อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 37

คิดไม่ถึงว่าตาเฒ่าจี้จะจมูกไวเพียงนี้

ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้จักหญ้าล้างประสาทอีกด้วย

"เอาล่ะ ข้าตอนนี้ขอประกาศว่าเจ้าเป็นศิษย์ของข้าแล้ว ต่อต้านไปก็ไร้ผล" ตาเฒ่าจี้ทำทีเป็นที่พึ่งพาขึ้นมา "ศิษย์เอ๋ย ใครมาหาเรื่องเจ้าหรือ?"

ฟู่จาวหนิงไม่ตอบ

ในเมื่อตาเฒ่าจี้บอกว่าชุ่ยซินสือหูเก็บได้ตอนกลางคืน สิ่งนี้นางเชื่อ หญ้าสมุนไพรชนิดนี้พบได้ยากมาก ยิ่งไปกว่านั้นท่านปู่เองก็ยังได้ใช้ ดังนั้นนางจึงต้องได้มันมา พอเห็นว่าฟ้ากำลังจะมืด จึงเตรียมตัวที่จะเฝ้ารออยู่ที่นี่

ฟู่จาวหนิงเดินห่างออกมาหน่อย เลือกจุดที่เป็นหินผาสามด้านเพื่อพักผ่อน หลังจากวางตะกร้าหลังลงก็ค้นหาฟืนแห้งมา เตรียมจะจุดไฟ

ตาเฒ่าจี้ก็ตามมาคุยอยู่ตลอด ไม่หยุดพักปากเลย

หลังจากไฟติดขึ้นมา ฟู่จาวหนิงก็จับพลั่วเหล็กเล็กจ้องมองเขา "ข้าจะออกไปล่าอะไรมากินเสียหน่อย ทางที่ดีท่านไม่ต้องตามข้ามาหรอก"

"ระวังตัวด้วย!"

นางยังไม่ทันพูดจบ อันที่จริงก็สัมผัสได้ว่ามีคนเข้ามาใกล้แล้ว และตาเฒ่าจี้ทางนั้นตอนนี้ก็ล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากหน้าอก แล้วโยนออกไปทางคนที่เข้ามา ขณะเดียวกันก็ตะคอกออกไปเสียงหนึ่งด้วย

"คนที่เข้ามาต้องเป็นพวกเลวๆ แหง!"

ไม่รู้ว่าที่เขาโยนออกไปคืออะไร แต่คนที่กระโจนออกมาก็ชักกระบี่ฟันมัน คิดไม่ถึงเลยว่าของสิ่งนั้นจะเป็นถุงผ้าเย็บใบหนึ่ง พอถูกฟันขาด ผงสีดำก็สาดกระจายออก

ฟู่จาวหนิงได้กลิ่นหญ้าล้างประสาท

"พัดของข้า!"

และไม่รู้ว่าตาเฒ่าจี้ไปล้วงเอาพัดกระดาษยาวเล่มหนึ่งมาจากไหน กางออกดังป้าบ จากนั้นก็พัดอย่างบ้าคลั่งมาอีกหลายต่อหลายที

ตัวยาผงที่ลอยอยู่กลางอากาศเหล่านั้นก็พัดไปทางคนกลุ่มนั้น

"กลั้นหายใจ!"

"ตาแก่นี่ลอบโจมตี!"

"อ๊า ปากของข้าชาแล้ว"

คนด้านหลังพูดถึงตอนหลังก็จับใจความไม่ได้แล้ว เพราะปากของเขาโดนยาแปะเข้าไปจนหมดความรู้สึก

ต่อให้กลั้นหายใจเองก็ไม่เป็นผล ผงยาเหล่านี้ต่อให้ไม่สูดดม แต่แค่แปะบนผิวหนังก็ทำให้พวกเขาสูญสิ้นการรับรู้อย่างรวดเร็ว แข็งทื่อไปทั้งตัว

ฟู่จาวหนิงพุ่งออกมาตอนนี้ ชิงกระบี่จากคนหนึ่งในนี้ออกมาจัดการพวกเขา

พอหันกลับมาดู ก็เห็นว่าตาเฒ่าจี้อ้าปากค้างมองนางทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็หยุดเอาไว้

"ตกใจหรือ?" ฟู่จาวหนิงเด็ดใบไม้หลายใบออกมาเช็ดคราบเลือดบนกระบี่

"ลูกศิษย์เอ๋ย อาจารย์เองรักเจ้ามาก แต่เจ้าที่อายุยังน้อยเช่นนี้ทำไมจึงใช้ชีวิตที่น่าเวทนานัก"

ตาเฒ่าจี้มองออกว่าคนเหล่านี้พุ่งเข้ามาหาฟู่จาวหนิง

ไม่สังหารพวกเขา แล้วจะยืนรอให้เขามาสังหารหรือไรกัน?

ฟู่จาวหนิงตะลึงงันไป ยังคิดว่าจะถูกตนเองทำให้ตกใจเสียอีก

"แต่ว่า ท่านปู่จี้ ไม่คิดเลยว่าท่านจะใช้งานหญ้าล้างประสาทได้คล่องแคล่วเพียงนี้" ในผงฝุ่นเหล่านั้นไม่ใช่แค่หญ้าล้างประสาท แต่น่าจะมีอะไรอย่างอื่นอยู่อีก ผลลัพธ์จึงดีกว่าที่นางใช้หญ้าล้างประสาทเพียงอย่างเดียว

"่รอหลังจากกลับไปที่เมืองก่อน อาจารย์จะค่อยๆ สอนเจ้า รับรองไม่มีปิดบัง!" ตาเฒ่าจี้ดูภาคภูมิใจขึ้นมา "คนอื่นมาอ้อนวอนให้ข้าสอนข้าไม่สอนนะ แต่ว่า ศิษย์เอ๋ย เจ้าชื่อว่าอะไรหรือ"

เขาก็ไม่อยากจะรับศิษย์ที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อแซ่หรอกนะ

"ข้าชื่อฟู่จาวหนิง"

"ฟู่จาวหนิง? ชื่อนี้ไม่เลว" ตาเฒ่าจี้หัวเราะจนตาหยี ศิษย์ไม่ปฏิเสธเขาแล้วสินะ แต่ว่า เขาเคลิ้มอยู่พักหนึ่งก็รู้สึกแปลกๆ

"ทำไมข้ารู้สึกว่าชื่อนี้คุ้นหูจัง?"

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย" ในป่าที่ห่างออกไปจู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือดังขึ้น

ฟู่จาวหนิงมองตรงไปทางนั้น

"วันนี้หุบจันทร์ลับทำไมคึกครื้นเหลือเกิน" ตาเฒ่าจี้รู้สึกประหลาดใจ

"อ๊าๆๆ ใครก็ได้ ช่วยด้วย!" เสียงร้องขอความช่วยเหลือในป่าฟังแล้วดูน่าเวทนาอย่างมาก