อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 37

คิดไม่ถึงว่าตาเฒ่าจี้จะจมูกไวเพียงนี้

ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้จักหญ้าล้างประสาทอีกด้วย

"เอาล่ะ ข้าตอนนี้ขอประกาศว่าเจ้าเป็นศิษย์ของข้าแล้ว ต่อต้านไปก็ไร้ผล" ตาเฒ่าจี้ทำทีเป็นที่พึ่งพาขึ้นมา "ศิษย์เอ๋ย ใครมาหาเรื่องเจ้าหรือ?"

ฟู่จาวหนิงไม่ตอบ

ในเมื่อตาเฒ่าจี้บอกว่าชุ่ยซินสือหูเก็บได้ตอนกลางคืน สิ่งนี้นางเชื่อ หญ้าสมุนไพรชนิดนี้พบได้ยากมาก ยิ่งไปกว่านั้นท่านปู่เองก็ยังได้ใช้ ดังนั้นนางจึงต้องได้มันมา พอเห็นว่าฟ้ากำลังจะมืด จึงเตรียมตัวที่จะเฝ้ารออยู่ที่นี่

ฟู่จาวหนิงเดินห่างออกมาหน่อย เลือกจุดที่เป็นหินผาสามด้านเพื่อพักผ่อน หลังจากวางตะกร้าหลังลงก็ค้นหาฟืนแห้งมา เตรียมจะจุดไฟ

ตาเฒ่าจี้ก็ตามมาคุยอยู่ตลอด ไม่หยุดพักปากเลย

หลังจากไฟติดขึ้นมา ฟู่จาวหนิงก็จับพลั่วเหล็กเล็กจ้องมองเขา "ข้าจะออกไปล่าอะไรมากินเสียหน่อย ทางที่ดีท่านไม่ต้องตามข้ามาหรอก"

"ระวังตัวด้วย!"

นางยังไม่ทันพูดจบ อันที่จริงก็สัมผัสได้ว่ามีคนเข้ามาใกล้แล้ว และตาเฒ่าจี้ทางนั้นตอนนี้ก็ล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากหน้าอก แล้วโยนออกไปทางคนที่เข้ามา ขณะเดียวกันก็ตะคอกออกไปเสียงหนึ่งด้วย

"คนที่เข้ามาต้องเป็นพวกเลวๆ แหง!"

ไม่รู้ว่าที่เขาโยนออกไปคืออะไร แต่คนที่กระโจนออกมาก็ชักกระบี่ฟันมัน คิดไม่ถึงเลยว่าของสิ่งนั้นจะเป็นถุงผ้าเย็บใบหนึ่ง พอถูกฟันขาด ผงสีดำก็สาดกระจายออก

ฟู่จาวหนิงได้กลิ่นหญ้าล้างประสาท

"พัดของข้า!"

และไม่รู้ว่าตาเฒ่าจี้ไปล้วงเอาพัดกระดาษยาวเล่มหนึ่งมาจากไหน กางออกดังป้าบ จากนั้นก็พัดอย่างบ้าคลั่งมาอีกหลายต่อหลายที

ตัวยาผงที่ลอยอยู่กลางอากาศเหล่านั้นก็พัดไปทางคนกลุ่มนั้น

"กลั้นหายใจ!"

"ตาแก่นี่ลอบโจมตี!"

"อ๊า ปากของข้าชาแล้ว"