อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 42

ฮูหยินฉีตั้งครรภ์ ฟู่จาวหนิงก็รู้จักปกป้องชีวิตน้อยๆ อีกด้วย มิเช่นนั้นนางคงไม่สนใจแล้ว

นางอันที่จริงก็อยากจะถามฉีอวิ๋นไห่มาก รู้ทั้งรู้ว่าภรรยาตั้งครรภ์ แล้วทำไมเวลานี้ยังจะไปวิ่งเล่นในภูเขาอีก? แต่เรื่องของคนอื่นนางก็ขี้เกียจจะไปถามให้มากความ

"ให้พวกเขาส่งสามีภรรยาทั้งสองลงจากเขา มิเช่นนั้นเวลานี้พวกเขาลงเขาไปได้ก็อาจจะเข้าเมืองไม่ได้อยู่ดี"

ประตูเมืองช่วงนี้ปิดไว แต่ถ้ามีป้ายเอวของจวนอ๋องเจวี้ยนก็ยังเข้าไปได้อยู่

"แต่คุณหนูฟู่ให้ข้าอยู่ด้วยเถิด ข้าไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับสมุนไพรเลย อยากจะช่วยก็คงช่วยไม่ได้อยู่ดี" จงเจี้ยนเอ่ยขึ้น

"ส่งตาเฒ่าจี้ลงเขาไปด้วยเถอะ" ฟู่จาวหนิงเหลือบมองตาเฒ่าจี้

"ตา…เฒ่า...จี้..?"

จงเจี้ยนเกือบจะกัดปลายลิ้นตัวเองไปแล้ว เขามองผู้อาุโสจี้ และก็รู้สึกพูดไม่ออกกับความซมซานของผู้อาวุโสจี้ตอนนี้พอควร

"ผู้อาวุโสจี้ ท่านลงเขาไปด้วยกันเถิด ไม่สิ ผู้อาวุโสจี้ ขอเชิญท่านลงเขาไปก่อนดีกว่า"

จงเจี้ยนจู่ๆ ก็คิดอะไรออกขึ้นมา

"ข้าไม่ลงเขาหรอก ข้าจะมาเก็บสมุนไพร เดี๋ยวก็จะถึงพิธีเดิมพันโอสถแล้ว ปีนี้ข้าจะไม่แพ้แน่!" ตาเฒ่าจี้กลับอารมณ์เดือดขึ้นมา ถลึงตามองจงเจี้ยน "แล้วเจ้าเป็นใครกัน? ทำไมถึงได้อวดเบ่งนัก ภูเขานี้เป็นของเจ้าหรือ? เจ้าบอกให้ข้าลงเขาข้าก็ต้องลงหรือ? ข้าไม่ขายหน้าแย่หรือไรกัน?"

"ตัวตนฐานะของท่านจะส่งผลกระทบกับคุณหนูฟู่เอา ถ้าหากมีคนรู้ว่าท่านอยู่บนภูเขา แล้วยังคอยอยู่ด้วยกันกับคุณหนูฟู่อีก ถึงตอนนั้นไม่ว่าคุณหนูฟู่จะขุดยาไปได้สักกี่ชนิด ก็คงถูกสงสัยว่าท่านเป็นคนช่วย"

"อะไรนะ?"

ตาเฒ่าจี้มองฟู่จาวหนิง "เจ้าไปเดิมพันหรือไปทำอะไรไว้กัน?"

"เรื่องนี้อธิบายลำบาก"

จงเจี้ยนกลับพูดว่า "ไม่ อธิบายได้ง่ายมาก ผู้อาวุโสจี้ควรจะรู้เรื่องนี้ไว้ ผู้อาวุโสจี้ ข้าคือทหารของอ๋องเจวี้ยน คุณหนูฟู่แต่งงานกับท่านอ๋องของพวกเรา"

"อะไรนะ คุณพระ!"

จงเจี้ยนเพิ่งพูดไปประโยคเดียว ตาเฒ่าจี้มึนขึ้นมาก่อน จากนั้นก็เข้าใจขึ้นมาแล้ว เขาถลึงตาโตมองฟู่จาวหนิง

"เจ้าแต่งงานกับอ๋องเจวี้ยนหรือ?"

เขาดูตกตะลึงอย่างมาก

ฟู่จาวหนิงเองก็เพิ่งเข้าใจขึ้นมา ว่าตาเฒ่าจี้ที่ดูเหมือนตาแก่จนๆ นี้น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา

นางพยักหน้า "พวกเขาบอกว่าตอนนี้ข้ายังไม่ถือเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน"

ตาเฒ่าจี้กระทืบเท้า พุ่งเข้าประชิดตัวฟู่จาวหนิง "เสียหาย เสียหายหลายแสนเสียแล้ว ถ้าข้ารู้แต่แรกจะต้องเข้าไปห้ามไว้แน่นอน อ๋องเจวี้ยนแม้จะตัวตนฐานะสูง แต่เขาก็มีปัญหาอยู่มากเลยทีเดียวล่ะ"

ฟู่จาวหนิงเกือบจะหัวเราะออกมา

"ท่านปู่ พวกเราเพิ่งจะรู้จักกัน แล้วท่านจะรู้แต่แรกได้อย่างไร?"

"ก็ถูกนะ" ตาเฒ่าจี้ถอนหายใจ "ต้องโทษข้านี่ล่ะที่มาเขาจันทร์ลับฟ้าทำไม ถ้าอยู่ในเมืองคงได้เห็นมหรสพไปแล้ว อ๋องเจวี้ยนกลับเมืองหลวง แล้วยังแต่งงานอีก เรื่องนี้ต้องเอะอะมะเทิ่งแน่นอน แต่ว่า นี่ก็ไม่ถูกนะ อ๋องเจวี้ยนไม่ได้กลับเมืองตั้งหลายปี และก็ไม่เคยได้ยินว่าเขาหมั้นหมายด้วย แล้วเพิ่งกลับมาเมืองหลวงจะแต่งงานเลยได้อย่างไรกัน?"

เขารู้สึกตกใจประหลาดใจ "ใครเป็นแม่สื่อให้เนี่ย?"

ฟู่จาวหนิงชะงักไป

"ตัวข้าเอง"

"อะไรนะ?"

"ไม่มีอะไรคึกครื้น ข้าแต่งงานกับเขากลางถนนเลย" ฟู่จาวหนิงเอ่ยต่อ

จงเจี้ยนมุมปากกระตุก

จะว่าไปพวกเขาก็ไม่มีใครคิดถึง ว่าท่านอ๋องเพิ่งจะกลับเข้าเมืองหลวงก็แก้ไขเรื่องแต่งงานได้ที่กลางถนนเลย

ตาเฒ่าจี้เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นต่อเรื่องนี้ แต่เขาเองก็รู้ว่าเวลานี้ไม่เหมาะจะถามไถ่นัก

"ในเมื่อแต่งแล้ว เช่นนั้นก็ต้องครองตำแหน่งพระชายาอ๋องเจวี้ยนให้ดี พวกเราจะแพ้ไม่ได้!" ท่วงท่าตาเฒ่าจี้กลับมาทันที "เจ้ามั่นใจไหมว่าจะหาสมุนไพรได้ครบสิบชนิด?"

เขากล้าถาม ฟู่จาวหนิงก็กล้าตอบ

"แน่นอน"