อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 31

จวนหลี่

หมอเทวดาหลี่นั่งชงชาอยู่ในโถงสวนดอกไม้ ข้างๆ ยังมีสาวใช้คอยบรรเลงพิณให้อีก โต๊ะธูปข้างๆ ยังจุดธูปสมุนไพร เป็นสิ่งที่เขาสร้างขึ้น กลิ่นธูปทำให้รู้สึกสบาย และยังทำให้สดชื่นอีกด้วยย

หมอเทวดาหลี่ลิ้มชิมชาอย่างออกรสออกชาติ สูดปากซู๊ด

ผู้ดูแลข้างๆ พอเห็นก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย "นายท่าน จะให้คนของจวนอ๋องเจวี้ยนรอต่อไปหรือ?"

คนจากจวนอ๋องเจวี้ยนเมื่อครู่เข้ามาเชิญหมอเทวดาหลี่แล้ว แต่พอได้ยินว่าจะให้เขาไปดูอาการอ๋องเจวี้ยน หมอเทวดาหลี่กก็มายังโถงสวนดอกไม้วางก้ามทันที

"ให้พวกเขารอไปก่อน ไป ไปเรียนคุณหนูมา ข้าจะให้เหยาเอ๋อร์ระบายอารมณ์เสียหน่อย"

หมอเทวดาหลี่ดูภูมิอกภูมิใจเสียเหลือเกิน

หลี่จื่อเหยาเองก็รีบวิ่งเข้ามา

"ท่านพ่อ คนของจวนอ๋องเจวี้ยนเข้ามาเชิญท่านแล้ว!" หลี่จื่อเหยาลิงโลดขึ้นมา "ท่านพ่อนี่สุดยอดจริงๆ!"

"ข้าบอกกับเจ้ามาตลอดแล้วนี่ไร ว่าแคว้นเจ้าขาดแคลนหมอ แล้วหมอที่วิชาการแพทย์สูงอย่างพ่อของเจ้าคนนี้ ก็ยิ่งขาดแคลนเข้าไปใหญ่" หมอเทวดาหลี่ภูมิอกภูมิใจ "บอกไปแล้ว ต่อให้ฮองเฮาเองก็ยังต้องยอมอ่อนข้อให้ข้า เจ้าไม่ต้องไปกลัวอ๋องเจวี้ยนนะ ดูสิ ตอนนี้อ๋องเจวี้ยนก็ไม่ใช่ยังต้องมาขอร้องต่อหน้าข้าหรือ?"

"ท่านพ่อพูดถูกแล้ว!" หลี่จื่อเหยาเองก็ภูมิใจตามขึ้นมา นางแทบจะปรบมือหัวเราะร่าอยู่แล้ว "ใครให้อ๋องเจวี้ยนคนนั้นรับนังแพศยาฟู่จาวหนิงเป็นชายากันเล่า? ทหารของเขายังมาเตะพี่เซียวอีก! ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องไปรักษาเขาหรอก ปล่อยให้เขาป่วยตายไปเลย"

ผู้ดูแลได้ยินก็ขวัญหนีดีฝ่อขึ้นมา

นายท่าน คุณหนู นั่นเป็นท่านอ๋องเชียวนะ พวกท่านพูดแบบนี้ไม่กลัวหัวหลุดจากบ่าหรือไรกัน?

ผู้ดูแลรู้สึกว่าสองปีนี้นายท่านดูไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลย

"เจ้าพูดคำที่เพิ่งพูดออกไปมาอีกรอบซิ"

เสียงหนึ่งจู่ๆ ก็ดังขึ้น

พวกเขาล้วนตกตะลึง มองไปยังนอกประตูพร้อมกัน และมองเห็นทหารชุดดำใบหน้าเย็นชาคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น สายตาดุดันจ้องมายังหลี่จื่อเหยา

"เจ้าบอกว่าปล่อยให้ใครป่วยตายนะ?" ทหารชุดดำเค้นถามหลี่จื่อเหยา