อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 34

ฟู่จาวหนิงหันหน้าไปมอง ชายชราแบกตะกร้ายาคนหนึ่งกำลังวิ่งโซซัดโซเซลงมาทางนี้

วิ่งจากบนลงล่างคือทางลาด เขาวิ่งกระหืดกระหอบเหมือนจะสะดุดล้มได้ตลอดเวลา จนฟู่จาวหนิงที่เห็นมุมปากกระตุก ลุกยืนขึ้นมา

"ท่านปู่ ท่านวิ่งช้าลงหน่อย เดี๋ยวจะหกล้มเอา"

นางพูดยังไม่ทันขาดคำ ชายชราคนนี้เท้าก็เหมือนไปขัดกับอะไรบางอย่าง ล้มกลิ้งโคโล่ลงมา ล้มกลิ้งบนพื้นยังไม่เท่าไร แต่นี่ยังหยุดไม่อยู่จนกลิ้งลงมาจากเนินอีกด้วย

"อ๊าพระเจ้าช่วยด้วยอ๊าๆๆ ข้ากลิ้งลงไปแล้วอ๊าๆๆ!"

ชายชรากรีดร้องมาเป็นพรวน สองมือคว้าสะเปะสะปะ คิดจะจับอะไรบางอย่างเพื่อหยุดร่างขอตนเอง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

"แม่หนูเจ้าต้องรับข้านะอ๊า! เร็วๆๆ อ๊าๆๆ มึนหัวเหลือเกิน！"

"รับข้าด้วย ช่วยข้าด้วย"

ชั่วขณะหนึ่ง ความเงียนงันในป่าถูกชายชราคนนี้ทำลายลงจนหมดสิ้น เขากลิ้งลงมาตลอดทาง ขณะเดียวกันปากก็ยังกรีดร้องไม่หยุดอีก

มีหินกรวดวัชพืชบางส่วนกลิ้งตามตัวเขาลงมาด้วย

ฟู่จาวหนิงกระตุกมุมปาก รีบวางตะกร้าหลังลง ก้าวเท้าขึ้นหน้า สองเท้าเหยียบลงบนตำแหน่งก้อนหินกับรากไม้ ตั้งฐานมั่นคง มองชายชราที่กำลังกลิ้งลงมาตลอดทาง

ตอนเขากลิ้งมาถึงตรงหน้าก็ใช้สองมือคว้าเขาเอาไว้ ใต้เท้าจิกแน่น เพื่อไม่ให้ถูกเขาชนกลิ้งลงไปอีก

การหมุนกลิ้งของชายชราในที่สุดก็หยุดลง

สายตาที่เดิมทีที่ดินฟ้าหมุนคว้าง ตอนนี้หยุดลงแล้ว

เขาหยุดเคลื่อนไหวไปพักหนึ่ง ยังหลับตาปี๋อยู่ สองมือกุมหัว ไม่ขยับเขยื้อน

"ท่านปู่?"

ฟู่จาวหนิงเรียกเขา

ชายชราก้มหน้าต่ำลงตามสายตาของนาง รีบร้อนหยิบรองเท้าสวมเข้าไป

"นี่น่าจะขาดเมื่อครู่นี้แน่ๆ!" เขาเอ่ยขึ้น

สวี่ชิงอดขำขึ้นมาไม่ได้

อืม นางมองไม่ออกเลยว่ารูนั่นมันเก่ามากแล้ว

ดูท่าชายชราคนนี้จะมีชีวิตที่ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นจึงขึ้นเขามาหาอะไรที่น่าจะจำไปขายได้กระมัง?

ชายชราสวมรองเท้าเสร็จแล้ว จึงมองฝ่ามือตนเองที่ปอกเปิกไปหมด ถอนหายใจออกมา

เมื่อครู่ตะโกนเสียเสียงดังลั่น แต่ครั้งนี้ที่ถอดทอนใจออกมากลับดูอ้างว้างเสียเหลือเกิน

"ท่านปู่ ท่านมาเขาจันทร์ลับฟ้าทำไมหรือ?" ฟู่จาวหนิงถาม