อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 39

ตาเฒ่าจี้จี้นั่งยองข้างตัวนางทำการจับชีพจรตรวจอาการให้แล้ว

จงเจี้ยนทหารจวนอ๋องเจวี้ยนก็พิจารณาตัวฟู่จาวหนิงเสียรอบหนึ่ง พอเห็นว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บก็แอบถอนใจโล่งออกมา ส่งสัญญาณให้ทหารสองคนที่เหลือเข้ามารวมตัวกัน จากนั้นจึงมองไปยังคนอื่นๆ ในที่นี้

ฟู่จาวหนิงเองก็รีบเดินตรงไปยังฮูหยินคนนั้น นางสลบไปแล้ว

"ท่านปู่ ท่านรู้เรื่องหมอด้วยหรือ" นางถาม

ตาเฒ่าจี้เก็บมือกลับ สีหน้าไม่ค่อยดีนัก

"ตั้งครรภ์อยู่ราวสี่เดือน แต่สภาพไม่ค่อยดีนัก เกรงว่าจะรักษาไว้ไม่ได้"

เขาดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด "ศิษย์เอ๋ย อาจารย์รู้เรื่องยา พอเล่นกับตัวยามากชนิดเข้า ก็เป็นวิชาหมอขึ้นมา"

"ผู้อาวุโสจี้?"

จงเจี้ยนมองตาเฒ่าจี้อย่างตะลึงงัน ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่ด้วย

ผู้อาวุโสจี้เพียงแค่เหลือบตามองเขาไม่สนใจอะไร แต่กลับล้วงเข้าไปค้นในหน้าอก ควานขวดยาเล็กหลายใบออกมา เลือกใบหนึ่งจากในนี้ เปิดออกแล้วเทยาลูกกลอนสีดำออกมาเม็ดหนึ่ง "นี่เป็นยาลูกกลอนเพิ่มเลือด เอาให้นางกินได้"

เขาเดิมทีคิดจะให้ฟู่จาวหนิงป้อนยาให้ฮูหยินสาวคนนี้ แต่ฟู่จาวหนิงใช้นิ้วขยี้ยาลูกกลอนเม็ดนั้นแล้วนำขึ้นมาดม กลับส่ายหัวค้านว่า

"ยานี้นางห้ามกิน นางเลือดออกมาแล้ว สิ่งนี้จะยิ่งเพิ่มการไหลเวียนของเลือดลม ไม่ดีกับตัวนางเลย"

ตาเฒ่าจี้มองฟู่จาวหนิงอย่างตกตะลึง

"ศิษย์เอ๋ยเจ้าก็รู้เรื่องหมอหรือ?!"

"แม่นาง ช่วยภรรยาข้าด้วย!" ชายหนุ่มคนนั้นคลานตัวไม่ขึ้น น้ำตานองหน้า สีหน้าที่มองฟู่จาวหนิงเต็มไปด้วยความอ้อนวอน

"ไม่รับประกันว่าจะช่วยได้ไหม"

เสียงฟู่จาวหนิงเย็นชา ไม่มีการปลุกอารมณ์ใดทั้งสิ้น

"แม่นางพยายามด้วย รักษาชีวิตภรรยาข้าให้ได้ทีเถิด ส่วนลูก ส่วนลูกพวกเราไว้มีใหม่ได้" ชายหนุ่มพูดจบก็พังพาบลงกับพื้นร้องไห้สะอึกสะอื้น