อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 35

"แล้วเจ้าล่ะมาทำอะไร?" ใครจะไปคิดว่าชายชราที่เดิมทีดูอ้างว้างคนนี้จะเงยหน้าย้อนถามนางกลับทันที ซ้ำยังมองพิจารณาตัวนางอีกด้วย

"ข้ามาเก็บยาสมุนไพร" ฟู่จาวหนิงเลิกคิ้ว พูดออกมาตามตรง

"เจ้าเมื่อครู่คิดจะลงไปดูว่าข้างต้นไม้บนผานั่นมียาสมุนไพรอยู่หรือไม่ใช่ไหม?"

ชายชรารีบถลึงตามองนาง แล้วสั่งสอนขึ้นมาทันที "ข้าจะพูดว่าแม่หนูอย่างเจ้าน่ะจะกล้าหาญชาญชัยเกินไปไหม? ริมผาน้ำอันตรายเสียขนาดนั้น สูงเสียขนาดนั้น แต่เจ้าก็ยังยื่นมือเข้าไปสำรวจว่าจะคว้าจะจับอะไรได้อย่างนั้นหรือ? ถ้าไม่ระวังแล้วตกลงไป กระดูกกระเดี้ยวได้หักพังหมด!"

ฟู่จาวหนิงยังไม่ทันพูดอะไร ชายชราก็เอ่ยต่อมาทันที

"ผาน้ำนั่นพอถึงช่วงโพล้เพล้จะมีลมพัดขึ้นมา ลมเองก็ประหลาดแล้วยังแรงมากอีกด้วย เจ้าตัวเล็กแค่นี้ แค่ลมวูบเดียวก็คงพัดเจ้าปลิวไปแล้ว!"

มีลมพัดด้วยหรือ?

ฟู่จาวหนิงไม่รู้จุดนี้เลย

แต่นางก็มีความมั่นใจที่ตนเองจะไม่ตกลงไป ต่อให้ตกลงไป นางก็ยังคว้าต้นไม้นั่นได้ทันเวลา

ในอดีตเรื่องพวกนี้นางเองก็ทำไปไม่น้อย

แต่ถึงแม้ชายชราพูดจาจะดูไม่น่าฟังนัก แต่ก็ยังมองออกว่าหวังดีกับนางจริงๆ ฟู่จาวหนิงจึงไม่พูดอะไร

"เจ้าไม่ยอมหรือ เจ้านายของบ้านเจ้าล่ะ? เจ้าติดตามพวกเจ้านายไม่ได้เรื่องมาแล้วถูกบีบให้ออกไปหายาใช่ไหม?"

ชายชราพอเห็นนางไม่พูดจา ก็ถลึงตามองนางผาดหนึ่ง

ฟู่จาวหนิงสวมเสื้อผ้าที่หงจั๋วพวกนางให้มา ถึงแม้ชุดสาวใช้ของจวนอ๋องเจวี้ยนจะมีเนื้อผ้าและสีที่ดีกว่าคนปกติเขาใช้กัน แต่กลับยังมองออกว่าเป็นเสื้อผ้าของสาวใช้ ไม่ใช่เป็นพวกคุณหนูสูงศักดิ์ แต่ก็ไม่ใช่การแต่งกายของหญิงสาวชาวนา

ดังนั้นชายชราจึงเดาว่านางน่าจะเป็นสาวใช้จากบ้านไหนสักแห่ง

ฟู่จาวหนิงไม่ได้อธิบาย เพียงแค่มองสีท้องฟ้า เอ่ยเตือนเขา "ท่านปู่ ฟ้าใกล้มืดแล้ว ท่านรีบลงจากเขาดีกว่า"

ชายชราเมื่อครู่กลิ้งลงมาขนาดนั้น นางมองออกว่าชายชราแม้จะกระดูกกระเดี้ยวไม่เลว การเคลื่อนไหวเองก็ดูคล่องแคล่ว แต่ไม่มีวรยุทธ์

"แม่หนูอย่างเจ้า พวกเราแทบจะไม่รู้จักกัน แต่เจ้าก็กังวลเยอะเสียเหลือเกิน" ชายชรายังรู้สึกรังเกียจอยู่

ฟู่จาวหนิงไม่พูดอะไรอีก ไปแบกตะกร้าหลังของตนเองขึ้น ตอนกำลังเตรียมจะไปสำรวจต้นไม้ต้นนั้นต่อ ก็ได้ยินเสียงจ๊อกดังขึ้น

นางหันหน้ากลัว มองเห็นชายชรากุมท้องตนเองไว้แน่น

"ไม่ใช่ข้า! ข้าไม่ได้ท้องร้อง! มืออาชีพที่ขึ้นเขามาเก็บสมุนไพรบ่อยๆ อย่างข้า จะมาหิวไส้กิ่วในภูเขาได้อย่างไรกัน?" ชายชรารีบร้องจ้าขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงกลั้นขำ ล้วงเอาหมั่นโถวก้อนหนึ่งออกมาจากตะกร้าหลังยื่นส่งออกไป

"ข้าเหลือแค่หมั่นโถวลูกเดียว แม้จเย็นแล้วแต่รสชาติก็ยังไม่เลวนัก ท่านกินเถอะ"

นางเดิมทีคิดว่าชายชราจะมีอาการเกรงใจอยู่บ้าง ไม่คิดเลยว่าชายชราที่เมื่อครู่ยังพูดว่าไม่หิวๆ จะยื่นมือคว้าหมั่นโถวออกไปทันที กัดกร้วมลงไปคำใหญ่

"เห็นแก่น้ำใจของเจ้า ข้าจะไปขุดสมุนไพรเป็นเพื่อนเจ้าแล้วกัน" ชายชรากินหมั่นโถวเอ่ยขึ้นอู้อี้