อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 36

ฟู่จาวหนิงปฏิเสธทันที

"ท่านอย่าตามข้ามา"

ตอนนี้จากที่เห็น ไม่ใช่แค่ในวัง แต่ยังมีคนอื่นที่คิดจะใช้โอกาสนี้เอาชีวิตนางอยู่อีก

ชายชราถ้าติดตามนางมาจะยิ่งอันตราย

"ข้าเพิ่งจะพูดว่าเจ้ามีน้ำใจ แล้วทำไมตอนนี้มาเย็นชาใส่กันเสียแล้วล่ะ? หรือเจ้าจะใจจืดใจดำมองดูคนแก่ๆ อย่างข้าอยู่ในป่าลึกลำพังเพียงคนเดียว?"

ชายชรากลืนหมั่นโถวลงไปจนหมด และเหมือนจะถอนใจโล่งออกมา

ฟู่จาวหนิงมองเขา "ท่านตามข้ามาไม่ปลอดภัย"

"เอ๊ะ? ทำไมล่ะ? เจ้าหาเรื่องเก่งหรือ? ไปหาเรื่องคนเลวหรือว่าหาเรื่องสัตว์ป่ามากัน? แล้วทำไมข้าตามเจ้าไปจึงไม่ปลอดภัย?"

ชายชราก็เหมือนจะสนอกสนใจขึ้นมา ไล่บี้ถามนาง

นางไปยั่วเอาตาแก่พูดมากคนหนึ่งเข้าแล้วหรือ?

ฟู่จาวหนิงจึงหยุดพูดลง เดินไปทางริมผาอย่างระมัดระวัง

"แม่หนูอย่างเจ้าทำไมถึงไม่ฟังคำเตือนข้ากันนะ นี่ยังไม่ปล่อยวางอีก" ชายชราร้อนรนขึ้นมาแล้ว เรียกนางอีกครั้ง "สมุนไพรชุ่ยซินสือหูกอนั้นต้องรอกลางดึกถึงไปเด็ดมาได้!"

สมุนไพรชุ่ยซินสือหู?

สือหูอันที่จริงไม่ได้หายาก แต่ว่าชุ่ยซินสือหูกลับมีสรรพคุณทางยาแข็งแกร่งที่สุด หลังจากกลั่นให้บริสุทธิ์แล้วมูลค่าประโยชน์ทางยาก็จะสูงยิ่งขึ้น เพียงแต่ชุ่ยซินสือหูในยุคปัจจุบันหายากมาก พูดได้ว่าสูญพันธุ์ไปแล้ว

นางไม่คิดว่าที่นี่จะยังมีอยู่Q

ยิ่งไปกว่านั้น ชายชราคนนี้พออ้าปากก็พูดคำว่าชุ่ยซินสือหูออกมา ถ้าเป็นหมอธรรมดาก้ไม่แน่ว่าจะรู้จักตัวยาที่หายากชนิดนี้ แล้วเขารู้ได้อย่างไรกัน?

"เอ๋?"

ชายชราพอเห็นปฏิกิริยาของนางเองก็ตกตะลึง

"แม่หนู เจ้ารู้จักชุ่ยซินสือหูด้วยหรือ?"