อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 29

คนชุดดำสบตากันเองผาดหนึ่ง

"แม่นางคนนั้นวิ่งเร็วขนาดนี้เลยหรือ?"

พวกเขาเดิมทีคิดว่าหลังจากฟู่จาวหนิงขึ้นเขาจะเชื่องช้าอืดอาดเสียอีก ไม่คิดว่าตลอดทางกลับไม่พบตัวเลย ตอนนี้ก็เพิ่งรู้ว่านางข้ามสะพานไปแล้ว

"แล้วพวกนี้จัดการอย่างไร?"

"คิดแล้วน่าจะมาหาเรื่องแม่นางคนนั้นแน่"

หลายคนในนี้แลกเปลี่ยนสายตากัน มาเห็นพวกเขาแล้ว ใครจะรู้ว่าถ้าลงจากเขาไปจะถูกเปิดโปงอะไรออกมา สังหารทิ้งเสียก็จบเรื่อง

ชายชุดแบ่งเป็นหนึ่งคนต่อหนึ่งคน จัดการเตะพวกเถี่ยจู้ออกไป

"อ๊า!"

เสียงกรีดร้องดังก้องป่าเขา

ฟู่จาวหนิงได้ยินเสียงกรีดร้องรางๆ นางหยุดเท้าลง ขมวดคิ้ว

ทิศทางนั้นคือข้างๆ สะพานแขวน

^ถ้าหากไม่ใช่พบกับอันตรายที่เข้ามาทำร้ายตัว คนเหล่านั้นคงไม่กรีดร้องน่าเวทนาเช่นนี้ มีคนเข้ามาอีกแล้วหรือ? ไล่ตามนางมาหรือ?

นางก็แค่หญิงสาวตระกูลตกอับคนหนึ่ง ทำไมจึงขวางหูขวางตาคนนัก?

ฟู่จาวหนิงพอเห็นข้างหน้ามีหญ้าที่ไม่สะดุดตาหลายกองอกอยู่ในร่องแตกร่องหนึ่ง นางก็ตาเป็นประกาย

นางต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อคุ้มครองตัวเอง

นางสาวเท้าออกไป หยิบเอาพลั่วเหล็กเล็กออกมาขุดหญ้าหลายกอนั่นออก ค้นหาของที่เหมาะสมออกมาจัดการบดยาหลายกอนี้

"ถ้าห้องเภสัชอยู่ล่ะก็คงจะดี"

ฟู่จาวหนิงอดงึมงำเสียงต่ำขึ้นไม่ได้

ตอนนั้นนางเพิ่งสอบเป็นแพทย์ทหารได้ไม่นาน คุณปู่ก็ทุ่มเงินซื้อสำนักงานแห่งหนึ่งให้นาง แล้วยังตกแต่งเป็นห้องเภสัชกรรมกับห้องฝึกผ่าตัดให้ด้วย แต่เพราะตอนที่นางเรียนที่นั่นก็ตกแต่งอยู่ตลอด ยิ่งไปกว่านั้นอุปกรณ์ดีดีชุดหนึ่งคุณปู่ก็สั่งจองเอา ผ่านไปนานสองนานก็ยังส่งมาไม่ถึง ดังนั้นคุณปู่จึงไม่เคยบอกนางเลย

หลังจากตกตะลึง นางก็คิดถึงคุณปูขึ้นมาอย่างลึกซึ้ง หรือว่าความรักที่นางมีต่อคุณปู่ จึงมอบความสามารถอย่างห้องเภสัชกรรมนี้มาให้?

"คุณปู่ จาวหนิงคิดถึงคุณปู่เหลือเกิน"

ฟู่จาวหนิงในมือยังกำกอหญ้าสมุนไพรอยู่ นั่งยองบนพื้นตาแดงรื้นขึ้นอย่างอดไม่อยู่

"สวบ!"

จู่ๆ ในพงไม้ด้านหน้าก็มีอะไรบางอย่างกระโจนออกมา ตัดความเงียบเหงาซึมเซาของฟู่จาวหนิงลง

นางลุกขึ้นยืนทันที เก็บความคิดลงไป โยนสมุนไพรไปยังตะกร้าหลัง กำพลั่วเหล็กพุ่งตรงไปเหมือนธนูทันที

เมื่อครู่นางสังเกตรอบๆ ละเอียดแล้ว ไม่มีคนอยู่ ดังนั้นการเคลื่อนไหวนี้น่าจะเป็นสัตว์

พอดีเลย นางต้องอยู่ในภูเขาถึงสามวัน คนในวังเองก็ไม่ยอมให้นางเตรียมของกินมาด้วย จวนอ๋องเจวี้ยนเองก็พึ่งพาไม่ได้แล้ว ดังนั้นนอกจากการหายาในภูเขา นางก็ยังต้องหาของกินด้วย

ฟู่จาวหนิงมองเห็นเงาสีเทาเล็กๆ ตัวหนึ่ง พลั่วในมือก็ฟาดลงไปอย่างแรง