อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 38

ตาเฒ่าจี้เดินไปทางทิศที่เสียงดังลอดมา หันหน้ากลับมามองฟู่จาวหนิงที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

"เจ้าจะไม่ไปดูกับอาจารย์หรือ?"

"ท่านปู่จี้ ท่านไม่ใช่บอกว่าตัวเองเป็นแค่ตาแก่หรือไร? แล้วทำไมยังจะไปยุ่งเรื่องของชาวบ้านเขาอีก?"

ตาเฒ่าจี้ถลึงตาโต "ข้าจะบอกให้นะเสี่ยวหนิงจื่อ พวกเราแม้จะไม่ยุ่งเรื่องของชาวบ้านเขา แต่จะนิ่งดูดายต่อความเป็นความตายไม่ได้ แล้วก็ พวกเราลองเข้าไปดูๆ ก่อนว่าเป็นใครแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะช่วยหรือไม่ช่วยก็ได้นี่"

เขาหยุดไปพักหนึ่งแล้วพูดต่อ "ถ้าช่วยไม่ไหวพวกเราศิษย์อาจารย์โกยอ้าวออกมาก็จบ"

ฟู่จาวหนิงมองสภาพชุดขาดวิ่นกับแผลเล็กๆ ของเขาแล้วก็ส่ายหัว เดินตามไป

"ช่วยด้วย ใครก็ได้ รีบช่วยภรรยาของข้าที"

พวกเขาเดินเข้าไปใกล้หน่อย ก้ได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่มีอาการสั่นพร่า และยังได้ยินเสียงอึกอักของหญิงสาวอีกด้วย

มีผู้หญิงด้วยหรือ?

ฟู่จาวหนิงเพิ่มความเร็ว พุ่งตัวเข้าไปในป่า

ตาเฒ่าจี้มองแผ่นหลังนาง เอ่ยขึ้นกับตนเองอย่างพึงพอใจ "ทั้งลงมืออย่างโหดเหี้ยมได้ ทั้งจิตใจก็ยังอ่อนโยนอีก ศิษย์ข้าคนนี้ไม่เลวเลย"

ในป่าเบื้องหน้า มีชายหนุ่มในชุดสีฟ้าคนหนึ่งกำลังถือกระบี่หันชี้ไปยังหมู่ป่าตัวหนึ่ง ในกอหญ้าด้านหลังเขามีหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งนอนอยู่

บนพื้นยังมีหมูป่าที่ขนาดเล็กลงมาหน่อยนอนอยู่อีกตัวหนึ่ง ขาข้างหนึ่งของชายหนุ่มมีแผลเลือดไหลเป็นทาง ยืนยังไม่ค่อยจะมั่นคง แต่ก็ยังพยายามประคองร่างไว้

"พระเจ้า คนหนึ่งคนประชันหน้ากับหมู่ป่า? แล้วยังรอดอยู่ด้วย?"

ตาเฒ่าจี้ที่รีบเข้ามาพอเห็นฉากนี้ก็ตะลึงงันไป

"ช่วย ช่วยภรรยาข้าด้วย ท่านอาวุโสได้โปรด" ชายหนุ่มชุดสีฟ้าคนนั้นไม่กล้าหันกลับมามองพวกเขาเลย เขากลัวว่าถ้าตนเองหลุกหลิกหมูป่าตัวนั้นจะพุ่งเข้ามา

ดังนั้นจึงได้ยินแต่เสียงของตาเฒ่าจี้ ไม่รู้ว่ายังมีฟู่จาวหนิงอีกคนหนึ่ง

แต่พอได้ยินเสียงชราใจของเขาก็ดำดิ่งลง มีแค่ชายชรามาคนเดียว แล้วจะช่วยชีวิตพวกเขาได้อย่างไร? ตอนนี้คงต้องให้เขาพาภรรยาหนีไปก่อนเสียแล้ว

"ผู้อาวุโส ได้โปรดพาภรรยาของข้าหนีไปด้วย ข้าจะขวางหมู่ป่าตัวนี้ไว้เอง"

เขายังพูดไม่ทันขาดคำ หมูป่าตัวนั้นก็พ่นลมออก ก้มหน้าพุ่งทะลวงเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง จุดที่แล่นผ่านต้นหญ้าปลิวว่อน พื้นดินสั่นสะเทือน ดุดันป่าเถื่อน

ฟู่จาวหนิงมือกุมกระบี่ ดวงตาขรึมลง กระโจนตัวพุ่งออกไปราวธนู

ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงหน้าไม่กล้าเบี่ยงหนี ถ้าเขาเบี่ยงหลบ หมู่ป่าก็จะพุ่งผ่านไป และด้านหลังคือภรรยาของเขา

แต่ตอนนี้เองเขาก็รู้สึกว่ามีมือข้างหนึ่งคว้าหลังคอเสื้อเขา ถูกกระชากตัวออกไป ร่างงามร่างหนึ่งเข้าไปขวางเบื้องหน้าเขาแทน

ยังไม่ทันจะเข้าใจเรื่องราว หมูป่าก็พุ่งมาตรงหน้าแล้ว

ผงหญ้าล้างประสาทในมือฟู่จาวหนิงสาดเอาไว้ก่อนแล้ว กระบี่ในมือเองก็แทงตรงไปยังดวงตาของหมูป่า ตอนนี้เอง เสียงฉึกแทรกอากาศ กระบี่สามเล่มบินเข้ามาพร้อมกัน แทงเข้าไปในหัวและคอของหมูป่าอย่างรุนแรงด้วยกำลังภายใน

มีคนพุ่งแฉลบตัวมาเบื้องหน้าฟู่จาวหนิง ขวางนางไว้ด้านหลัง

"ทหารของจวนอ๋องเจวี้ยนมาช้าเกินไป คุณหนูฟู่โปรดให้อภัยด้วย"

คนผู้นี้ขวางอยู่ด้านหน้าฟู่จาวหนิง อีกสองคนกลับเข้าไปจัดการกับหมูป่า

คนมีวรยุทธ์สู้กับหมูป่าขึ้นมาก็แทบจะไม่ต้องเปลืองแรงเลย

ฟู่จาวหนิงเองก็ถอนใจโล่งออกมา

นางเดิมทีเตรียมใจจะบาดเจ็บไว้แล้ว ถึงอย่างไรด้วยร่างบางของนางตอนนี้ถ้าจะไปรับมือกับหมู่ป่าตัวใหญ่ตัวหนึ่งก็ดูอันตรายเสียเหลือเกิน ตอนนี้นางยังเตรียมตัวไม่เต็มที่ ยากับอาวุธลับที่ใช้ได้ก็มีไม่มาก

ถัดมาคืออารมณ์ของนางก็ซับซ้อนขึ้น ไม่คิดเลยว่าจวนอ๋องเจวี้ยนจะส่งคนเข้ามา?

"ขอบคุณ"

ฟู่จาวหนิงขอบคุณต่อทหารทั้งสามคน

ด้านหลังมีเสียงดังตุบ นางหันกลับไปมอง ชายหนุ่มคนนั้นล้มนั่งอยู่บนพื้น กระเสือกกระสนจะลุกขึ้นมา แต่แผลบนขาของเขาก็เลือดไหลไม่หยุด เสื้อผ้าเองก็ถูกเลือดชโลมจนแดงฉาน

"ขอบคุณบุญคุณที่ช่วยชีวิต ภรรยาของข้า" ชายหนุ่มกระเสือกกระสนคลานตัวไปทางหญิงสาววัยรุ่นที่อยุ่ด้านหลัง