อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 41

ชิงอีรินน้ำร้อนให้เขาแก้วหนึ่ง

พวกเขาเร่งกลับมาเมืองหลวงเวลานี้ หนึ่งก็เพื่อรับชายา เพื่อให้ได้รับสิ่งที่ไท่ซ่างหวงทิ้งไว้ให้ และสองก็เพื่อพิธีเดิมพันโอสถ

"ที่เขาจันทร์ลับฟ้าได้ข่าวอะไรมาบ้าง?"

แผลพิษบนใบหน้าคันคะเยอขึ้นมาอีกครั้ง ความคันเช่นนี้คนธรรมดายากจะทนรับไหว แต่ถ้าไปแตะไปเกามันเข้า แผลพิษนี้ก็จะยิ่งลามกว้างออกไป

สองมือของอ๋องเจวี้ยนกำผ้าห่มไว้แน่น สะกดกลั้นความคิดที่จะไปเกาไปจับมัน

"ยังไม่มี"

"เมื่อไม่มีข่าวก็คือตัวคนยังไม่เป็นไร" อ๋องเจวี้ยนคิดถึงใบหน้าเล็กที่สดใสของฟู่จาวหนิงขึ้นมา "คิดไม่ถึงว่านางจะอดทนได้ขนาดนี้"

ฟู่จาวหนิงขึ้นเขาไปหาตัวยาครั้งนี้ พวกเขาล้วนเข้าใจเป็นอย่างดี ว่าจะต้องมีอันตรายแน่นอน ตอนนี้ฟู่จาวหนิงเท่ากับผูกตัวอยู่ด้วยกันกับเขาแล้ว คนที่จะลงมือกับเขา คนที่ไม่อยากให้เขาได้รับสิ่งที่ไท่ซ่างหวงทิ้งไว้ ก็ล้วนจ้องจะเอาชีวิตฟู่จาวหนิงกันหมด

"จงเจี้ยนน่าจะพบตัวคุณหนูฟู่แล้ว มีพวกของจงเจี้ยนคุ้มครองอยู่ คุณหนูฟู่น่าจะปลอดภัยกลับมา" ชิงอีเอ่ยขึ้น

"ปลอดภัยกลับมาก็จบหรือ?"

อ๋องเจวี้ยนหัวเราะไร้ซุ่มเสียง

ถ้านางหาตัวยาสิบชนิดไม่ได้ ตอนกลับมานางก็จะตกที่นั่งลำบากแล้ว

ในภูเขา ฟู่จาวหนิงเก็บเข็มลงมา จากนั้นพอจับชีพจรให้กับฮูหยินอีกครั้ง จึงผ่อนใจโล่งออกมา

นางจัดเสื้อผ้าให้กับฮูหยิน แต่พอมองชุดที่เปื้อนไปด้วยเลือดของนางก็ขมวดคิ้ว

ด้านนอก ตาเฒ่าจี้ห้ามเลือดให้กับชายหนุ่มแล้ว พอเห็นบาดแผลเขาก็กลัดกลุ้มขึ้นมา

"แผลนี้ใหญ่เกินไปแล้ว แต่ว่ายาของข้านั้นดีพอ ถ้าเป็นยาทั่วไปคงจะห้ามเลือดไม่อยู่ เลือดตอนนี้หยุดลงชั่วคราวแล้ว แต่บาดแผลใหญ่ขนาดนี้ รักษาลำบากเหลือเกิน แค่ขยับนิดเดียวเลือดก็คงไหลออกมาอีก"

ฟู่จาวหนิงมุดตัวออกมา เดินไปดูบาดแผลของชายหนุ่ม "ถ้าจะให้ดีขึ้นมาก็ต้องเย็บติดกัน"

"เย็บ เย็บติดกัน?" ผู้อาวุโสจี้ถลึงตาโต

เย็บอย่างไร?

เย็บแบบในความหมายของมันนั่นน่ะหรือ?

"แต่ตอนนี้ไม่มีสิ่งที่จะทำการผ่าตัดเย็บ แล้วก็ ครรภ์ของท่านหญิงคนนั้นรักษาไว้ได้ชั่วคราวแล้ว เพียงแต่นางต้องเปลี่ยนชุดเสียหน่อย จากนั้นก็ต้องดื่มยา ถ้ายังอยู่บนเขาคงจะไม่ดีแน่"

ชายหนุ่มเงยหน้ามองฟู่จาวหนิงฉับพลัน ดวงตาเปล่งประกาย "แม่นาง ท่านบอกว่าภรรยากับลูกของข้าไม่เป็นไรแล้วหรือ?"

"ชั่วคราว ไม่เป็นไรชั่วคราว"

ฟู่จาวหนิงบิดข้อมือ ผ่อนคลายความเมื่อยล้าจากการฝังเข็มเมื่อครู่ "แต่ว่าพวกเจ้าจะอยู่ค้างบนเขาไม่ได้ ไม่เช่นนั้นสามีภรรยาอย่างพวกเจ้าคงไม่รอดแน่ รวมถึงเด็กในครรภ์ด้วย จะรักษาไว้ไม่ได้เช่นกัน"

"ศิษย์เอ๋ย อย่าพูดตรงไปไปตรงมาขนาดนั้น" ตาเฒ่าจี้เอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว

ฟู่จาวหนิงเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง "ข้าเป็นคนพูดตรง"

"แม่นางโปรดให้ท่านทหารพาภรรยาของข้าลงไปส่งที่ด้านหลังทีเถิด ข้ามาจากเมืองหลวงเพื่อมาอยู่กับท่านลุง ข้าชื่อฉีอวิ๋นไห่ รอข้าพบกับท่านลุงเสียก่อน ข้าจะตอบแทนบุญคุณแม่นางกับท่านผู้อาวุโสแน่นอน"

ฟู่จาวหนิงมองไปทางจงเจี้ยน

ฟ้ามืดไปแล้ว จงเจี้ยนเองก็คอยคุ้มกันอยู่ข้างๆ ทหารคนอื่นไปก่อกองไฟแล้ว จงเจียนเมื่อครู่ยังหยิบคบไฟมาส่องสว่างให้นาง

"นายท่านสั่งให้ข้าปกป้องคุณหนูฟู่" จงเจี้ยนบอก

"พวกเจ้าทำเปลง่ายๆ ขึ้นมาหน่อย แล้วส่งสามีภรรยาคู่นี้ลงจากเขาที" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น "ถึงอย่างไรก็มีตั้งสามชีวิต"

จงเจี้ยนลังเลขึ้นมา

"เช่นนั้นพวกเจ้าสี่คนลงไปเถอะ ข้าจะอยู่ที่นี่เอง"

ตอนที่ชิงอีให้พวกเขาเข้ามาก็กำชับไว้แล้วให้ฟังคำพูดของคุณหนูฟู่

"แล้วแต่ ไม่ต้องปกป้องข้าก็ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ในกฎก็เหมือนจะบอกว่าห้ามมีคนมาช่วยข้าไม่ใช่หรือ?"