อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 32

หมอเทวดาหลี่ถอยหลังสองก้าว

ทำไมเขาจึงรู้สึกว่าแค่คำง่ายๆ สองคำของอ๋องเจวี้ยนถึงได้ดูมีแรงกดดันนัก?

"สภาพชีพจรอ๋องเจวี้ยนเดี๋ยวแรงเดี๋ยวอ่อน เดี๋ยวเร่งเดี๋ยวช้า เลือดลมติดขัด ปอดเย็นกระเพาะอาหารพร่อง และม้ามก็ยังอ่อนแออีกด้วย"

"ดังนั้น?"

อ๋องเจวี้ยนย้อนถาม

ตัวเขาเองก็เหมือนป่วยนานจนกลายเป็นหมอไปแล้ว อันที่จริงเขาก็จับชีพจรเป็นด้วย ส่วนสภาพชีพจรตนเองเป็นอย่างไรเขาเองก็รู้อยู่

แต่การที่รู้ก็ไม่สู้หมอเก่งๆ

ดังนั้นเขาตอนนี้จึงให้หมอเทวดาหลี่เข้ามาทำการรักษา

หมอเทวดาหลี่ถอยหลังออกไปก้าวหนึ่งอย่างควบคุมไม่ได้ "เรื่องนี้ อ๋องเจวี้ยนต้องใช้ของระดับสูงอย่างพวกโสมหลินจือมาชดเชยเลือดลม เสริมม้ามและกระเพาะ ตัวยาที่ต้องการเองก็มีอยู่ไม่น้อย ไม่สะดวกจะไล่เรียงออกมาทีละอย่าง แต่ข้ามีรายการตัวยาของลูกกลอนสิบบำรุงอยู่ น่าจะเหมาะกับท่านอ๋อง แต่ว่าตัวยายังขาดอยู่หลายชนิด"

"โสม? หลินจือ? ลูกกลอนสิบบำรุง?"

อ๋องเจวี้ยนไล่เอ่ยทวนคำพูดของเขาอีกครั้ง

กระทั่งชิงอีที่ฟังคำพูดนี้อยู่ข้างๆ ในใจก็ยังนิ่งงันไป

นี่น่ะหรือหมอเทวดา?

"ถูกต้อง ยังขาดตัวยาอยู่หลายอย่าง เป็นไปได้ว่าหมอหลวงในวังจะมีอยู่ทั้งหมด พรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปร้องขอจากท่านฮองเฮาให้ ให้ท่านทรงโปรดเฉลี่ยตัวยาออกมา เช่นนี้ก็สามารถสร้างลูกกลอนสิบบำรุงให้อ๋องเจวี้ยนได้แล้ว"

หมอเทวดาหลี่พูดถึงจุดนี้ความมั่นใจของตนเองก็กลับมาแล้ว ยืดหลังตรงขึ้นมา

คำพูดนี้ของเขากำลังบอกอ๋องเจวี้ยนว่า ตนเองเข้าวังได้ตลอดเวลา และยังมีปากมีเสียงต่อหน้าฮองเฮาได้อีกด้วย ถ้าเขาต้องการตัวยาจากหมอหลวง ฮองเฮาเองก็ยังให้หน้าเขาอยู่

ดังนั้น อ๋องเจวี้ยนไม่อยู่เมืองหลวงมาตั้งนาน ท่านอ๋องเอ้อระเหยที่แยกตัวไปเติบโตเงียบๆ อยู่ภายนอก จะมีอะไรให้ภาคภูมิได้กัน?

ถึงกับกล้าเอาลูกสาวมาคุกคามเขา!

ส่วนลูกกลอนสิบบำรุงของเขาก็ต้องเล่นให้นัก สร้างความลำบากเอาคืนเขาเสียหน่อย!

พอคิดเช่นนี้ หมอเทวดาหลี่ก็ทำตัวกำเริบเสิบสานขึ้นมา

หมอเทวดาหลี่ทั้งตกตะลึงทั้งโกรธทั้งร้อนรน "ท่านอ๋อง!"

"ข้าจะคอยดู ว่าลูกสาวของหมอคนหนึ่ง ตัวตนฐานะจะสูงส่งกว่าข้าแค่ไหน" อ๋องเจวี้ยนโบกมือ

"เจ้าสนใจแค่เข้าไปในวัง แล้วหาคนมาสนับสนุนเจ้าก็พอ"

ชิงอีหิ้วตัวหมอเทวดาหลี่ ไล่เขาออกไปจากจวนอ๋องเจวี้ยน

หมอเทวดาหลี่มองประตูใหญ่จวนอ๋องปิดดังปึงใส่หน้า ทั้งโกรธและวิตกกังวล

อ๋องเจวี้ยนคนนี้ อ๋องเจวี้ยนคนนี้ทำไมจึงมีนิสัยแบบนี้?

"นายท่าน แล้วตอนนี้จะทำอย่างไร" หมอตี๋เองก็ตกใจ ตัวสั่นระริก ติดตามอยู่ข้างกายหมอเทวดาหลี่ หมอตี๋ตัวเล็กๆ อย่างเขาก็รู้สึกว่าสูงส่งขึ้นมาระดับหนึ่ง คนเคยพูดกันไว้ว่าเป็นคนเฝ้าประตูให้บ้านอัครเสนาบดีก็เท่ากับเป็นขุนนางชั้นเจ็ด เขาเองก็รู้สึกเช่นนี้เช่นกัน

แต่จวนอ๋องเจวี้ยนกลับไม่ให้หน้ากับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

"รีบกลับไปเร็ว!"