อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 42

ฮูหยินฉีตั้งครรภ์ ฟู่จาวหนิงก็รู้จักปกป้องชีวิตน้อยๆ อีกด้วย มิเช่นนั้นนางคงไม่สนใจแล้ว

นางอันที่จริงก็อยากจะถามฉีอวิ๋นไห่มาก รู้ทั้งรู้ว่าภรรยาตั้งครรภ์ แล้วทำไมเวลานี้ยังจะไปวิ่งเล่นในภูเขาอีก? แต่เรื่องของคนอื่นนางก็ขี้เกียจจะไปถามให้มากความ

"ให้พวกเขาส่งสามีภรรยาทั้งสองลงจากเขา มิเช่นนั้นเวลานี้พวกเขาลงเขาไปได้ก็อาจจะเข้าเมืองไม่ได้อยู่ดี"

ประตูเมืองช่วงนี้ปิดไว แต่ถ้ามีป้ายเอวของจวนอ๋องเจวี้ยนก็ยังเข้าไปได้อยู่

"แต่คุณหนูฟู่ให้ข้าอยู่ด้วยเถิด ข้าไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับสมุนไพรเลย อยากจะช่วยก็คงช่วยไม่ได้อยู่ดี" จงเจี้ยนเอ่ยขึ้น

"ส่งตาเฒ่าจี้ลงเขาไปด้วยเถอะ" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองตาเฒ่าจี้

"ตา…เฒ่า...จี้..?"

จงเจี้ยนเกือบจะกัดปลายลิ้นตัวเองไปแล้ว เขามองผู้อาุโสจี้ และก็รู้สึกพูดไม่ออกกับความซมซานของผู้อาวุโสจี้ตอนนี้พอควร

"ผู้อาวุโสจี้ ท่านลงเขาไปด้วยกันเถิด ไม่สิ ผู้อาวุโสจี้ ขอเชิญท่านลงเขาไปก่อนดีกว่า"

จงเจี้ยนจู่ๆ ก็คิดอะไรออกขึ้นมา

"ข้าไม่ลงเขาหรอก ข้าจะมาเก็บสมุนไพร เดี๋ยวก็จะถึงพิธีเดิมพันโอสถแล้ว ปีนี้ข้าจะไม่แพ้แน่!" ตาเฒ่าจี้กลับอารมณ์เดือดขึ้นมา ถลึงตามองจงเจี้ยน "แล้วเจ้าเป็นใครกัน? ทำไมถึงได้อวดเบ่งนัก ภูเขานี้เป็นของเจ้าหรือ? เจ้าบอกให้ข้าลงเขาข้าก็ต้องลงหรือ? ข้าไม่ขายหน้าแย่หรือไรกัน?"

"ตัวตนฐานะของท่านจะส่งผลกระทบกับคุณหนูฟู่เอา ถ้าหากมีคนรู้ว่าท่านอยู่บนภูเขา แล้วยังคอยอยู่ด้วยกันกับคุณหนูฟู่อีก ถึงตอนนั้นไม่ว่าคุณหนูฟู่จะขุดยาไปได้สักกี่ชนิด ก็คงถูกสงสัยว่าท่านเป็นคนช่วย"

"อะไรนะ?"

ตาเฒ่าจี้มองฟู่จาวหนิง "เจ้าไปเดิมพันหรือไปทำอะไรไว้กัน?"

"เรื่องนี้อธิบายลำบาก"

จงเจี้ยนกลับพูดว่า "ไม่ อธิบายได้ง่ายมาก ผู้อาวุโสจี้ควรจะรู้เรื่องนี้ไว้ ผู้อาวุโสจี้ ข้าคือทหารของอ๋องเจวี้ยน คุณหนูฟู่แต่งงานกับท่านอ๋องของพวกเรา"

"อะไรนะ คุณพระ!"

จงเจี้ยนเพิ่งพูดไปประโยคเดียว ตาเฒ่าจี้มึนขึ้นมาก่อน จากนั้นก็เข้าใจขึ้นมาแล้ว เขาถลึงตาโตมองฟู่จาวหนิง