อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 32

หมอเทวดาหลี่ถอยหลังสองก้าว

ทำไมเขาจึงรู้สึกว่าแค่คำง่ายๆ สองคำของอ๋องเจวี้ยนถึงได้ดูมีแรงกดดันนัก?

"สภาพชีพจรอ๋องเจวี้ยนเดี๋ยวแรงเดี๋ยวอ่อน เดี๋ยวเร่งเดี๋ยวช้า เลือดลมติดขัด ปอดเย็นกระเพาะอาหารพร่อง และม้ามก็ยังอ่อนแออีกด้วย"

"ดังนั้น?"

อ๋องเจวี้ยนย้อนถาม

ตัวเขาเองก็เหมือนป่วยนานจนกลายเป็นหมอไปแล้ว อันที่จริงเขาก็จับชีพจรเป็นด้วย ส่วนสภาพชีพจรตนเองเป็นอย่างไรเขาเองก็รู้อยู่

แต่การที่รู้ก็ไม่สู้หมอเก่งๆ

ดังนั้นเขาตอนนี้จึงให้หมอเทวดาหลี่เข้ามาทำการรักษา

หมอเทวดาหลี่ถอยหลังออกไปก้าวหนึ่งอย่างควบคุมไม่ได้ "เรื่องนี้ อ๋องเจวี้ยนต้องใช้ของระดับสูงอย่างพวกโสมหลินจือมาชดเชยเลือดลม เสริมม้ามและกระเพาะ ตัวยาที่ต้องการเองก็มีอยู่ไม่น้อย ไม่สะดวกจะไล่เรียงออกมาทีละอย่าง แต่ข้ามีรายการตัวยาของลูกกลอนสิบบำรุงอยู่ น่าจะเหมาะกับท่านอ๋อง แต่ว่าตัวยายังขาดอยู่หลายชนิด"

"โสม? หลินจือ? ลูกกลอนสิบบำรุง?"

อ๋องเจวี้ยนไล่เอ่ยทวนคำพูดของเขาอีกครั้ง

กระทั่งชิงอีที่ฟังคำพูดนี้อยู่ข้างๆ ในใจก็ยังนิ่งงันไป

นี่น่ะหรือหมอเทวดา?

"ถูกต้อง ยังขาดตัวยาอยู่หลายอย่าง เป็นไปได้ว่าหมอหลวงในวังจะมีอยู่ทั้งหมด พรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปร้องขอจากท่านฮองเฮาให้ ให้ท่านทรงโปรดเฉลี่ยตัวยาออกมา เช่นนี้ก็สามารถสร้างลูกกลอนสิบบำรุงให้อ๋องเจวี้ยนได้แล้ว"

หมอเทวดาหลี่พูดถึงจุดนี้ความมั่นใจของตนเองก็กลับมาแล้ว ยืดหลังตรงขึ้นมา

คำพูดนี้ของเขากำลังบอกอ๋องเจวี้ยนว่า ตนเองเข้าวังได้ตลอดเวลา และยังมีปากมีเสียงต่อหน้าฮองเฮาได้อีกด้วย ถ้าเขาต้องการตัวยาจากหมอหลวง ฮองเฮาเองก็ยังให้หน้าเขาอยู่

ดังนั้น อ๋องเจวี้ยนไม่อยู่เมืองหลวงมาตั้งนาน ท่านอ๋องเอ้อระเหยที่แยกตัวไปเติบโตเงียบๆ อยู่ภายนอก จะมีอะไรให้ภาคภูมิได้กัน?

ถึงกับกล้าเอาลูกสาวมาคุกคามเขา!

ส่วนลูกกลอนสิบบำรุงของเขาก็ต้องเล่นให้นัก สร้างความลำบากเอาคืนเขาเสียหน่อย!

พอคิดเช่นนี้ หมอเทวดาหลี่ก็ทำตัวกำเริบเสิบสานขึ้นมา