อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 33

หมอเทวดาหลี่รีบกลับไปที่บ้าน

คนของจวนอ๋องเจวี้ยนจะกล้าจับลูกสาวตนโยนเข้าคุกจริงหรือ? ความสัมพันธ์ของเขากับผู้พิพากษาจิงเจ้าเองก็ดีมากด้วย ต่อให้หลี่จื่อเหยาถูกขังคุกจริง เขาก็สามารถเอาตัวนางออกมาได้ทันที!

"ท่านอ๋อง เห็นว่าในเมืองหลวงหลายปีนี้พูดกันว่าทักษะหมอของหมอเทวดาหลี่นั้นสูงส่ง พวกเราจึงรีบกลับมา ตอนนี้เห็นว่าคงจะดีแต่ชื่อเสียกระมัง?"

ชิงอีหลังจากไล่คนออกไปปแล้วก็กลับมายังเรือนนอนของอ๋องเจวี้ยน น้ำเสียงเองก็ดูกังวลมาก

คำพูดที่หมอเทวดาหลี่พูดมาแทบไม่ได้แตกต่างจากหมอก่อนหน้าเหล่านั้นเลย

ทำเอาคนผิดหวังเสียจริง!

แต่อ๋องเจวี้ยนกลับส่ายหัว "เขาก็ไม่แน่ว่าจะมองไม่ออก เขาคิดจะปลิ้นปล้อนก็ปลิ้นปล้อนบนพิษไม่กี่ชนิดที่เขาตรวจออกมาได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีสาเหตุการป่วยอื่นอีก แต่เขายังไม่มั่นใจในการรักษา ดังนั้นจึงยังไม่เอ่ยถึง"

ชิงอีตกตะลึง "ท่านจะบอกว่าอันที่จริงเขาตรวจออกมาได้หรือ?"

"เขาได้ชื่อหมอเทวดามา จนอหังการอยู่ในเมืองหลวงมาได้หลายปี ร้านยาใหญ่ๆ ก็ยังต้องเคารพนอบน้อมเขา นี่ไม่ใช่สิ่งที่ไม่มีมูลเหตุ"

หมอเทวดาหลี่ไม่ใช่หมอธรรมดาแน่นอน

"ให้ตายเถอะ แล้วเขากลับไม่กล้าลงมือรักษาท่านอ๋องอย่างสุดกำลัง!" ชิงอีเคืองขึ้นมา

"ที่เขาพูดว่าขาดตัวยาหลายอย่าง ก็น่าจะเป็นเรื่องจริง ตัวยา เขาไม่มีมันอยู่"

"แล้วในวังทางนั้น"

"ทางวังจะมอบให้ข้าอย่างนั้นหรือ?" อ๋องเจวี้ยนยิ้มเย็นชา

คนเหล่านั้นในวัง น่าจะรอให้เขาหายาไม่ครบแล้วก็รักษาไม่หายเสียมากกว่า

"ท่านอ๋อง" ชิงอีจู่ๆ ก็คิดถึงฟู่จาวหนิงขึ้นมา "คุณหนูฟู่บอกว่านางเป็นวิชาหมอ ข้าน้อยเองก็เห็นนางลงมือรักษาผู้เฒ่าฟู่กับบ่าวของนางคนหนึ่ง นางจับชีพจรฝังเข็ม ทายาพันแผล ดูแล้ววิชาก็คล่องแคล่วอยู่ น่าจะเข้าใจวิชาหมอจริงๆ"

อ๋องเจวี้ยนปลดหน้ากากลงมา ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ไอออกมา

ชิงอีหน้าเปลี่ยนสี

คงไม่ได้ไอเป็นเลือดอีกหรอกนะ?

เมื่อครู่ท่านอ๋องเองก็ใช้กำลังภายในสะกดเอาไว้แล้ว ถ้าหากยังไอออกมาอีก

คนชุดดำเหล่านั้นไม่มีสักคนที่เดินออกมาจากกอหญ้าผืนนั้นได้เลย

นางรีบเดินหน้าต่อ

ในที่สุดก็มาถึงริมน้ำ และมองเห็นผาหินผืนหนึ่งจริงๆ น้ำจากแม่น้ำไหลมาถึงชายขอบก็สาดเทลงมา ละอองน้ำตลอดทั้งปีทำให้ผาหินผืนนี้เปียกชื้นจนมีตะไคร่วัชพืชต่างๆ งอกขึ้นมา และยังมีพวกดอกไม้ป่าที่ชอบน้ำชอบความชื้นอีกด้วย

ผาหินหลังม่านน้ำยังมีอีกก้อนหนึ่งยื่นออกมา ต้นไม้เล็กต้นหนึ่งงอกเอียงออกมาจากร่องหิน ซ้ำยังโตมาอย่างสะพรั่งอีกด้วย

ฟู่จาวหนิงเองก็ตาไวเหลือเกิน เพียงผาดเดียวก็มองออกว่าต้นไม้ต้นนั้นมีโพรงไม้อยู่ ในโพรงไม้ยังมีพืชขึ้นมาอีกช่อหนึ่ง ข้างๆ ยังมีไม้พุ่มที่บานดอกไม้สีม่วงออกมาอีกพุ่มหนึ่ง

ดวงตาของนางเปล่งประกายขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงรีบปีนขึ้น จากนั้นโน้มตัวลงมา ในนี้ยังสูงห่างจากต้นไม้ตรงกลางต้นนั้นอยู่อีกหลายเมตร ยื่นมือไปก็ยังคว้าไม่ถึง

ตอนที่ฟู่จาวหนิงกำลังหมอบคิดหาวิธีอยู่ตรงนั้น ก็มีคนตะโกนมาทางนาง

"นี่! หญิงสาวอย่างเจ้าน่ะอยากตายหรืออย่างไร?"