อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 43

นางพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ ไม่มีลังเลเลยแม้แต่น้อย

"ฮ่าๆๆ! ดีมาก ข้าก็รู้อยู่แล้วว่าไม่ได้มองผิด!" ตาเฒ่าจี้ยื่นมือออกมาตบลงบนบ่านาง "ได้ เช่นนั้นเจ้าก็หาสมุนไพรให้ดีดี อาจารย์จะลงเขาไปจัดการอุปสรรคให้เจ้าเอง! จะต้องมีคนคอยแกว่งมือแกว่งเท้าลับหลังเจ้าแน่ๆ ยกเรื่องนี้ให้ข้าเถิด"

ตาเฒ่าจี้พูดพลางเดินตามคนอื่นลงจากเขาไปแล้ว

พวกเขาพอออกไป ที่นี่ก็เหลือแค่ฟู่จาวหนิงกับจงเจี้ยน

จงเจี้ยนรู้สึกอยากถามนางว่ากลายเป็นศิษย์ผู้อาวุโสจี้ได้อย่างไร แต่ฟู่จาวหนิงก็มองสีท้องฟ้า ไม่คิดจะพูดกับเขาอีก

นางจะไปขุดสมุนไพรชุ่ยซินสือหูออกมา

จงเจี้ยนรู้ว่าตนเองช่วยอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงตามอยู่ข้างๆ เงียบๆ

ฟู่จาวหนิงหยิบคบเพลิง ไปถึงผาน้ำอย่างรวดเร็ว ยื่นหัวมองลงไป ถึงเข้าใจที่ตาเฒ่าจี้บอกว่าต้องลงไปกลางดึกจึงจะขุดได้

เพราะว่าตอนที่สีราตรีมืดทึม นางถึงมองเห็นว่ารอบๆ รูต้นไม้ต้นนั้นมีพืชที่เปล่งแสงออกมารางๆ อยู่ชั้นหนึ่ง

พืชชนิดนี้ดูคล้ายตะไคร่น้ำ ด้านบนมีของที่ดูเหมือนผงชั้นหนึ่งปกคลุมอยู่ และเจ้าผงชั้นนี้ก็กำลังเปล่งแสงอยู่ แสงสีน้ำเงินทึม จางมาก

ถ้าหากสีท้องฟ้ายังมีแสงอยู่รับรองว่ามองไม่เห็นแน่นอน ตอนแรกที่นางเอาคบเพลิงส่องลงมาก็มองไม่เห็น พอเอาคบไฟออกห่างจึงเห็นชัดขึ้น

ลมวูบหนึ่งพัดเข้ามา ผงฝุ่นนั้นบางส่วนปลิวร่วงลงไป

ถ้าไปโดนเจ้าผงชั้นนี้คงจะติดพิษกระมัง นางทดลองโยนกิ่งไม้ท่อนหนึ่งลงไป กิ่งไม้ท่อนนั้นพอโดนผงสีฟ้าเข้า ก็มีเสียง "ฉ่า" ดังขึ้นมา

ขณะเดียวกัน ในรูต้นไม้ก็มีเสียงฟิ้ว มีอะไรบางอย่างพุ่งออกมา กระแทกกับกิ่งไม้กิ่งนั้นจนหัก!

ฟู่จาวหนิงมองไม่ชัดว่านั่นคืออะไรกันแน่ แต่ก็เห็นว่าผิวของกิ่งไม้นั้นดำสนิทไปทั้งหมด หักออกเป็นสองท่อนร่วงลงไปเบื้องล่าง

ซี๊ด

นางสูดปาก พืชสมุนไพรที่ขุดมาได้เพียงตอนกลางดึก? นั่นมันคืออะไรกัน?

"คุณหนูฟู่ ระวังด้วย" จงเจี้ยนมองนางอย่างกังวล