อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 38

ตาเฒ่าจี้เดินไปทางทิศที่เสียงดังลอดมา หันหน้ากลับมามองฟู่จาวหนิงที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

"เจ้าจะไม่ไปดูกับอาจารย์หรือ?"

"ท่านปู่จี้ ท่านไม่ใช่บอกว่าตัวเองเป็นแค่ตาแก่หรือไร? แล้วทำไมยังจะไปยุ่งเรื่องของชาวบ้านเขาอีก?"

ตาเฒ่าจี้ถลึงตาโต "ข้าจะบอกให้นะเสี่ยวหนิงจื่อ พวกเราแม้จะไม่ยุ่งเรื่องของชาวบ้านเขา แต่จะนิ่งดูดายต่อความเป็นความตายไม่ได้ แล้วก็ พวกเราลองเข้าไปดูๆ ก่อนว่าเป็นใครแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะช่วยหรือไม่ช่วยก็ได้นี่"

เขาหยุดไปพักหนึ่งแล้วพูดต่อ "ถ้าช่วยไม่ไหวพวกเราศิษย์อาจารย์โกยอ้าวออกมาก็จบ"

ฟู่จาวหนิงมองสภาพชุดขาดวิ่นกับแผลเล็กๆ ของเขาแล้วก็ส่ายหัว เดินตามไป

"ช่วยด้วย ใครก็ได้ รีบช่วยภรรยาของข้าที"

พวกเขาเดินเข้าไปใกล้หน่อย ก้ได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่มีอาการสั่นพร่า และยังได้ยินเสียงอึกอักของหญิงสาวอีกด้วย

มีผู้หญิงด้วยหรือ?

ฟู่จาวหนิงเพิ่มความเร็ว พุ่งตัวเข้าไปในป่า

ตาเฒ่าจี้มองแผ่นหลังนาง เอ่ยขึ้นกับตนเองอย่างพึงพอใจ "ทั้งลงมืออย่างโหดเหี้ยมได้ ทั้งจิตใจก็ยังอ่อนโยนอีก ศิษย์ข้าคนนี้ไม่เลวเลย"

ในป่าเบื้องหน้า มีชายหนุ่มในชุดสีฟ้าคนหนึ่งกำลังถือกระบี่หันชี้ไปยังหมู่ป่าตัวหนึ่ง ในกอหญ้าด้านหลังเขามีหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งนอนอยู่

บนพื้นยังมีหมูป่าที่ขนาดเล็กลงมาหน่อยนอนอยู่อีกตัวหนึ่ง ขาข้างหนึ่งของชายหนุ่มมีแผลเลือดไหลเป็นทาง ยืนยังไม่ค่อยจะมั่นคง แต่ก็ยังพยายามประคองร่างไว้

"พระเจ้า คนหนึ่งคนประชันหน้ากับหมู่ป่า? แล้วยังรอดอยู่ด้วย?"

ตาเฒ่าจี้ที่รีบเข้ามาพอเห็นฉากนี้ก็ตะลึงงันไป

"ช่วย ช่วยภรรยาข้าด้วย ท่านอาวุโสได้โปรด" ชายหนุ่มชุดสีฟ้าคนนั้นไม่กล้าหันกลับมามองพวกเขาเลย เขากลัวว่าถ้าตนเองหลุกหลิกหมูป่าตัวนั้นจะพุ่งเข้ามา

ดังนั้นจึงได้ยินแต่เสียงของตาเฒ่าจี้ ไม่รู้ว่ายังมีฟู่จาวหนิงอีกคนหนึ่ง

แต่พอได้ยินเสียงชราใจของเขาก็ดำดิ่งลง มีแค่ชายชรามาคนเดียว แล้วจะช่วยชีวิตพวกเขาได้อย่างไร? ตอนนี้คงต้องให้เขาพาภรรยาหนีไปก่อนเสียแล้ว