลย ตอนนี้ก็เพิ่งรู้ว่านางข้ามสะพานไปแล้ว

"แล้วพวกนี้จัดการอย่างไร?"

"คิดแล้วน่าจะมาหาเรื่องแม่นางคนนั้นแน่"

หลายคนในนี้แลกเปลี่ยนสายตากัน มาเห็นพวกเขาแล้ว ใครจะรู้ว่าถ้าลงจากเขาไปจะถูกเปิดโปงอะไรออกมา สังหารทิ้งเสียก็จบเรื่อง

ชายชุดแบ่งเป็นหนึ่งคนต่อหนึ่งคน จัดการเตะพวกเถี่ยจู้ออกไป

"อ๊า!"

เสียงกรีดร้องดังก้องป่าเขา

ฟู่จาวหนิงได้ยินเสียงกรีดร้องรางๆ นางหยุดเท้าลง ขมวดคิ้ว

ทิศทางนั้นคือข้างๆ สะพานแขวน

^ถ้าหากไม่ใช่พบกับอันตรายที่เข้ามาทำร้ายตัว คนเหล่านั้นคงไม่กรีดร้องน่าเวทนาเช่นนี้ มีคนเข้ามาอีกแล้วหรือ? ไล่ตามนางมาหรือ?

นางก็แค่หญิงสาวตระกูลตกอับคนหนึ่ง ทำไมจึงขวางหูขวางตาคนนัก?

ฟู่จาวหนิงพอเห็นข้างหน้ามีหญ้าที่ไม่สะดุดตาหลายกองอกอยู่ในร่องแตกร่องหนึ่ง นางก็ตาเป็นประกาย

นางต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อคุ้มครองตัวเอง

นางสาวเท้าออกไป หยิบเอาพลั่วเหล็กเล็กออกมาขุดหญ้าหลายกอนั่นออก ค้นหาของที่เหมาะสมออกมาจัดการบดยาหลายกอนี้

"ถ้าห้องเภสัชอยู่ล่ะก็คงจะดี"

ฟู่จาวหนิงอดงึมงำเสียงต่ำขึ้นไม่ได้

ตอนนั้นนางเพิ่งสอบเป็นแพทย์ทหารได้ไม่นาน คุณปู่ก็ทุ่มเงินซื้อสำนักงานแห่งหนึ่งให้นาง แล้วยังตกแต่งเป็นห้องเภสัชกรรมกับห้องฝึกผ่าตัดให้ด้วย แต่เพราะตอนที่นางเรียนที่นั่นก็ตกแต่งอยู่ตลอด ยิ่งไปกว่านั้นอุปกรณ์ดีดีชุดหนึ่งคุณปู่ก็สั่งจองเอา ผ่านไปนานสองนานก็ยังส่งมาไม่ถึง ดังนั้นคุณปู่จึงไม่เคยบอกนางเลย