อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 39

ตาเฒ่าจี้จี้นั่งยองข้างตัวนางทำการจับชีพจรตรวจอาการให้แล้ว

จงเจี้ยนทหารจวนอ๋องเจวี้ยนก็พิจารณาตัวฟู่จาวหนิงเสียรอบหนึ่ง พอเห็นว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บก็แอบถอนใจโล่งออกมา ส่งสัญญาณให้ทหารสองคนที่เหลือเข้ามารวมตัวกัน จากนั้นจึงมองไปยังคนอื่นๆ ในที่นี้

ฟู่จาวหนิงเองก็รีบเดินตรงไปยังฮูหยินคนนั้น นางสลบไปแล้ว

"ท่านปู่ ท่านรู้เรื่องหมอด้วยหรือ" นางถาม

ตาเฒ่าจี้เก็บมือกลับ สีหน้าไม่ค่อยดีนัก

"ตั้งครรภ์อยู่ราวสี่เดือน แต่สภาพไม่ค่อยดีนัก เกรงว่าจะรักษาไว้ไม่ได้"

เขาดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด "ศิษย์เอ๋ย อาจารย์รู้เรื่องยา พอเล่นกับตัวยามากชนิดเข้า ก็เป็นวิชาหมอขึ้นมา"

"ผู้อาวุโสจี้?"

จงเจี้ยนมองตาเฒ่าจี้อย่างตะลึงงัน ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่ด้วย

ผู้อาวุโสจี้เพียงแค่เหลือบตามองเขาไม่สนใจอะไร แต่กลับล้วงเข้าไปค้นในหน้าอก ควานขวดยาเล็กหลายใบออกมา เลือกใบหนึ่งจากในนี้ เปิดออกแล้วเทยาลูกกลอนสีดำออกมาเม็ดหนึ่ง "นี่เป็นยาลูกกลอนเพิ่มเลือด เอาให้นางกินได้"

เขาเดิมทีคิดจะให้ฟู่จาวหนิงป้อนยาให้ฮูหยินสาวคนนี้ แต่ฟู่จาวหนิงใช้นิ้วขยี้ยาลูกกลอนเม็ดนั้นแล้วนำขึ้นมาดม กลับส่ายหัวค้านว่า

"ยานี้นางห้ามกิน นางเลือดออกมาแล้ว สิ่งนี้จะยิ่งเพิ่มการไหลเวียนของเลือดลม ไม่ดีกับตัวนางเลย"

ตาเฒ่าจี้มองฟู่จาวหนิงอย่างตกตะลึง

"ศิษย์เอ๋ยเจ้าก็รู้เรื่องหมอหรือ?!"

"แม่นาง ช่วยภรรยาข้าด้วย!" ชายหนุ่มคนนั้นคลานตัวไม่ขึ้น น้ำตานองหน้า สีหน้าที่มองฟู่จาวหนิงเต็มไปด้วยความอ้อนวอน

"ไม่รับประกันว่าจะช่วยได้ไหม"

เสียงฟู่จาวหนิงเย็นชา ไม่มีการปลุกอารมณ์ใดทั้งสิ้น

"แม่นางพยายามด้วย รักษาชีวิตภรรยาข้าให้ได้ทีเถิด ส่วนลูก ส่วนลูกพวกเราไว้มีใหม่ได้" ชายหนุ่มพูดจบก็พังพาบลงกับพื้นร้องไห้สะอึกสะอื้น

ฟู่จาวหนิงจึงมองเขาผาดหนึ่ง เอ่ยกับตาเฒ่าจี้ว่า "ท่านทางนั้นมียาห้ามเลือดล้างแผล ท่านไปช่วยทำแผลให้เขาหน่อยดีไหม?"

"เฮ้อ! ศิษย์พูดมากเสียเหลือเกิน อาจารย์จะไปทำเดี๋ยวนี้แล้ว!"

ตาเฒ่าจี้ก็กุลีกุจอตรงไปทำแผลให้ชายหนุ่มคนนั้น

พวกของจงเจี้ยนเองก็คอยคุ้มกันอยู่รอบๆ ไม่กล้ารบกวนพวกเขา จงเจี้ยนอยู่ไม่ห่างจากฟู่จาวหนิงนัก พอเห็นนางจับชีพจรให้ฮูหยินคนนั้น ก้มหน้าลงต่ำ ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายแห่งความตั้งใจเคร่งขรึมออกมา จนเขาไม่กล้าส่งเสียงขึ้นมาเลย

ก่อนหน้านี้ได้ยินชิงอีบอกว่าคุณหนูฟู่รู้เรื่องหมอ ตอนนี้พอมาเห็นก็น่าจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ

ฟู่จาวหนิงไม่หันหน้ากลับ เอ่ยเสียงขรึมขึ้นมาคำหนึ่ง "พวกเจ้าปลดเสื้อนอกลงมา บังรอบๆ นี้ไว้หน่อย"

จงเจี้ยนตะลึงงัน

"รบกวนด้วย" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นอีก

จงเจี้ยนเหลือบมองฮูหยินคนนั้น พอเห็นว่าชายกระโปรงของนางมีเลือดนองออกมา ในใจก็เย็นวาบขึ้นทันที

"ปลดเสื้อนอก!"

เขาให้คนที่เหลือปลดเสื้อนอกลงทันที ใช้กิ่งไม้สอดเสื้อผ้า พันล้อมรอบๆ ตัวฟู่จาวหนิงและฮูหยินคนนั้นไว้

เช่นนี้ก็ถือว่าเป็นการสร้างช่องว่างอำพรางแห่งหนึ่งให้กับฟู่จาวหนิงออกมา

ฟู่จาวหนิงเข้าไปในห้องเภสัชแล้วหยิบกล่องตัวยาใบหนึ่งกับเข็มฉีดยาแท่งหนึ่งออกมาทันที ฉีดยากล่อมประสาทให้กับฮูหยิน

นี่เป็นยาที่นางทำไว้ก่อนหน้านี้ ตอนที่เลือดออกมาสามารถใช้การได้ ไม่ส่งผลกระทบต่อครรภ์

ยังดีที่ในห้องเภสัชของนางยังมียาเหลืออยู่

หลังจากฉีดยาเสร็จฟู่จาวหนิงก็หยิบเอาเข็มเงินออกมา ปลดเสื้อผ้าของฮูหยินออก แล้วลงเข็มเพื่อรักษาครรภ์ให้กับนาง

ในจวนอ๋องเจวี้ยน ชิงอีเองก็ร้อนรนร้อนใจ เพราะว่าอ๋องเจวี้ยนสลบไปหนึ่งชั่วยามแล้วก็ยังไม่ตื่นขึ้นมา

ในวังกลับส่งขันทีเข้ามาในเวลานี้ เพื่อมาถ่ายทอดพระราชเสาวนีย์ของฮองเฮา