อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 41

ชิงอีรินน้ำร้อนให้เขาแก้วหนึ่ง

พวกเขาเร่งกลับมาเมืองหลวงเวลานี้ หนึ่งก็เพื่อรับชายา เพื่อให้ได้รับสิ่งที่ไท่ซ่างหวงทิ้งไว้ให้ และสองก็เพื่อพิธีเดิมพันโอสถ

"ที่เขาจันทร์ลับฟ้าได้ข่าวอะไรมาบ้าง?"

แผลพิษบนใบหน้าคันคะเยอขึ้นมาอีกครั้ง ความคันเช่นนี้คนธรรมดายากจะทนรับไหว แต่ถ้าไปแตะไปเกามันเข้า แผลพิษนี้ก็จะยิ่งลามกว้างออกไป

สองมือของอ๋องเจวี้ยนกำผ้าห่มไว้แน่น สะกดกลั้นความคิดที่จะไปเกาไปจับมัน

"ยังไม่มี"

"เมื่อไม่มีข่าวก็คือตัวคนยังไม่เป็นไร" อ๋องเจวี้ยนคิดถึงใบหน้าเล็กที่สดใสของฟู่จาวหนิงขึ้นมา "คิดไม่ถึงว่านางจะอดทนได้ขนาดนี้"

ฟู่จาวหนิงขึ้นเขาไปหาตัวยาครั้งนี้ พวกเขาล้วนเข้าใจเป็นอย่างดี ว่าจะต้องมีอันตรายแน่นอน ตอนนี้ฟู่จาวหนิงเท่ากับผูกตัวอยู่ด้วยกันกับเขาแล้ว คนที่จะลงมือกับเขา คนที่ไม่อยากให้เขาได้รับสิ่งที่ไท่ซ่างหวงทิ้งไว้ ก็ล้วนจ้องจะเอาชีวิตฟู่จาวหนิงกันหมด

"จงเจี้ยนน่าจะพบตัวคุณหนูฟู่แล้ว มีพวกของจงเจี้ยนคุ้มครองอยู่ คุณหนูฟู่น่าจะปลอดภัยกลับมา" ชิงอีเอ่ยขึ้น

"ปลอดภัยกลับมาก็จบหรือ?"

อ๋องเจวี้ยนหัวเราะไร้ซุ่มเสียง

ถ้านางหาตัวยาสิบชนิดไม่ได้ ตอนกลับมานางก็จะตกที่นั่งลำบากแล้ว

ในภูเขา ฟู่จาวหนิงเก็บเข็มลงมา จากนั้นพอจับชีพจรให้กับฮูหยินอีกครั้ง จึงผ่อนใจโล่งออกมา

นางจัดเสื้อผ้าให้กับฮูหยิน แต่พอมองชุดที่เปื้อนไปด้วยเลือดของนางก็ขมวดคิ้ว

ด้านนอก ตาเฒ่าจี้ห้ามเลือดให้กับชายหนุ่มแล้ว พอเห็นบาดแผลเขาก็กลัดกลุ้มขึ้นมา

"แผลนี้ใหญ่เกินไปแล้ว แต่ว่ายาของข้านั้นดีพอ ถ้าเป็นยาทั่วไปคงจะห้ามเลือดไม่อยู่ เลือดตอนนี้หยุดลงชั่วคราวแล้ว แต่บาดแผลใหญ่ขนาดนี้ รักษาลำบากเหลือเกิน แค่ขยับนิดเดียวเลือดก็คงไหลออกมาอีก"

ฟู่จาวหนิงมุดตัวออกมา เดินไปดูบาดแผลของชายหนุ่ม "ถ้าจะให้ดีขึ้นมาก็ต้องเย็บติดกัน"